Apocalypse Now

Die Apocalypse zat Now vooral in mijn hoofd, doordat ik dacht dat ik de zaterdagavond wel als excuus mocht gebruiken om het nachtleven van Saigon te bezichtigen.

Het verblijf in Saigon wordt wat korter dan gepland, omdat ik er gisteren via een website over wat er al zoal te doenis alhier er achter kwam dat 10 april Bob Dylan zijn eerste Vietnamese concert gaat geven. Ik heb een kaartje gekocht (alhoewel, een "receit", waarmee ik het kaartje tzt op kan halen, komt vast goed, was via officieel verkooppunt) om hierbij aanwezig te kunnen zijn. Dit betekend dat langzaam naar het noorden trekken er nu even niet in zit, omdat ik hier 10 april weer moet zijn. Nu vlieg ik morgen naar Hue (ongeveer midden Vietnam) en zak ik van daaruit terug richting Saigon en dan vlieg ik daarna wel weer naar het noorden (voor de prijs van de interne vlchten hoef je het niet te laten).

Over deze constructie heb ik dan vandaag de hele dag met m'n brakke hoofd zitten nadenken en uiteindelijk toch gevoelsmatig zeer impulsief besloten.

De nacht begon gisteren al redelijk op tijd. Authentiek als ik mezelf voel ging ik op straat eten, alwaar een slanke dame in een Tiger shirtje vroeg "You want Tiger beer?". Dan ben je natuurlijkk verkocht. De prijzen zijn hier ontzettend fluctuerend. Zojuist op een terras 2,5 dollar betaald voor een getapt glas Tiger bier en gisteren 75 dollarcent voor Tiger bier uit d'n fles. Nu schijn je ook nog heel goedkoop, dagelijks vers gebrouwen bier te kunnen krijgen voor zo'n 50 cent per liter. Maar in die fase zit ik nog net niet.

Na het eten direct doorgestoomd naar de club Apocalypse Now, puur vanwege de naam moest ik er naar toe. Maar in de tijd dat ik er was (in 2 fases met tussenliggende uitstapjes elders) werd het wel erg druk, maar nog niet echt apocalyptisch. Hier kwam ik op een gegeven ogenblik een Zweedse internet pokeraar (Richard) tegen die had bedacht dat je dat ook vanuit hier kan doen. Tsjaa...

Maar goed, ik was blij met wat gezelschap en met hem ben ik dan nog naar de club Lush gegaan, vervolgens naar de Go2Bar en dan weer terug naar de Apocalypse Now, die ik uiteindelijk in "erwarde toestand verlaten heb. Het uitgaansleven is hier in ieder geval een stuk professioneler en ook wel duurder dan in, ik noem maar wat, Phnom Penh. Uiteindelijk was het een aardige proeve van de nachtelijke mogelijkheden die Saigon biedt.

Gister het zeer indrukkende War Remnants Museum bezocht. Het was een extreem schokkende verzameling van, vooral, foto's met toelichting over de oorlog. En het is zo apart om die oorlog, die je vooral kent van Tour of Duty, Platoon, Full Metal jacket en ... Rambo hier in ene in het echt te zien. Op de foto's (met name die van Life Magazine) zie je dan ook hoe de visuele esthetiek van de oorlogsfilms door deze foto's gevormd is.

Het museum belicht uiteraard de oorlog op een eenzijdige manier, waardoor je je af gaat vragen of Amerika niet de grootste agressor van de 20ste eeuw is geweest. Het meest indrukwekkend waren de foto's van slachtoffers van Agent Orange (tot in de derde generatie), de chemische oorlogsvoering van Amerika op Vietnam. Mensen met de meest wonderlijke verminkingen en vervormingen zijn zelfs in de jaren 00 nog geboren als gevolg hiervan. Deze foto's gaan ieder voorstellingsvermogen te boven.

Daarna het Reunificatio Palace bezocht. Dit presidentieel paleis is na 1975 onveranderd gebleven, waardoor het bezoek een stap terug in de tijd is.

Ik zit hier trouwens in een hotel dat ook een stap terug in de tijd doet vermoeden. Het Mai Kim Loan hotel is een familie hotel dat door het meest schatigge (bijna) bejaarde echtpaar tot nu toe wordt geleidt. Hier ben ik eigenlijk per toeval terecht gekomen. Ik had namelijk redelijk wat online veldwerk verricht om iets geschikt te vinden in Saigon (het barst hier trouwens van de hotels) en uiteindelijk had ik er eentje via wikitravel uitgekozen. Vanuit Ben Tre kwam ik met het minibusje in ver afgelegen wijk terecht, maar met bus nummer 2 kon ik voor 4000 Dong (20 cent) naar hartje stad, de Ben Than market. Vandaaruit wist ik zelfs, zo ontzettend voorbereid als ik was, hoe ik naar de straat van het gekozen hotel moest lopen. Ondertussen kom ik honderden hotels tegen, maar gekozen is gekozen, tot ik bij een bouwput kom waar het hotel zou moeten zijn wat ik had gekozen. Dussss... toen ben ik de straat overgestoken en het Mai Kim Loan hotel terechtgekomen.


Ho Chi Minh stad is een geweldige ervaring. Ik heb drukke en hectische steden gezien, maar dit overtreft alles. Om de straten over te steken moet je je een weg baan door honderden scooters die op je af komen. Wachten tot de weg vrij is, is geen optie. Gewoon de gaten opzoeken en gaan maar! Op een aantal punten staan groengeklede ambtenaren klaar om toeristen hiermee te helpen. 1 dag (vandaag tel ik maar niet mee, heb al zwetend alleen het museum of fine arts bezocht, ben daarna in bad gaan liggen en heb vervolgens m'n vliegticket voor morgen gekocht) is veels te kort, maar, zoals gezegd, rond 10 april ben ik terug voor een tweede ronde Saigon (S-S-S-S-Saigon).

Heel benieuwd naar Hue, vooral ook door F. Boeijen's lied "De dame uit Hue."


Oh ja, voorheen poste ik af en toe een videootje op Facebook, maar dat doet het hier niet. Ik heb op Youtube inmiddels 2 filmpjes gezet. Eentje van Ben Tre en een vanaf het terras waar ik gisteren gegeten heb:
http://www.youtube.com/user/Ben1976Amsterdam?feature=mhum