Shocking Blue & Blinding White

Afgelopen dinsdag vertrok de trein van Orururo naar Uyuni bijna precies om 15.30. Het begon aardig rustig in mijn coupé maar helaas wewrd mijn idille een beetje verstoord door een grote groep redelijk op leeftijd zijnde Fransen die al fotograferend en video-opnames makend de trein binnen kwamen vlak voor vertrek. Gelukkig heeft een vrouw gedurende de hele rit haar opnames van de afgelopen weken (maanden, jaren?) zitten kijken.

Iets meer couleur locale in de vorm van de ietwat obese Boliviaan naast me die gedurende de treinrit had bedacht verder aan zijn omvang te gaan werken met 2 liter cola. Bijzonder was vooral dat de cola voor gebruik geschud werd, waarna hij het gas (gelukkig) langzaam liet ontsnappen, alvorens hij zichzelf een glaasje inschonk.

Dat het de komende dagen eigenlijk niet mis kan gaan werd al duidelijk toen de aftrap van de treinrit gegevevn werd met de videoclip van "Never mary a railroad man" van Shocking Blue op het televisietje aan de wand. Direct na het verlaten van station Oruro reed de trein door een gigantisch lagune die helemaal vol met flamingo´s zat. Bij 20.000 ben ik ongeveer opgehouden met tellen. Een geweldig gezicht van een verder (tot dat het donker werd) zeer mooie treinrit. Op het moment dat de bergen goud kleuren van de zonsondergang kwam "Gouden Bergen" van Frank Boeijen geheel bij toeval vomrbij op de Ipod nano in shuffle stand.

Rond een uur of 22.30 kwam de trein in Uyuni aan en het gedrom van toeristen rond het ophalen van de bagage deed me even schrikken. Uyuni is het epicentrum an het Boliviaans toerisme omdat je van hieruit de zoutvlakte kunt bezoeken en verder een nationaal park in kan met bizarre rotsen, groene, rode, blauwe en witte lagunes, geisers en heet water bronnen.

Woensdag rustig samen met de twee Engelse vriendinnen uitde pampas een "tour operator" uitgezocht met het idee om vanuit Uyuni te eindigen in Tupiza (volgende stop). Dit bleek wat lastig omdat ofwel bureaus hier niet graag van de standaard 3 dagen/ 2nachten retour trip afwijken, ofwel omdat het echt een onhandig laatste stuk door de bergen rijden is, waardoor de 4 wheel drives te snel verslijten. Uiteindelijk dus de standaardtrip geboekt.

Eigenlijk was de dag in Uyuni verder vrij loos. Er is niet veel te doen behalve een tour te regelen en het klimaat is ook niet heel spontaan. Die avond wel beland in een leuk restaurant genaamd Lithium Club Restaurant Bar. Er was niet veel te doen en op tv stond een DVD aan met het tribute concert voor Freddy Mercury van een jaar na zijn dood. Nou was dat allemaal best aardig om weer eens te zien en de eigenaar babbelde graag over va alles in goed Engels. Na deze DVD nog een classic rock DVD en de mededeling dat de Scorpions zolaatst La Paz aan hebben gedaan voor hun afscheidstour. Verder kreeg ik ook nog zijn zelfbedachte mix van Whiskey met Disarronno. Dussss... Daarna had ik dan eigenlijk wel zin om naar de Extreme FUn Pub te gaan, maar de trap er naar toe met net wat te jolige teksten hield me tegen. Wie weet vanavond.

De volgende ochtend van start met de tour van m´n leven. Ook al vertrekken er hier idere dag flink wat jeeps voor dezelfde trip kan de omvang van het geheel de toestroom goed aan.

Onze Lexus 4-wheel drive werd aangevuld met nog een Francaise die eigenlijk met de fiets was, maar dit stuk met de jeep wilde doen (vriend volgde later wel per fiets) en, jawel, 2 Japanse dames om het geheel net dat Japanse tintje te geven wat al heel de vakantie gemist werd. Deze dames waren bezig met een zeer rappe wereld tour die hun in vijf maanden vanuit de Trans Siberische express naar zowat heel Europa (Noord, midden en zuid), Noord Afrika en nu Peru en Bolivia heeft gebracht voordat ze volgende week terug naar Nagoya vliegen. In Nederland hebben ze alleen een dorp in de buurt van Tilburg aangedaaan.

Hun tempo dwingt wel respect af, want waar ik een hele dag uit had getrokken om een tour uit te zoeken, komen zij gewoon ´s ochtends uit de nachtbus van La Paz (ongeveer 11 uur reizen) en regelen bij aankomst een tour en zitten 3 uur later in een jeep. Ik ga vanaf aanstaande dinsdag ook proberen met wat meer tempo richting Paraguay te reizen.

Met een goeie chauffeur/gids/kok gingen we van start. Een rustig begin met een trein kerkhof net buiten het dorp en daarna vrij snel de zoutvlaktes op. Doordat ik hier al veel foto´s van gezien had, is het wat moeilijk om je echt van je stoel te laten blazen, maar het was toch heel indrukwekken. Een oogverblindende witte vlakte met op een aantal punten rotseilanden, waarvan we de bekendste, het cactus eiland aangedaan hebben. En ook al denk je dat je het niet gaat doen, ontkom je vervolgens niet aan het maken van rare perspectief foto´s. Waar heb je fotoshop voor nodig, als je de Salar de Uyuni hebt?

De tours zijn hier trouwens belachelijk goedkoop. Voor 550 Boliviano waren we drie dagen onder de pannen (tussen de 60 en 70 euro) met eten en overnachting en exclusief toegang tot de parken en af en toe een (verhoudingsgewiijs erg duur) toilet bezoek.

Slapen gebeurde in redelijk primitieve hostels, waarvan de tweede op 4.300 meter hoogte ook echt stervenskoud was.

Wat we allemaal gezien hebben valt bijna niet te beschrijven. Na de zoutvlaktes zijn op grote hoogte door gortdorge gebieden gereden met de meest schitterende lagunes, al dan niet vol met flamingo´s. Onderweg regelmatig kleine groepjes Vicunas tegengekomen die (heel dom eigenlijk) het liefst rond de 4.000 meter hoogte leven. Daar zoeken ze dan heel de dag naar kleine plantjes, die er gewoon heel weinig zijn. Op een gegeven moment lijkt het alsof je op mars beland bent, omdat alle rotsen en stof om je heen rood gekleurd zijn. Of je rijdt door een gebied wat ze de "Desierto de Dali" genoemd hebben, omdat het sprekend lijkt op de achtergronden die Dali vaak in z´n schilderijen gebruikt.

Vandaag zijn we in de heel vroege ochtend (op om 4.30) naar geisers gegaan en vervolgens naar een heet water bron om te baden. Aangezien het buiten zo koud was hebben we dat over geslagen, maar de sfeer was onbeschrijflijk. In de verte, door de stoom heen zag je de zwarte silhouetten van flamingo´s die blijkbaar ook hun voeten aan het warmen waren.

Een reis die echt naar een andere wereld is geweest. Moeilijk voor te stellen of er ooit nog landschappen zullen zijn die dit overtreffen. De ijzige kou, gure wind en de stofwolken maken het wel zwaar, maar in de jeep is dan weer warm.

Morgen dalen we af naar warmere regionen voor de laatste dagen Bolvia, waarna ik via Argentinië naar Paraguay zal bussen.

Groet!