City of Ghosts

Phnom Penh. Het is even wennen, maar dan heb je ook wat.

Het eerste wat opviel was dat de druk op de sproeiers om je kont schoon te maken hier significant hoger is dan in de rest van het land. Laten we dat een pluspunt noemen.

Afgelopen donderdag vur d'n vrijdag vur d'n carnaval kwam ik rond de middag aan en na een nacht in een wat muffig guesthouse te hebben geslapen ben ik op aanraden van Jasper naar het mini Banana guesthouse verhuisd in de rijkste wijk van Phnom Penh.

Jasper is een vriend van de vriend van Marcella en hij woont hier al en tijdje. Hij werkt als docent Engels en woont samen in een mooie studio met zijn vrouw, haar dochter en haar zus. Ik denk niet dat ik de stad zo gaaf gevonden zou hebben, als Jasper me niet min of meer op sleeptouw had genomen.

Afgelopen vrijdag heb ik eerst de voormalige S-21 gevangenis bezocht, wat nu het genocide museum van Cambodia is. Tijdens het regime van de Khmer Rouge is dit schoolcomplex omgebouwd tot een gevangenis, verhoor en martel oord waar van de in totaal 18.000 gevangenen het maar 14 overleefd hebben. De meeste mensen zijn omgebracht (als ze niet tijdens het martelen omkwamen) in de nabijgelegen (14 km de outskirts van Phnom Penh in) killing fields van Choeng Ek.

Van de 14 overlevenden zijn er nu nog 4 in leven en een man, Bou Meng was op het terrein van S 21 aanwezig. Je kon bij hem een boekje met zijn persoonlijke verhaal kopen en dat heeft ie dan ook nog eens voor me gesigneerd.

Met het idee wat er in de S-21 allemaal gebeurd is, de foto's van zowel dode als levende gevangenen (alles werd door de Khmer Rouge vastgelegd), de tentoongestelde martelwerktuigen, de schilderijen gemaakt door overlevenden is dit een heel erg indrukwekkende plek. De Nederlandse schilder Peter Klashorst, die zojuist weer naar Bangkok verhuisd is, heeft er momenteel een tentoonstelling van schilderijen die gebaseerd zijn op de foto's van de slachtoffers. Normaal gesproken schildert hij naakte of geklede levende vrouwen. Vroeger vanuit Kenia, nu vanuit Zuid Oost Azie.

Met de tuk tuk verder gegaan op de dag van het horror tourisme naar de genoemde Killing Fields. De lijken zijn inmiddels geruimd en de beenderen van 8.000 mensen zijn verzameld in een grote stupa, zoals ik er hier inmiddels al een aantal gezien heb (maar niet van deze omvang).

De tuk tuk tocht was heel stoffig en gaf een globale indruk van het leven aan de rand van Phnom Penh. Heel armoedig allemaal.

Vanaf de vrijdag avond is de introductie tour met Jasper begonnen. Dit was dan meteen het andere uiterste van Phnom Penh. De Candy Bar en de 69 werden als eerste bezichtigd. Bar en bordeel loopt in street 136 naadloos in elkaar over.
Dit alles op een vrij gemoedelijke manier en het is geen probleem om gewoon ergens te gaan zitten en bier te drinken (zonder van alle overige services gebruik te maken).

De Candy Bar is een Phnom Penh instituut wat ik al tegen was gekomen in brochures over de stad. Het is een 24 uurs bar waar in totaal zo'n 60 (verdeeld over verschillende shifts) vrouwen werken. Deze vrouwen verdienen 70 dollar per maand plus wat ze met hun diensten verdienen. Ook verdienen ze geld als ze een drankje van klanten krijgen. Deze zogenaamde ladydrinks bestaan uit een klein glaasje van het een of ander wat dan 3 dollar kost, 1 dollar voor de dame en 2 voor de bar.

In de 69, ook een beroemde ladybar, bestond de deningrerende mogelijkheid om 10, 20 of 30 pinpong ballen te kopen (1 dollar per stuk) om die door de bar heen te gooien. De dame die de pingpongbal vangt krijgt dan de dollar. Gelukkig hebben we dit niet hoeven aanschouwen (en ik kan me persoonlijk ook niet voorstellen dat iemand dit zou doen, maar goed...).

