I want you to teach me everyday

Vandaag na een kleine bustocht gearriveerd in Pursat. Een stoffig maar op het eerste gezicht zeer gemoedelijk provinciestadje. Ik begin ondertussen een klein beetje moe te worden van alle medetoeristen die denken dat ze alle vrouwen hier als kleine kinderen continu ginnegappend aan moeten spreken. Het is te genant voor woorden. De vrouwen spelen het flauwe gegein mee, maar uit het blikveld van de medetoerist in kwestie zegt het gezicht meer dan genoeg. Ook alle Fransen (en dat zijn bijna alle toeristen) mogen wat mij betreft terug naar Frankrijk.

Hiermee eigenlijk ook de eerste bustocht in Cambodia gehad. Rust is je niet gegunt vanwege de gewilligheid waarmee men hun Engels wil oefenen. Vandaag zat een 24 jarige monnik naast me in de bus, die vrij snel z’n bedeesdheid overwon en vanalles begon te vragen en te vertellen. Prima voor 1,5 uur, maar ik hoop me voor de langere bustochten toch ook wel te mogen concentreren op m’n Ipod.

Zondag nog flink rond gefietst in en rond Battambang. Eerst de tocht globaal herhaald van afgelopen zaterdag, met een tempel (een ouwe en een nieuw) eraan vast geplakt en ’s middags zuidelijk langs de rivier gefietst naar de enige wijngaard in Cambodia. En dan valt zo’n rode wijn rond een uur of 4 best hard in de hitte. Toch nog prima terug kunnen fietsen.

Het verkeer is natuurlijk een verhaal apart. Op zich valt de drukte buiten de steden wel mee, maar er wordt wel behoorlijk roekeloos gereden. De regels zijn wel makkelijk. Hoe zwakker je er voor staat, hoe meer je uit moet wijken. Als een auto bijvoorbeeld een vrachtwagen inhaalt terwijl dit ivm een tuktuk tegenliggert eigenlijk niet kan, dan kan dat toch en moet (bij wijze van spreken) de tuktuk gewoon even net wat meer de berm in. In de stad gelden links of rechts van de weg rijden regels eigenlijk nauwelijks. Hets is maar net waar je naar toe moet. Toch lijkt het erop dat men elkaar niet zomaar overhoop rijdt (alhoewel mijn gids van zaterdag vertelde dat er vier verkeersdoden per dag vallen). Je zorgt gewoon dat je continu oogcontact met al je andere weggebruikers hebt.

Zaterdag avond trouwens nog een paar uur naar “De Disco” van Battambang geweest en gelukkig waren er ook een hele groep NGO-ers waarvan ik er een aantal in mijn nu al favoriete restaurant Bamboo Train Caffee had ontmoet. Dus ik hoefde me niet te vervelen tot de lichten om 1 uur (?!?!) al weer aan gingen.

Maandag was dan de dag waarop ik per tuktuk nog wat verder gelegen bezienswaardigheden ging bekijken. Een tempel op een berg die middels 358 traptreden te bereiken was. Je kon er voor kiezen om je klim door 2 dames te laten begeleiden, waarbij eentje om de zoveel treden zou masseren en een andere je continu verkoeling zou toewuiven met een waaier. Even die twijfel, maar zoveel slaafsheid (ook al zou ik er best wat voor betalen) kon ik niet om me heen hebben. Die uitjes kosten hier toch stiekum best wel veel geld, want overal is wel een donatie nodig, of vertelt iemand je wat, waar dan natuurlijk weer wat tegenover moet staan. En al die colaatjes en flesjes water die per pitstop zo ontzettend in prijs fluctueren dat je murw wordt als je erover moet nadenken. Ik ben erachter gekomen dat het qua geld hier niet echt superhard gaat, dus ik ga ook niet al te moeilijk doen over een paar Riel meer of minder. Maar soms wordt je er wel een beetje sjagrijnig van dat je (blijkbaar) als een soort uitwringbare geldzeem gezien wordt. Gelukkig maakt de lach alles goed.

