Keuzestress en 2 mormoonse missionarissen

De laatste dagen waren wat vermoeiend in m'n hoofd en m'n fysiek (veel on the move geweest). Ik switch telkens m'n plan en daardoor word ik wat onrustig. Nu is naar mijn idee alles weer op orde en maak ik me op voor de laatste week Zuid Korea alweer, voor ik naar Shanghai vertrek.


Na de relaxte stad Gyeongju moest er natuurlijk verder getrokken worden, maar gericht keuzes maken blijft een moeilijke. Uiteindelijk besloten het filmfestival van Busan over te slaan (we zullen nooit weten wat voor gemiste kans dat is geweest) en naar Yeosu te reizen. Yeosu is een naar mijn indruk vrij grote havenstad die bij aankomst een wat chaotische indruk achterliet. Op het busstation was geen toeristeninformatie te krijgen, dus nam ik een taxi naar de informatiestand, maar dat was nog niet heel eenvoudig uitleggen aan de taxichauffeur. Waarschijnlijk ook omdat ze hier de Rough Guide kaartjes niet begrijpen zonder Koreaanse tekens.

Uiteindelijk de VVV toch bereikt en omdat de stad me wat te overweldigend en chaotisch leek ben ik daarna met de bus verder gegaan naar het eiland Dolsando, dat met een brug verbonden is met Yeosu. Aan het eind van het eiland ligt een boedhistisch klooster tegen de rotsen aangebouwd en dat leek me wel wat. Dat was ook wat, alleen het toeristen dorpje eromheen was wat doods.

Rondom alle bezienswaardigheden hier zijn telkens een soort toeristendorpjes opgetrokken met restaurants en hotels enzo, maar aangezien ik denk dat ik toch wel behoorlijk "buiten het seizoen" aan het reizen ben zijn die vaak wat troosteloos en leeg in de avond.

Ik kon gelukkig bij m'n hotel eten en daar heb ik een octopus aangewezen in de bak met vissen voor het restaurant. Die was wat taai en door de chilisaus had het eigenlijk ieder ander dier kunnen zijn. Het klooster staat vooral bekend als gebedsplaats bij zonsopkomst, dus dat werd een vroegertje afgelopen woensdag. Het was de moeite van het vroeg opstaan en de flinke klim op een broodje met zoete bonenprut waard. Ik zal "dat ene woord" maar niet meer gebruiken, maar het was een erg mooie plek.

De dinsdagavond voor de vroege ochtend bij Hyangiram (zo heet het boedhistisch klooster) probeerde ik m'n plannen te smeden voor de rest van de vakantie, maar die heb woensdag ochtend weer omgegooid. Ik kon niet weg zonder naar een eiland te gaan en ik had m'n eerste idee om naar Mokpo te reizen en vandaar naar een eiland te gaan al eerder laten varen.

Bij het ferrykantoor (uiteindelijk bereikt na eerst een communicatief euvel met de buschauffeur en vervolgens een redelijk begripvolle taxichauffeur) werd ik uiterst vriendelijk geholpen door een dame die wat Engels sprak. Als men Engels spreekt wordt dit land een oase van behulpzaamheid. Als ze geen Engels spreken waarschijnlijk ook alleen versta ik dan die behulpzaamheid niet. Met een plan om woensdagmiddag naar het eiland Yeondo te varen en met twee cadeautjes van die dame (een pin van de Yeosu expo 2012 en een hele set anzichtkaarten) ging ik de tijd doden tot 13.00 uur, wanneer ik het ticket kon kopen. En toen (want weer rust, want een plan) werd Yeosu een heerlijke stad aan zee. Ik struinde langs de haven en heb mezelf zelden exotischer gevoeld. Vooral toen ik bij de Fresh Friendly Fum supermarkt een bak kant en klare noedels had laten opwarmen en die samen met een kouwe groene thee naar binnen zat te werken.

