Denormeren met Drop

Laten we beginnen met een representatieve introductie van de altijd betrouwbare Black Eyed Peas:

http://www.youtube.com/watch?v=-rQ1VWrmovY

Ben inmiddels al weer sinds vorige week donderdag hier aan het werken, zonder dat het echt als werken voelt. Afgelopen week heb ik drie plaatsen in de Filipijnen aangedaan voor een project voor de lokale afdeling van een frisdrank gigant uit de Verenigde Staten: Manila, Davao en vandaag teruggekeerd uit Tarlac.

Het project bestaat uit in home gesprekken met tieners en morgen 2 groepsgesprekken met jong volwassenen. In home gesprekken zijn hier een behoorlijke onderneming die perfect georganiseerd zijn door de Filipijnse vestiging van TNS. Enigszins as een intrusie voelt het wel als je met een lokale interviewer, veldwerk dames, een cameraman, een tolk en dan op dag 1 ook een opdrachtgever en op dag 2&3 een collega van me bij mensen thuis op bezoek gaat.

Voordat we zelf naar binnen gaan installeert de cameraman z'n camera, positioneert de veldwerk dame de setting (allemaal een naamkaartje opgespeld, strategisch geplaatste ventilator, geïmproviseerde kringsetting met bankjes en stoeltjes en dan komen de interviewer, ik en de tolk binnen.

Nu heb ik eergisteren de ultieme denormering (zorgen dat sociale normen zo veel mogelijk vervagen en iedereen durft te zeggen wat ie wil zeggen) uitgevonden door het uitdelen van drop voordat we beginnen. Dat vindt iedereen hier zo goor dat ze er wel eerlijk over moeten zijn. "It tastes like dead mosquito", "It's bitter", "Why do you eat bitter candy?" , "Rotten coconut" of het wat vriendelijkere "Watermelon or dragon fruit seeds."

Het is behoorlijk banaal dat ik hier in Manila in een van de meest luxe hotels zit, terwijl de ouders van de tieners die we interviewen nog geen 5 euro per dag verdienen. De vergoeding die de tieners krijgen voor deelname staat gelijk aan ongeveer 3 dagen het gezinsinkomen (laat "ze" het in Nederland niet horen). Ze krijgen dit niet in de vorm van geld, maar tegoed bonnen, omdat geld te veel met corruptie geassocieerd wordt. Het is niet raar dat de kinderen hiervoor een halve dag van school thuis mogen blijven. Als ze het maar niet dagelijks doen ...

Tot nu toe loopt hier alles extreem gesmeerd. Het voelt een beetje gênant en onwaardig hoe je hier in hotels behandeld wordt, maar alles went. Echt Manila exploreren is er niet van gekomen, maar de eerste indruk is dat de stad het niet perse van z'n schitterende foto opportuniteiten moet hebben (hoewel er ook ergens een koloniaal gedeelte schijnt te zijn). Een kolkende, zweterige, verkeersverstopte toeterbende die toch niet onprettig voelt. Dat komt vast door de mensen, die oprecht vriendelijk overkomen. Zo vriendelijk heb ik het nog nooit ergens meegemaakt.

Ik heb hier de grootste billboards ooit gezien. Later hoorde ik dat deze enigszins in opspraak zijn, omdat ze bij tyfoons (die hier vaak voorkomen) doorgaans door de lucht cirkelen.

Het voelt hier volstrekt niet als Azië. Het is eerder een combinatie van Latijns Amerika, Amerika en Azië. Iedereen spreekt wel wat Engels en de upperclass prefereert Engels boven Tagalog. Overal om je heen hoor en zie je een mix van Tagalog, wat Spaans en Engels. Hierdoor voelt het als een heel unieke meltingpot. Fast Food ketens zijn groot en dominant hier. Vooral de lokale Jollybee, waar ik vandaag het favoriete gerecht van de interviewer heb gegeten: spaghetti onder zoete ketchup met knakworststukjes en kaas en gefrituurde kippenpoot als hapje erbij. Een wat gezonder lokaal gerecht uit Davao was bijvoorbeeld rauwe tonijnblokjes in een zurig sausje van gember en ui. Ook heb ik voor het eerst in m'n leven krokodil in kokossaus gegeten en dat smaakte naar kokossaus.

Het is erg bijzonder om hier bij al die mensen binnen te mogen komen. Ik voel me zowaar een bevoorrecht mens. De huiskamers worden doorgaans gedomineerd door katholieke kitsch met een hoofdrol voor nino santo, het kindje Jezus met een kroontje in de leeftijd van een jaar of 7. 80% van de Filipino's zijn katholiek en ik denk niet dat de Godvruchtigheid ergens ter wereld sterker is. Hoe erg het ook klinkt, zelfs al die tieners putten er troost uit en voelen zich verlicht als ze naar de kerk zijn geweest. Ik had de kans om afgelopen zondag om 7 uur 's ochtends mee te gaan naar de mis met de interviewer, maar ik koos toch voor m'n bed.

De tieners die we bezoek behoren tot sociale klasse D, wat de grootste groep in de Filipijnen is. Toch was het in het begin even wennen, qua huizen die we bezochten. Via kleine straatjes en trapjes naar zweterige woonkamers onder (vaak) een golfplaten dak. Ik ben weer liters vocht kwijtgeraakt. Veel willen uiteindelijk in het buitenland werken en van de meeste tieners werken er wel familieleden in het buitenland (soms zelfs de vader of moeder).

Ik kap er weer mee, eigenlijk veel te veel meegemaakt en geleerd in zo'n korte tijd, kan ik hier allemaal niet kwijt.

Een groet!

Ben