Na de 358 treden up en down verder naar nog een andere tempel op een berg, die ik dan weer achterop een motor beklommen heb. Dat is hier ook een heel gewone vorm van taxien. Het was me verder niet om de tempel te doen, maar wel om de zogenaamde killing cave die hier ook lag. Een gedenkplaats, met de inmiddels bekende skeletten in een grot waar de Khmer Rouge hun slachtoffers ingooiden nadat ze hun hersens hadden ingeslagen. Sinds 2007 was de gedenkplek opgeknapt met een mooie boeda en een grote glazen kist met de skeletten. De oude bak waar de skeletten vroeger inlagen, stond er nu ook nog met de wat minder mooi geconserveerde beenderen.

De maandag avond had nog wat bijzonders in petto. Mijn fietsgids van afgelopen zaterdag is naast gids en student namelijk ook nog avondschool onderwijzer in het Engels. En of ik mee wilde helpen bij het les geven, omdat hij het leuk vond om met “gastdocenten” te werken. Eigenlijk vond ik het best wel spannend, want van enige voorbereiding was geen sprake. Ik moest gewoon het boek volgen. De eerste groep studenten waren denk ik tussen de 15 en 20. Toen ik in het muffe, zweterige schoollokaal stond zag ik achter de leerlingen ratten over het hout van de muur lopen. Het ging allemaal wel aardig en de fietsgids sprong op bepaalde punten bij.

De tweede groep was rond de 20 jaar en deze spraken al wat beter Engels. Ik heb vooral gefocussed op het uitspreken van de c in woorden als Ice, Rice En Twice, omdat men dat hier uitspreekt als Eye, Rye en Twye en dat versta ik dus niet. Eigenlijk ging de les over grammatica, past simple en present perfect, en ik moet eerlijk zeggen dat ik die regels daaromheen vergeten ben.
Maakte allemaal niet uit want aan het eind ging het (bij allebei de groepen) van “I want you to be my teacher everyday”. En dat snap ik natuurlijk wel.

Dussss.... Zeer enerverend allemaal.

Wat vandaag nog behoorlijk bijzonder was, was het drijvende dorp Kompong Long, dat ik vanuit Pursat bezocht heb. Niet zomaar wat drijvende huisjes, maar een volledig dorp van 10.000 inwoners dat zich drijvend op het Tonle Sap meer bevindt. In het droge seizoen verplaatst het zich in het geheel wat meer naar het midden. In dit dorp, wat een echte gemeenschap is en nauwelijks een druk bezochte toeristen atractie drijven hele scholen, een kerk, tankstations en winkels als of het een normaal dorp is. Iedereen beweegt zich per boot door de “straten” en hoe de honden uitgelaten worden, heb ik helaas niet kunnen vragen.

Het verhaal is wat lang geworden. En dan is de bamboettein van Battambang nog niet eens aan de beurt geweest. De bamboetrein is een vierknat bamboe plateau dat met een motortje over een rails rijdt. Het wordt gebruikt voor toeristen en voor het vervoer van producten. Er is maar een rails, dus als er een tegenligger komt, moet een “trein” snel uit elkaar gehaald worden zodat ze elkaar kunnen passeren. Bij het einde van de rit was een klein dorpje waar ik o.a. door een kind van een jaar of 3 een rondleiding kreeg door een steenfabriek met as hoogtepunt nog een hele dikke vette slang in een kist bij een familie die daar woonde. Ik wist niet wat ik voor deze rondleiding moest geven, vooral omdat tijdens een uitleg in het kinds/cambodjaans/engels er op een gegeven moment ook gewoon even een plasje gepleegd werd. Maar goed, van de (omgerekend) 25 dollarcent werd ie zo blij, dat ie gillend naar z’n moeder rende, op begon te scheppen tegen de andere kinderen en een ballon heel hard op ging blazen. Het is niet zo moeilijk blijkbaar om mensen blij te maken!

En nou ga ik morgen nog een bamboetrein alhier doen en daarnaa een beetje rondhangen en me voorbereiden op het strand en Phnom Phen (in nog te bepalen volgorde).

Een groet!