Belgenmoppen

Inmiddels uitgebreid gearriveerd in Ciudad del Este. Voormailg Stroesner stad, maar die dictator dient min of meer uitgewist te worden (1954-1989, erg lang , qua dezelfde dictator). Als ik niet beter wist zat ik trouwens in de Alpen, want ik ben momenteel omgeven door Tiroler Jodel muziek vanuit Hotel Austria. De dame die mij hier deze middag ontving is geen dirndl te noemen, maar de rest van de hier zijn erg aardig en mijn Duits is nog steeds beter dan mn Spaans, dus dat werkt wel zo prettig.

Ciudad del Este is dé smokkelstad van Zuid Amerika, aangezien het strategisch gelegen is op het drielanden punt. Voor mij is het naast winkel basis ook de basis voor uitstapjes naar Brazilië en Argentinië voor de eerder genoemde watervallen. Het schijnt dat alles wat fout is ter wereld hier samen komt, dus ik ben benieuwd. Vandaag blijf ik veilig in hotel Austria en ik ga wel op verkenning nadat ik geacllimatiseerd ben. Na aankomst uit Encarnacion (een weelde van gemoedelijkheid in vergelijking met de Chaos en Rumoer van hier), ben ik wel direct op excursie gegaan naar de Itaipu dam. Helaas, inmiddels de 2de grootste dam ter wereld (De Chinezen hebben er overheem gedamt), maar nog steeds een zeer indrukwekkend staaltje mens over natuur, die wellicht alleen in een dictatuur tot stand heeft kunnen komen. Er is namelijk een heel natuurgebied voor aan gort gegaan, maar heeft niet direct tot verhuizing van hele volksstammen geleid, geloof ik. Wellicht een enkele Indiaan.

Daarna alvast een klein voorproefje qua watervallen, door naar de 10 km verderop gelegen Salto Monday te gaan, per taxi. Hoewel de taxichaufeur hier geboren en getogen is, was hij er nog nooit geweest. Hierdoor was het even zoeken, wat niet geholpen werd doordat de mensen in het nabij gelegen dorp de chauffeur telkens volstrekt de verkeerde kant op stuurde: "Los gentes son locos". Echt niet normaal. Het hele dorp, elke apotheek, friettent of garage verwees in de naam naar de waterval, maar nioemand kon ons de juiste richting op sturen. Terwijl het achetraf niet zo moeilijk was. Vervolgens de eerste keer corruptie meegemaakt, doordat de dienstdoende ambtenaar bij de waterval gewoon zei dat ie dicht was, als we geen 20.000 Guaris betaalden. Na zo zoektocht maakte dat ook niet meer uit. De waterval was gigantisch, maar is slechts een kleintje in vergelijking met het grote nog komende geweld aan de andere kant van de grens. Extra waren de spreeuwen die om en achter de watervallen in de rotsen nestelden. Geweldig gezicht om ze op de watrevallen af te zien vliegen.


Gisteren de laatste dag in Encarnacion en die was mooi. In de ochtend naar het toeristisch hoogtepunt van Paraguay, de ruïnes van de Jezuïeten in Trinidad en Jezus. Nu is het gras aan de andere kant altijd groener, maar gisteren viel me pas voor het eerts op (ook doordat de lucht helder blauw was) hoe fel groen het gras hier is. De uitgestorven ruïnes en het roodbruin van de grond hier tekenen geweldig af. Samen met een Braziliaan en een Amerikaan opgetrokken en verder waren de ruines zowat voor onszelf.

Op de terugweg uit nieuwsgierigheid uitgestapt bij het centro cultural y social de habla Neerlandesa. Uiteraard was het pand volstrekt verlaten, maar ik dacht, laat ik eens in de winkel hier tegenover gaan vragen waarom dit er is. Nu bleken er in deze omgeving een aantal Belgen te wonen en het meisje achter de kassa was het kleinkind van opa die op zn 15de met zn ouders in de jaren 50 naar Paraguay is geëmigreerd. Het meisje belde met papa en opa en met een Belgisch accent werd ik te woord gestaan. Ik mocht verder komen van opa (John) die zn diepvries vol met dooie kiekens liet zien.

Vervolgens werk ik voorgesteld aan zn vrouw, Godelive (met een wat raar gezicht, net als haar zoon).


Op de een of andere manier komen de meeste vooroordelen over Paraguay hier uit want binnen 5 minuten zei John al " Ik ben geen racist, maar....". John blijkt in de loop der jaren een behoorlijk wantourwen tegen de mensheid ontwikkeld en de focus ligt nu op de moslimangst. Ik heb het gesprek hier zoveel mogelijk van af proberen te houden, maar het sijpelde er toch de hele tijd doorheen. John is sinds zn 15de niet meer in Europa geweest. Hun kleinzoon studeert nu in België, waar hij ook een baan heeft."Daar wiltie wel werken, maar hier ie."

HUn hele land was vroeger oerwoud, wat met de hand weg is gehakt. Hun huis is ultrakitsch ingericht, een surre"eel hoogtepunt van de vakantie. " Hier werken de buitenlanders voor het land". En goed geboerd hebben ze. Alles super netjes en schoon en met, volgens John, de allereerste schotel van Paraguay in de tuin, een museumstuk. Al heel snel kwam de ene mop na de andere uit John's mond. Z'n vrouw kende ze allemaal al. En daarna
de vraag of ik z'n pennenmeskes colectie wilde zien. Na een tijdje begreep ik dat ie zakmesjes bedoelde en ik verwachte een lade met wat messen. Het bleek een museumwaardige collectie van messen en zwaarden van heel de wereld, volstrekt bizar.

Verder liet John alle bijzondere stenen zien, die hij op z'n land gevonden had en tot slot een deel van zijn meer dan 800 stukken tellende zelf gemaakte spotprenten/cartoons. Een aantal waren in de stijl van Gregorius Nekschot, een groot deel vunzig alle Rode Oortjes, maar de beste volledig in de stijl van Kamagurka, een tekenaar waar hij nog nooit van gehoord had, iets met Vlaamsche genen, denk ik.

Een bijzondere en bizarre ontmoeting met Oud België in Paraguay.

Groeten uit Oostenrijk!

Ben