Ik was inmiddels samen met Jasper, zijn collega Robbert (geslaagde Amerikaans businesman/advocaat geweest, nu afscheid van het westen genomen) en een andere Engels docent Justin. Robbert wilde naar de Martini Pub (sinds 1992).

De martini pub ligt in de buurt van de S-21 dus gingen we per tuk tuk verder op pad en Robbert achterop de retro Honda van Justin. Met de Martini pub nam de avond nog Lyncheriaanse vormen aan in. In mijn herinnering lag er bij de entree een bedelende dwerg met alleen een hoofd.

Eerst kom je op grote buitenbinnenplaats met tafeltjes om te eten en drinken terwijl er ook een of andere zwart witte film vertoond werd. Dan kun je ergens naar boven en kom je in een discotheek terecht. Hier verzamelden zich de meest bizar uitziende westerlingen tot nu toe om met freelancers een dansje te wagen. Vooral een hele lange (voor het gemak wordt hij mister Kraftwerk genoemd) grijze piekhaar Duitser (denken we) met donkere bril was het stralend middelpunt.

We zijn er niet al te lang gebleven want een laatste Phnom Penh instituut moest nog aangedaan worden: de "Heart of Darkness". Een behoorlijke discotheek met veel volk van vanoveral. We zijn hier vrijdag maar heel kort geweest en hebben de avond afgesloten op plastic stoeltjes bij het supermarktje tegen over "Heart of Darkness". Een mooi plek om alles van een afstandje te bekijken. Kleine kindjes bedelen midden in de nacht om je lege blikje. Per 2 krijgen ze hier blijkbaar 100 Riel voor (2,5 dollarcent). Je kan je blikjes dus eigenlijk het beste maar op straat gooien, want dan heeft iemand er misschien nog wat aan.

Bij Robbert ging het licht uit en hij en Justin vertrokken. Iets later stapte ik ook achterop een motor om me naar de mini Banana te laten brengen. Laten we het een dag van uitersten noemen.

De zaterdag ben ik begonnen met winkelen in de Sorya mall, om een indruk van middenklas higher class Phnom Penh te krijgen. Hier heb ik o.a. de film City of Ghosts gekocht. Een film van Matt Dillon die in Phnom Penh is opgenomen. Vanuit de Sory mall naar de heel gaaf gerenoveerde centrale markthal gegaan. 's middags weer met Jasper afgesproken. Eerst een korte wandeling door de wijk van m'n guesthouse. Een rijke expat/ngo wijk met aan het eind van de weg een monsterlijk groot kasteel van een huis in aanbouw. Op de motor de stad in naar een markt waar de vrouw van Jasper haar kapsalon heeft. Van daaruit naar een tempel, waarvan de pagoda gerenoveerd werd zodat je er niks van kon zien (dit werd niet verteld bij het betalen van een dollar entree). Vervolgens even naar Jasper's studio gegaan. Mooi gelegen bij het postkantoor, een blok van de rivierkade vandaan. De wijk werd verder bevolkt door apen, die over de electriciteitskabel naar de balkons van de appartementen kruipen op zoek naar eten. Jasper vertelde dat ie een keer een aap binnen had gehad die er pas naa een uur weer uitging.

De avond begon met een drankje aan de rivier met Jasper, Tom en zijn vriendin Noon (die hier in het guesthouse werkt), verplaatste zich via een tussenstop op de nightmarket en de decadente, maar mooie tent Mao naar een momentje bij Jasper thuis. Daarna herhaalde de vrijdag nacht zich met Justin, maar zonder Robbert (die er nog niet overheen was). Niet naar de Martini pub, maar wel een langere Heart of Darkness beleving.
Nu is het brakke zondag, zodirect lunchen en naar het Royal Palace voor weer wat meer highbrow culture.

Hoe is carnaval?

PS En dan vergat ik in mijn stream of consciousness nog te vertellen over het culinair avontuur van avond 1 in Phnom Penh. Crispy Tarantulas als apetizer in een sjiek restaurant met waar bizarre gerechten in een veilige setting worden geserveerd. Toen de 3 jongens op m'n bordje geserveerd werden duizelde het even in m'n hoofd. Maar ik mocht van mezelf nu niet verslappen. Ik dipte er een in de peper limoen saus en begon te eten. De textuur van de spin en het mondgevoel dat met name de pootjes gevevn maakt het heel apart. De smaak laat zich het best omschrijven als aangebrande friet. Weet niet of het een hit wordt.