Eindelijk Cambodja in!

Vandaag aangekomen in Battambang na een enigszins enerverende tocht per boot door een te droogstaande rivier. Dat die rivier vrij droog zou staan, had ik al ergens wel bedacht in het droge seizoen, maar een gerusttelling van het bureau waar ik het ticket had gekocht had het idee van “ niet te bevaren” weggenomen.

De boottocht vanuit Siem Reap begon deze ochtend best aangenaam. Veel mensen leven hier op en rond de rivier. Letterlijk erop, want veel huizen drijven op de rivier. Erg handig met een rivier die dan weer lag en dan weer hoog staat. Met grote overstromingen lijkt het me ook erg praktisch. Zo op en rond de rivier zie je in wat voor staat van ontwikkeling Cambodja zich nog bevindt. Een aantal drijvende huizen met schotels, zeer geavanceerde bamboevisnetconstructies en ook echte krotten van zeil en hout aan de wal. De kinderen op en rond de huizen maakt het niks uit. Ze beginnen zowiezo te gillen en te zwaaien vanaf de kant als je voorbij komt.

Het varen ging echter steeds moeizamer. Tot we er op een gegeven moment uitmoesten en we verder gingen in Pick up trcks. Waarschijnlijk was dit allemaal gewoon bekend, maar vonden ze dat bij het burea waar ik het ticket kocht niet nodig om het te zeggen. Waarschijnlijk had ik het dan toch wel gedaan. Het platteland van Cambodia, dat heb ik nu ookwel gezien. De zandpaden waarover we reden (met een dikke 15 man en bagage achter op een pick up) werden onderbroken door diepe droogstaande geulen die de 4 wheel drive wel kon nemen, maar wat toch wel spannend was zo met z’n allen achterop. De brandende zon deed ook haar werk.

Bij aankomst in Battambang (na een kleine 2 uur rijden) snel in de TukTuk naar hotel van keuze.

Eergisteren in Siem Reap een dag zonder oude tempels, maar wel naar het War museum en nog wat landelijk en stedelijk gefiets langs tempels e.d. van nu. In het war museum werd o.a. verteld dat er in Cambodia nu zo’n 1.000.000 mensen gehandicapt zijn (blind of met gemis van ledematen) door mijnen uit de burgeroorlog. Het is echt heel erg. Bij iedere grote tempel van Agkor Wat zit wel een orkest van mijnslactoffermuzikanten. Ook op straat kom je er veel bedelend tegen. De regering kan of wil er blijkbaar niet veel voor doen en ze moeten vaak met bedelen zien rond te komen. Vandaag voor het eerst ook hier op gebroken, toen er weer een man zonder benen in een rolstoel naar me toe kwam terwijl ik zat te eten. Is natuurlijk helemaal geen beginnen aan. Want als je wil kun je elke vijf minuten wel een donatie aan een bedelaar doen.

’s Avonds verandering van bar naar bar In-Touch, met slecht Engels gezongen life muziek. Dussss...

De laatste dag Angkor Wat zou ook met de fiets moeten gaan gebeuren. Heel handig, die TukTuks en heulemaal niet zo duur, maar het idee om een persoon een hele dag “in dienst” te hebben, trek ik (nog) slecht. Mijn plan was om een aantal plekken die ik nog niet gezien had, met de fiets aan te gaan doen. De eerste was een stip in het westelijk gedeelte van het tempel complex, die mij precies de juiste mate van afgelegenheid beloofde die ik na de menselijke overdaad van de meeste tempels zocht. In de richting van de “western embon” , dus! Fietsend over de stoffige zandpaden kwam ik op een levendig kruispunt met kippen en dergelijke. Aldaar boodt een 20jarige kapper slash student zich aan om me te vergezellen. Daar had ik eigenlijk geen zin in, maar er wordt gewoon meegefietst. Een 2de jongen sloot zich aan, en ik dacht ook al snel, laat dan ook maar. Uiteindelijk was dit buitengewoon handig, want alleen had ik die ruine nooit gevonden. Ook al omdat deze midden in het water lag.
Vanaf de kant werd een bootje geroepen. Ik mocht voor de huur geven wat ik vond dat het waard was (zo gaat het hier vaker trouwens, moet ik nog beter in worden). In de boot en zwemmend er omheen bevonden zich een aantal kinderen en waarschijnlijk de moeder of grootmoeder. Toen ik ‘m aan zag komen dacht ik wel heel even of ie mij zou gaan houden.

