Terug in Europa

Gisteren een extreem lange reisdag gehad. Vanuit Tupiza ging de eerste bus naar de grens met Argentinië om 4.00 uur ´s ochtends. Dus ik had m´n wekker om 3.00 uur gezet. Om half vier stond ik op het busstation en had m´n ticket voor een zeer gammele bus gekocht. Ik rekende op zo´n vier uur reistijd, maar de weg was grotendeels verhard (niet persé gebruikelijk in Bolivia) en 2,5 later was ik in Villazon,de grensplaats.

Hier kocht ik een ticket voor de bus van 8.50 naar Salta, zo´n 7 uur rijden van de grens met Bolivia richting het zuiden. De formalitetiten gingen boven verwachting soepel. Exit stempel voor Bolivia, de brug oversteken en en een entry stempel voor Argentinië.

Bij de bushalte net over de grens had ik (dacht ik) wat tijd te doden en ik ging uitgebreid koffie drinken in een schmutzig cafeetje tegenover het busstation. Dat de klok daar verkeerd stond, snapte ik wel, zo aftands was het er. De koffie was echter direct tien keer beter dan de bocht die in Bolvia voor koffie door moest gaan, dus ik luste er nog wel één. M´n bagae had ik voor een uurtje op laten bergen, zodat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Ruim op tijd ging ik m´n bagae ophalen en ging ik op de bus wachten. Toen die er om 8.45 (doorgaans staan ze er ruim op tijd om de bagage in te laden) nog niet was ging ik even informeren bij de busmaatschappij. Toen kwam ik er dus achter dat de tijd in Argentinië een uur voor loopt op Bolivia.

Achteraf weet ik nog wel uit Midden Amerika dat het bij grensovergangen altijd weer spannend was hoe laat het was, maar nu had ik er effe niet over nagedacht. Ik kon m´n ticket gelukkig gewoon ruilen voor een ticket voor de bus van 11.15, maar die 2,5 uur vertraging was wel jammer. Zeker vanuit het idee dat ik al om 3.00 uur op was.

Tijdens de bustocht vzag je het landschap en de steden veranderen. In het begin nog redelijk Boliviaans. Vele velden vol lama´s en cactussen, maar daarna ook steeds meer Argentijns steaks in de weide. De tocht duurde zo´n anderhalf langer dan gepland ook door de vele controles onderweg. Terwijl bij de grens niet op bagage gecontroleerd werd, gebeurd dit tijdens de busrit regelmatig. Ik zie er alleen zo betrouwbaar uit dat ik er niet uitgepikt word.

Rond een uur of 8 kwamen we in Salta aan en nam ik een taxi naar m´n hotel. De eerste indrukken (in de taxi en vervolgens in de stad (500.000 inwoners)) was behoorlijk chaotisch. Rond deze tijd is het spits en verkeersregels lijken hier helemaal niet te bestaan. Links en rechts heeft afwisselend voorrang, er wordt geen richting aangegevevn en de zebrapaden zijn slechts voor de sier. Oversteken deden we weer met de lokalen, zonder verder op het verkeer te letten.

De eerste avond in Salta was wel meteen geweldig. De lekkerste gegrilde steak (rib-eye) ooit met Argentijnse live muziek (spaans-achtig maar dan anders). Mischien dat ik in Amsterdam ook maar eens naar een Argentijns steak house rond de Dam moet gaan.

Argentinië is zo ontzettend anders dan de andere landen waar ik in Zuid Amerika geweest ben, en zeker Bolivia. Mensen lachen weer en je merkt dat er niet zo´n ontzettende afstand tussen toeristen en de mensen hier is. De bediening is goed en je geeft met plezier je geld uit. Dat gaat hier ook makkelijk, want alles is hier op z´n minst het dubbele van Bolvia (en vaak het veelvoudige).

Dat Argentinië sterk naar Europa nijgt merk je aan veel dingen. Ontbijten met croissants en echt lekkere koffie, veel Volkswagens, Fiats en Peugeots p de weg (i.t.t. de Toyota´s en Nissans van Bolivia) en oog voor details, een beetje sophisticated zelfs.

Vandaag een dag met musea (moderne kunst en archeologie) en een kabelbaan naar een uitzichtpunt over de stad. Het museum van archeologie van hoge bergen was extreem indrukwekkend. In 1999 zijn op een nabijgelegen vulkaan (6.700 meter hoog) 3 ingevroren door de Inca´s aan de goden geofferde kinderlijken gevonden van 500 jaar oud. De kinderen kregen Chicha bier om ze te verdoven en dan werden ze als ze sliepen achtergelaten in de kou, geofferd aan de gouden. Door de kou en de ijle lucht zijn deze kinderen bijna volledig intact gebleven en er wordt er telkens een ten toongesteld in een gekoelde cilinder. Erg indrukwekkend om zo dichtbij een mens uit die tijd te zien. En het meisje dat nu te zien was, was beter geconserveerd dan de vergelijkbare ijsprinses uit Arequipa in Peru.

Verder is het genieten hier in Argentinië, omdat alles ergens weer zo normaal is, maar tegelijkertijd toch heel anders. Zo heb ik om van het gezeur af te zijn vandaag toch maar m´n schoenen (3 weken Boliviaans stof) laten poetsen op straat. En dat voelt eigenlijk heel vervelend, maar anders wordt je om de vijf minuten aangesproken of je je schoenen niet eens zou laten poetsen.

Verder was de laatste dag in Bolivia (eergister) een mooie dag. Tupiza ligt in een soort western landschap waarin ik (in een groep met 2 Australiërs, een Kroatische en een Fransman) ¨de triatlon¨ geboekt had. Eerst een ochtend met een jeep ´van die rotsen met van die vormen bekijken´. En ´s middags pardrijden en met de mountainbike op pad. Nou was het paardrijden eigenlijk heel vervelend. omdat we daar een zuurpruim van een gids hadden, die geen begrip had voor het niet dagelijks op een paard zitten. Ik heb er een licht verlamde linkerwijsvingertop aan over gehouden, door het krampachtig vasthouden van het ijzer van het zadel. Het afdalen met een mountainbike van een berg heb ik over geslagen doordat de hoogte en het zandpad met scherpe bochten me teveel angst aanjoegen en ik na de paardrit toch al niet meer lekker in m´n vel zat. De uitzichten waren wel spectaculair.

Morgen kan ik helaas pas ´s avonds verder naar de volgende bestemming, omdat er geen dagbussen gaan. En da´s jammer, want ik had graag wat meer van het landschap gezien. Ik ga met zevenmijls laarzen door het noorden van Argentinië, zodat ik de laatse 1,5 week rustig het oosten van Paraguay en de watervalen van Iguazu kan verkennen.

Groet!