Dutchman`s blend: deep, spicy, complex

Het regent in Shinjuku. En als je misschien BladeRunner hebt gezien dan weet je hoe het hier nu is. Ik zit in internet cafe B@GUS. Naast mij ligt iemand te slapen.

Het leven is sinds een dag weer een film geworden. De eerste dagen in Tokio aan het begin van de vakantie waren doordeweekse dagen en de plaats van stationering was Ikebukero. Voor Nederlandse begrippen is Ikebukuro een hyperstad, maar nu ik sinds gisteren weer in het weekend in Shibuya en in Shinjuku ben geweest weet ik het weer.

De mensenmassa, hoe iedereen er uit ziet, de schreewende winkels, het geluid, de geuren... Alles werkt overstimulerend. Tegen de avond moest ik me vasthouden aan de trapleuningen op het station om niet door de indrukken onderuit te gaan. De mensenmassa beklemt en ontneemt adem.

De enige manier om in deze stukken van de stad op een zaterdag niet gek te worden is je af te sluiten. Maar dat is moeilijk. Ik liep er weer als een kind rond. Alles opslurpend. Het is zo ontzettend indrukwekkend om hier te zijn. Onbeschrijflijk. Een continue stroom van mensen wordt uit de stations de winkelstraten opgespuwd. In Shibuya is dan het eerst punt om verder de stad in te gaan de Hachiko crossing. Het drukste voetgangersoversteekpunt ter wereld.

De stijl van sommige tieners hier is nieuw. Nieuw was een soort snoepwinkel-look. Wandelende Jamins. Voor de rest jonge meisjes die in andere landen in deze kleding opgepakt zouden worden als ze zo over straat zouden lopen. Een verdwaalde travestiet. Jongens met geblondeerd haar. De suikerspinjurken van de door Marie Antoinette geinspireerde tieners. Gestilleerde punk. Gothic Lolita. Verlegen schoolmeisjes met opgetrokken schouders, verscholen achter hun bril en mobieltje met accesoires als teddyberen van zo'n 10 centimeter. Vrouwen van in de veertig die zich ook op deze manier kleden. Geplamuurde gezichten. Paars haar. Verzin het maar en het is te vinden. Genanter zijn de westerse meisjes die je nu ook in geimiteerde Japanse stijl door de stad ziet lopen. Het kopieren omgekeerd.

Vrijdag avond was redelijk kansloos in Matsumoto. Na een tijdje rond gedwaald te hebben ben ik redelijk vroeg in bed verder gaan lezen in "Lelystad". Om 9.54 had ik de trein van Matsumoto naar Shinjuku gereserveerd. Waarschijnlijk omdat zaterdag een dag van hobbies is, heb ik honderden amateurfotografen langs de rails zien staan om de Shinkansen te fotograferen met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Om 12.37 kwam ik in Shinjuku aan. Een stop verder met de metro werd ik door de keurig met foto's ondersteunde routebeschrijving naar m'n hotel geleid. Vanwege het voor centraal Tokio lage prijsniveau verwachtte ik een behoorlijk shabby hotel, maar het viel reuze mee. Een keurig, net wat verouderd hotel in Shinjuku Sanchome. Men spreekt goed Engels en de man die me incheckte had regelmatig Japanners door Amsterdam en de Keukenhof rondgeleid. Twee trage, oude computers in de lobby, die mensen naar plekken als B@GUS duwt.

Die middag dus in de chaos van een zaterdag in de twee hypercommerciele centra van Tokio doorgebracht. Doordat ik een aantal in Tokio gestationeerde mensen via Twitter volg had ik op internet gezien dat een park in de buurt van Shibuya station onder vuur ligt. Nike (Just do it) heeft dat park van de "gemeente Shibuya" gekocht als "advertentieruimte". Het is de bedoeling dat het park (nu Miyashita Park geheten) Nike Park gaat worden. Met een betaalde skate ramp en dat soort dingen. Het park is echter de afgelopen jaren een huis voor daklozen en "kunstenaars" geworden, die hiertegen in protest zijn gekomen. Vanuit de Yamanote trein (die maakt een ronde om het hart van Tokio) zie je de protest spandoeken. Dit ben ik even van dichterbij gaan bekijken. Een Zweedse Antropologie student was op het protest aan het afstuderen en observeerde participerend. Door zijn getattooeerde Junkie look verdacht ik hem er eerst van een reeel onderdeel te vormen van het geheel, maar het bleek allemaal een hoger studiedoel te winnen. Men is momenteel in een volstrekte impasse tussen zwervers/kunstenaars/ stadsdeelraad en Nike. Eigenlijk had de omvorming tot Nike Park in April moeten beginnen, maar er is tot nog toe niets gebeurd.

