Day one in the City of Angels

De laatste vrijdag in Nederland was het nogal winderig. Zo winderig dat ik dacht dat het wel verstandig zou zijn om te checken of het vliegtuig wel zou vliegen. Hierdoor ontstond een verwarrende situatie want door mijn vluchtnummer in te toetsen kwam alleen een vlucht naat Taipei in Taiwan naar voren. Toen ik het nog een keer wilde nakijken was de KLM site niet te bereiken. Even een beetje stress. Deze stress werd echter weggenomen door vliegwinkle.nl, die me (na me eerst in de verwarring te ondersteunen) na een korte navraag bij de KLM kon vertellen dat het eindstation Taipei was en dat Bankok een tussenlanding was. Niks aan de hand dus.

Tot het moment dat de grondstewardess op schiphol zei dat ik met een driemaanden retour Bangkok het land niet in zou komen, omdat de visa die ze afgeven slecht voor 30 dagen zijn. Dat wist ik wel, maar ik dacht dat dat geen probleem zou zijn omdat ik Thailand toch vrij snel zou verlaten. Volgens de de grondstewardes die zei dat Thailand net als China was (??) moest ik proberen nu m'n ticket te wijzigen en het vervolgens in Thailand weer omzetten naar de gewenste retourdatum. Lekker omslachtig, vooral toen bleek dat volgens de KLM er binnen gisteren en een maand eigenlijk geen terugvlucht mogelijk was. Ook heel bijzonder. De oplossing lag uiteindelijk in een soort schijnticket met een wachtlijstreservering voor een terugvlucht op 3 maart, die ik nooit zal gaan doen.

Niemand in Thailand die trouwens naar m'n terugreis vroeg.

In het vliegtuig was ik blij te zien dat ik een zitplaats bij de nooduitgang had, waardoor er geen stoelen voor me stonden. De blijdschap verminderde toen het stoeltje in het midden zo krap bleek dat je je eigenlijk niet on kon bewegen zonder je buren aan alle twee de kanten te ontrieven. Dit heeft vooral de Taiwanese ama rechts bij het raam moeten voelen toen ik per ongeluk midden in de nacht m'n elleboog tegen haar hoofd hookte toen ik m'n riempje weer vast wilde maken. het gaf een wat doffe klap waarvan ik hoopte dat ze de volgende dag dacht dat het een droom was geweest.

In Thailand ging het na een heel lange rij vrij voorspoedig. Alleen was er in eerste instantie niemand bij m'n guesthouse. Na een uur niks, bedacht ik me dat ik wel eens het telefoonnummer kon bellen dat ik ook had en toen was het allemaal vrij snel geregeld. Een hele mooie schone kamer met een stoicijns hard bed in een wijk net ten noorden van het centrum. Als ik vanaf m'n bed naar de ventilator staar denk ik dat ik in de eerste scene van Apocalypse Now zit.

Vandaag na heel lang uitgeslapen te hebben niet meer gedaan dan een bezoek aan de weekend market te brengen. 15.000 stalletjes volgens de lonely planet. Jammer genoeg heb ik de hanen gevecht stalletjes niet kunnen vinden, maar over 3 maanden is er nog een zondag in Bangkok!

Heel apart hoe vooral de geur van 9 jaar geleden in Bangkok niet is veranderd, een soort smog-eten-poep lucht die niet eens heel vies is. Bangkok kruipt zowiezo in je neus om aan het eind van de dag in zwarte korstjes er weer uit te moeten. Heel gaaf hier. Ook een aangename deja vu ervaring was toen Woman in Love van Barbra Streisand uit een stilstaande Tuk Tuk schalde. Dit was namelijk het favoriete karaoke nummer van mijn reisleidstre van 9 jaar geleden.

Okay. Let's eat!

(ik heb m'n kabeltjes niet bij me, dus nog even geen visuele ondersteuning)