Hoog & droog

"Het is een beetje vervelend om te zeggen, maar het wordt nooit wat met dit land. Het zit gewoon niet in de mensen." Aldus een wat oudere dame op het vliegveldje in Rurrenabaque die samen met haar man (groot, grijs, lange snor)al 4,5 jaar in Sucre (officiële hoofdstad) woont en die nu haar zoon, schoondochter en kleinklind over had voor een tour de Bolivia.

Ik begin het wel een beetje te geloven. Iedereen is hier best aardig en gemoedelijk, maar het lijkt wel of er allemaal totaal geen pit in zit. Heel anders dan in bijvoorbeeld Peru. Het is natuurlijk moeilijk om te zeggen waar het alemaal door komt, maar je wordt er af en toe wel een beetje meodelos van. Ook al is alles als toerist heel makkelijk te omzeilen.

Oruro is een kleine provinciestad hoog op de Altiplano (zo´n 3700 meter) en ik ben hier omdat van hieruit een trein vertrekt. En die vertrekken er niet zo heel veel in Bolivia, maar hier dan weer wel. Dus vanaf 15.30 ga ik als een Paul Theroux of Michael Palin verder per trein naar Uyuni.

Vanaf La Paz, ging het wel weer heel soepel om een bus te bemachtigen. Kwestie van het busstation oplopen en voor ik het wist zat ik in een vrij luxe bus die in 4 uur naar Oruro reed. Wel eerst even 2 Boliviono´s belasting betalen, want dat laten ze mensen hier wel graag doen, en lekker makkelijk, wordt dat niet in de ticketprijs verwerkt, maar ga je daar weer voor naar een ander loket. Zo blijf je lekker bezig.

Het duurde een eeuwigheid voor we goed en wel La Paz uit waren. Vooral omdat we ook in El Alto nog probeerden mensen te porren mee te gaan. Toen we eenmaal op weg waren, was het een vrij eentonige reis door een op zich indrukwekkend, gortdroog Aliplano landschap (de hoogvlakte van de Andes). Af en toe kwamen we dor stoffige dorpjes en stadjes, waarvan je je afvraagt hoe mensen het hier volhouden. Onderweg ook de eerste leven lama´s en vicuna´s (soort lama´) tegengekomen. Zoals je in Nederland herten op bordjes ziet stan, staan er hier lama´s op gele ruitvormige bordjes.

Toen rond een uur of 14.00 aankwamen in Oruro schrok ik even. Het leek namelijk precies op zo´n gortdroog nikserig stadje als die wel een paar hadden gepasseerd. Met een dikke 200.000 inwoners is het echter wel wat groter en het heeft ook een centrum met verschillende voorzieningen, musea en banken. Het hotel dat ikuitzocht heette Hidalgo en lijkt vanaf de jaren 70 volledig stilgestaan te hebben. Lekker nostalgisch, met een vriendelijke oude dame achter de receptie die mijn spaans zowaar begrijpt en ook Engels spreekt. Ik ben gister eerst het treinkaartje voor vandaag gaan kopen en ben daarna wat gaan zwerven tot ik bij een museum kwam dat in een oude mijn gebouwd was en dingen uit de mijn tentoonstelde. Niet heel enerverend, maar het houdt je bezig.

Naast het museum waren kinderen van een grote betonnen glijbaan aan het glijen op grote geplette pet flessen. Ik weet niet of de betonnen glijbaan hier persé voor bedoeld was, maar die functie heeft ie nu in ieder geval wel. Je vind als kind hier vanzelf dingen om je bezig te houden,denk ik dan.

Oruro is eigenlijk de stad van het carnaval, maar dat valt doorgaans voor aswoensdag, dus daar merk je nu weinig van. Wel zag ik vandaag vele maskers in het antropologisch museum, waar ik, "heel stoer", met een klein minibusje naar toe ben gegaan. Openbaar vervoer in steden bestaat hier uit kleine minibusjes die continu en in grote getale vaste routes rijden. De kosten zijn 1 Boliviano (iets meer dan 10 eurocent) en je kan ze overal aanhouden en aangeven wanneer je eruit wil. Ik dacht dat ik voor 1 Boliviano geen bult kon vallen en dat een taxi zo genomen was als ik zou verdwalen. De chauffeur zette me echter keurig voor de deur van het museum af.

Het museum deed me ergnes denken aan het Eicha museum, maar het kan ook zijn dat mijn beeld van het Eicha museum niet meer zo up to date is. Een mooie, overzichtelijk verzameling van archeologische vondsten als grote vijzels, beelden, muziekinstrumenten, pijlen en mummies in foetushouding. Het was er zo gezegd niet druk.

In Oruro wordt momenteel ook het 200 jarig bestaan van de stad gevierd. Dit houdt in dat er vanaf gisteravond ongeveer continu harmoniekes met verveeld kijkende kinderen door de straten struinen. Het duurt nog tot 6 oktober!

Ik ga een almuerzo (lunch) nemen en nog even wat sfeer proeven voordat ik me richting station ga begeven. Ben heel erg benieuwd!

Groet!