Daarna van alternatief terug naar supercommercieel Shibuya naar de ultieme HMV vestiging ter wereld. Een cd winkel waar ALLES is. Ja, zelfs die obscure Ennio Morricone soundtrack waarvan je niet eens had durven dromen.

De avond ging afgelopen zaterdag vroeg beginnen. Ik had om 19.30 met Ayako afgesproken in het op klank favoriete stadsdeel Takadanobaba. In Gate One, waar de vorige Japanse vakantie zijn afsluiting vond. Tussen Shinjuku en Takadanobaba ligt een stop op de Yamanote lijn die Korea Town genoemd wordt. Ideaal om weer een keer aan de Bibimbap te gaan.

Het is uiteindelijk een erg lange nacht geworden die tot een uur of drie duurde. In Gate One was het erg gezellig, bijna het gevoel van oude bekenden ;). De pianist die we gingen beluisteren, had ik de vorige keer ook al ontmoet en hij heeft in de tussentijd ook in Nederland (Amsterdam, Groningen, Nijmegen en Breda), Belgie en Duitsland gespeeld. We hebben besloten dat hij marktonderzoeker in Amsterdam gaat worden en ik pianist in Tokio, aangezien hij als doel gesteld heeft in Amsterdam te gaan wonen. Hij kent Hans Dulfer, dus wie weet komt dat goed.

In Gate One bestelde Ayaki Cervelaat met kaas en augurken, niet wetend hoe Nederlands dat eigenlijk wel niet is. De voorlaatste trein terug naar Shinjuku en aangezien Ayako in Yoyogi woont, wat tegen Shinjuk aan ligt kon er nog afgezekt worden. Dat werd dan de Pearl Bar. Een heel strakke, net wat te chique Japanse bar. De film draaide verder. Toen het gesprek op Teenage Ninja Turtles kwam ("Wah, kende gij die nie?" ) werd het tijd om weg te gaan. Ayako spreekt beter Engels dan ze denkt en vooral in de zin "I like beer" kan ik me erg vinden. Het Japanse woord dat ik die avond geleerd heb is "Suka" wat zoiets betekend als "oh, I see...". Heel handig dus, om Jappanners het gevoel te geven dat je ze begrijpt.

De truc van de net wat te dure drankjes in Tokio is trouwens gewoon om er wat langer dangebruikelijk over te doen. De prijs van de drankjes intensiveert het genot dat door de locatie nog eens verder onderbouwd wordt.


Vandaag stond winkelen en het (fantastiche) fotografie museum op het programma. Japan is fotografie en het museum is een ode. Altijd mooie tentoonstellingen, mat deze keer als hooftepunt de winnaars van een grote Japanse fotograie competitie. Er is nog veel te leren. Toevallig zou dan weer een vriendin van Ayako in het Belgisch Biercafe op de tweede verdieping van het fotografie museum werken. Tokio wordt steeds kleiner. Toen ik de dame in de bar vroeg of ze Yoshie Chan heette, was het antword echter een soort nee. Yoshie Chan werkte vandaag in de koffiebar een verdieping lager, maar ze werd wel even geroepen toen ik m'n 3 keer te dure Chivay aan het opdrinken was. Yoshie Chan spreekt dan weer geen woord Engels, maar ik zou de groeten over brengen. Dat heb ik geprobeerd. Even later kwam ze met tickets voor de tentoonstelling die ik zojuist bezocht heb naar me toe. Een beetje genant allemaal, maar goed, hoe vaak zou ik Yoshie Chan in de toekomst nou nog zien?

De regen regende trouwens, maar door. De rest van de middag in de beste winkel van Tkyo doorgebracht: Tokyu Hands. Een soort Hema/Blokker, maar dan echt te gek. Ik dacht, daaar loop ik gewoon even binnen, maar uiteindelijkben ik er zo'n twee uur geweest.

Anyway... Ik ga m`n laatste Tokio tijd in. Zo ontdekte ik net op weg naar B@GUS een hele wijk vol met cafes die er normaal uit lijken te zien. Uniek!

Morgen als het goed is verder winkelen en naar een toilet expositie van de grootste wc fabrikant van Japan, Toto. Ik kan niet wachten!