En juist daarvoor was ik iets, voor mij, erg bijzonders tegengekomen. Ik zag op de kaart ineens dat er in de haven een Hendrick Hamel vuurtoren was. En dat net op het moment dat ik in zijn verslag op het punt was beland dat hun vlucht uit Korea na 13 jaar gevangenschap gelukt was. Ik was vergeten dat ze hun grootste tijd in Yeosu hadden doorgebracht, en hier kom ik dan een naar hem vernoemde vuurtoren tegen en een beeldje van hem geschonken door de gemeente Gorinchem (zijn geboortestad). Verder wordt op plakaten het hele verhaal dat ik zojuist gelezen heb uit de doeken gedaan. Hij wordt hier de "Columbus van Korea" genoemd en er wordt geschreven dat het zonder hem misschien nog wel 300 jaar had geduurd voordat de wereld Korea zou leren kennen. Ook de warme vriendschap tussen Nederland en Korea wordt beschreven.

Mezelf ook een VOC schipper voelende ging ik de ferry op. 2 uur varen in een, op zich, erg mooie baai. De hoge woonflats van Yeosu contrasteren met de dennenheuvels de vele kleine vissersbootjes en oesterkwekerijen. Op het eiland ging het eigenlijk een beetje mis. Als ik beter had nagedacht had ik kunnen weten dat het vanaf het eiland zelf lastig is om de rotsenrand te bewonderen. En ook met de minbakeigenaar liep de communicatie verre van soepel. Ik wilde vandaag eigenlijk tot in de middag blijven en de namiddag pas ferry terug pakken, maar dat zag die eigenaar niet zitten. Waarschijnlijk heeft hij me nog behoed voor een teleurstellende dag ook. Waarvoor alsnog dank. Het eiland was aardig, maar vooral ook erg karig en lastig begaanbaar zonder auto. Het dorpje was zeer troosteloos en bejaard, een vissersgemeenschap, waarschijnlijk.

Deze ochtend dus om 8.10 op de boot na met een taxibusje vol met bejaarden naar het haventje gebracht te zijn. In Yeosu weer in een taxi en toen naar Boseong, waar ik nu weer tussen de gamers zit. Boseong is een klein stadje en ik ben blij dat ik vanmiddag de keuze heb gemaakt direct naar de theeplantages te gaan die hier in de buurt liggen en morgen verder te reizen. Eerst wilde ik eigenlijk deze middag relaxen en morgen naar de plantage gaan. Waarschijnlijk had ik me een middag stierlijk verveeld en de theeplantages, die werkelijk overdonderend mooi waren, waren makkelijk in een paar uur te bekijken. Voor zover de plantage, laat ik de foto's voor zich spreken.

Onderweg naar hier moest ik in Sucheon overstappen van trein op bus en bij het uitstappen kwam ik 2 jonge Amerikaanse jongens tegen. Het bleken Mormonen missionarissen te zijn. Ze vertelden dat vanuit hun kerk jongens twee jaar en meisjes anderhalf jaar tussen hun 19de en hun 25ste ergens naar toe kunnen gaan om zendingswerk te verrichten. Er schijnen in Zuid Korea zo'n 400 van deze zendelingen rond te lopen. Ze doen 6 dagen per week "hun ding" een een dag hebben ze vrij. Ze kunnen ook ieder moment vanuit het hoofdkwartier de Mormonen te horen krijgen of ze binnen Korea van stad moeten wisselen. Een korte ontmoetingen (en een gedeelde taxi naar het busstation), maar je steekt er weer eens wat van op. Ze hadden vandaag vrij en gingen een moeras bekijken. Ik twijfelde even, maar ik besloot me bij m'n theeplantages te houden.

Rest mij voor nu, me aan te sluiten bij de tekst die ik op de trui van een jongen hier in Boseong zag staan: "Happy Ending".

De rust is er weer, want ik heb besloten om me, voordat ik weer naar Seoul ga, in Gwangju te vestigen en die stad als basis te gebruiken voor eventuele uitstapjes, want ik wil 's avonds leven en licht om me heen.

Een groet!