De overtoch werd ingezet. De kapper bleef aan de kant en met de ander jongen vaarde ik over. Al turend over het water (terwijl ik me erbijhad neergelegd dat ik dat ding toch niet vooruit zou krijgen) droomde ik een beetje weg. Waterbuffels aan de oever, gezang van (zo werd me verteld) een begrafenis die over het water droeg. De zon die nog te doen was. Wat was het leven mooi. Tot ik een klopje op m’n schouder kreeg “ Mister, can you help, the water...” Dussss.... Toen heb ik de rest van de tocht op m’n knieen in het bootje met een halve kokosnoot het water uit de boot kunnen scheppen.

Op het eilandje stonden wat rotsen, kon je kokosnoten drinken en was inderdaad verder weinig te doen. Hoe ze het precies voor elkaar hebben gekregen, geen idee. Maar de kapper, met nog een andere jongen waren inmiddels met nog een boot gekomen, omdat ik in die verrotte boot blijkbaar toch niet terughoefde. Hoe meer zielen, hoe meer dollars te verdelen dacht ik.

Na de terugtocht wilde een jongen me even z’n huis laten zien. Een paalwoning van 20 m2 waarin hij samen met z’n zus en z’n moeder woont, slaapgedeelte/ kookgedeelte. De palen waren bijna volledig weggevreten en zullen het niet echt lang meer houden vrees ik. Wat moet je ermee? Een waterpompje bij het huis in 1997 door de Nieuw Zeelandse Rotary geschonken (aldus het naamplaatje bij het pompje). En doordat ze hier wel best goed Engels spreken kom je veel te weten. Dat z’n moeder 40 dollar per maand verdiend met Angkor Wat vegen, dat z’n vader overleden is enzovoorts. Uiteindelijk de vraag of ik z’n studie wil betalen. Kon ik niet in mee gaan helaas.
Verder fietsend schreeuwden kinderen als cicaden langs de weg van 2 kanten “HELLLLOOOOO!!!!”
De rest van de dag verder rondgefiets en me tot de laatste 100 Riel (2,5 dollarcent) leeg laten schudden (zoveel geld had ik nou ook weer niet bij me). Thuis uitgeput in slaap gevallen, van het fietsen in 35 graden, maar ook van de indrukken en de scheefheid van alles.
Het huwelijksaanzoek van de t-shirt verkoopster die ook van 3 dollar per dag rond moest komen is weer een ander verhaal .
Het aparte is dat de meeste jonge mensen zo goed Engels spreken, dus het is veel lastiger afstand in te bouwen. Het is namelijk ook wel leuk en interessant om te buurten. Het draait tot nog toe alleen wel altijd op “een verzoek” uit.
Battambang maakt een prettige indruk. “ Gewoon” een stad, waar wel het een en ander te doen is, maar die niet alleen bestaat omdat er een toeristische atractie is. Rijsthandel domineert hier blijkbaar.
Om een stekker te kopen voor m’n computer (Thaise stekker past niet overal in Cambodja) werd ik naar road nr.1 verwezen door het hotel. Daar zag ik zo’n chinese rotzooi winkel maar daar hadden ze er geen “Maybe road nr.2 ... is very close” En jawel hoor!

Cambodianen zijn over het algemeen geweldige mensen. Heel mooi om te zien en bijna altijd lachend. Dat doet zo veel!

Groet.