Druilerig de tijd doden

Weet niet of je met 2 dagen regen kan zeggen dat het regenseizoen is begonnen, maar gister middag is het in de pampa in ieder geval flink beginnen te regenen. In Rurrenabaque is het nu vooral druilerig. Ook is het zondag en dat betekend weer een grote drukte (net als vorige week) met scooters die op en neer rijden en de markt aan het meer.

Ik ben nu aan het wachten tot ik weer naar La Paz mag vertrekken en ik moet zeggen dat ik daar wel weer zin in heb. Ben natuurlijk wel benieuwd hoe het daar weer met de hoogte zal gaan. Eigenlijk gaat dan vanaf morgen ook het rondreizen pas echt beginnen, want een beetje op en neer vliegen en georganiseerde tourtjes doen valt daar natuurlijk niet onder.

Afgelopen donderdag ben ik een Nissan 4 wheel drive via een zeer stoffige weg vanuit Rurrenabaque de pampa in gegaan. Vooral om dieren te zien, wat in de jungle veel moeilijker is. Ik zat in een groep met een Tjechisch stel en twee Engelse vriendinnen. Op de lodge had ik een 10 persoons slaapzaal voor mezelf, ruimte genoeg.

Eigenlijk lag het hoogtepunt meteen op de dag van aankomst, want na de lunch en een korte siesta zijn we met de boot over een muffige laagstaande rivier gaan varen die bij de lodge ligt. De rivier zit helemaal vol met kaaimannen. Eigenlijk zit er overal waar je kijkt wel één, van kleintjes tot grote volwassen kaaimannen. Ze staren je aan vanaf de kant van de rivier of met hun oogjes net boven het water. Als de boot dan aankomt varen duiken ze onder, lopen ze de wal op of blijven ze stokstijf staren, al dan niet met hun bek open.

Naast kaaimannen waren er hier ook heul veul Capibara´s (http://nl.wikipedia.org/wiki/Capibara). ´s Werelds grootste cavia´s als het ware (ze maken zelfs een vergelijkbaar geluid, alleen dan wat harder) Volgens mij kunnen ze ook nog wel wat zwaarder worden dan op wikipedia staat en kunnen ze slechts 100 tot 200 meter rennen (waarschijnlijk afhankelijk van hun gewicht), maar dan weer wel 5 minuten onder water blijven. Je leert nog eens wat. ook zij staren vanaf de zijlijn naar de boot of vanuit hun zelf gecreëerde modderbaden. Geweldige beesten om te zien.

Voor de rest weer vele vogels, af en toe een schildpad en tegen de avond vooral ook muggen.

Het muffige riviertje (muffig, vooral ook vanwege de droogte) was een beetje het centrum van het driedaagse verblijf.

Dag 2 was de dag van gemiste dieren. Een korte rit op de rivier, om vervolgens tijdens een wandeling naar anaconda´s te gaan zoeken. Hoewel de wandeling door de stoffige pampa op zich ook wel aardig was, bleef het vinden van de anaconda helaas uit. Ook dit kwam vooral door de droogte, waardoor zij eigenlijk het hele gebied kunnen gebruiken om te verblijven. In het natte seizoen wordt het grootste gedeelte van de pampa een moeras en zoeken ze juist de droger gelegen gebieden op. Welgeteld één slang gezien, maar die was gevangen door een havik en werd opgegeten.

´s middags piranha vissen met rauwe koe, maar dat wilde ook niet vlotten. Het blijkt dat eigenlijk alle vissen wel rauwe koe lusten en mijn vlees is regelmatig opgegeten, maar ik heb niets uit het water wetten te krijgen. Anderen in de boot hadden iets meer beet, maar geen piranha´s helaas. Wel een sidderaal, waar zelfs de gids van schrok.

´s avonds kaaimannen by night. Toch een aparte ervaring om gewoon langs de rivier te lopen en de kaaimannen om je heen te zien zitten. Echter de verdere speurtocht naar night monkeys liep weer op niets uit. En zo ook de vroege vaartocht van de laatste dag, die eigenlijk ook in het teken van aapjes stond. Jammer, maar verder heel weinig aan te doen.

Doordat de rivier zo laag stond, konden we vaak ook niet lekker door varen doordat de boot vastliep en er gewiebeld of geduwd moest worden. Doordat ik met het eerste keer (dag 1)aanduwen van de boot en er vervolgens in te springen meteen uit m´n broek was gescheurd, ben ik er wat afhoudend tegenover geworden (hoewel uit m´n trainingsbroek scheuren onmogelijk lijkt). Die broek dit jaar precies z´n 10 jarig jubileum, dus eigenlijk was het ook wel goed geweest.

De weg terug gisteren was een glibberige modderbaan geworden, waardoor de terugweg nog wat langer duurde dan de heenweg.

Dussss.... ik plak er een paar foto´s bij en ga nog even relaxen voordat ik terug vlieg. Dit als alles goed gaat, want hoe soepel mijn heenvlucht is gegaan, hoe dramatisch het anderen is vergaan. Als hier een vliegtuig overboekt is kom je er eigenlijk pas in het vliegtuig achter als er geen stoel meer is. Het Nederlandse stel van de Chalalan lodge is zo een keer het vliegtuig uitgemoeten. Ik zie wel, heb nog geen echte haast (hoewel ik toch de tijd al weer voel tikken).

Ideaal gezien ga ik morgen val La Paz naar Oruro en dinsdag met de trein verder naar Uyuni om de zoutvlaktes waarvoor iedereen naar Bolivia gaat te gaan bekijken.

Een groet!