Comme Ca Ism

Het is weer even wennen. Die buiging nadat je een snicker hebt afgerekend. Maar het went snel.

Gisteren een soepele reis naar Tokio gehad. Vanaf vliegveld Narita zat ik in geen tijd in de trein naar de stad. Apart, dat de eerste frisdrankautomaat op een verlaten straathoek vanuit de trein je bijna ontroert. Ik kan niet anders zegen, dat ik het erg fijn vind om hier weer terug te zijn.

Kleine dingen zijn verandert. Zo zijn de plaatjes van wasbeertjes die met hun vingers tussen de treindeuren zitten, vervangen door pandaplaatjes.

In het vliegtuig geen moment geslapen, dus gisteren was een dag die na de check-in als een waas aan me voorbij is gegaan. Ik zit in een strak zaken hotel in de wijk Ikebukuro, genaamd de B Ikebukuro. Heel minuscuul, maar heel prettig. Ikebukuro is het 3de drukste station van Tokio, maar van de drukt merk je overdag weinig. Dan is iedereen verder toch gewoon aan het werk.

Gisteren niet heel veel gedaan, behalve wat rond gelopen, naar de Toyata showroom geweest en naar een winkelcentrum. De vermoeidhied zoveel mogelijk uitgesteld tot de avond, waar ik rond een uur of 22.00 in slaap ben gevallen, om rond een uur of 23.30 weer klaarwakker te zijn. Na wat gelezen te hebben toch weer in slaap gevallen en goed doorgeslapen tot de ochtend.

Niet dat ik er nu overheen ben, want ik ben nu (21.30 donderdag 13 mei) ook weer erg moe. Wellicht toch van de indrukken weer. Vanochtend heb ik na wat gezoek m`n treinkaart voor zondag a.s. en ook het treinticket geregeld. Daarna de trein genomen naar een plek (of deel van Tokio?) in het noorden (Takayono), waar het John Lennon museum lag. Dat ligt er nog tot seprember 2010, want daarna moet de geest van John Lennon weer verder, volgens Yoko Ono.

Het museum is in 2000 opgericht en zou eigenlijk maar 5 jaar bestaan op die plek, maar dat is toen verlengd naar nu. Wat er met alle spullen gaat gebeuren, is mij niet duidelijk geworden. Wellicht naar een andere plek of terug naar Yoko Ono thuis.

Voor als je weinig van John Lennon weet, spijkert het museum je goed bij. Een hele mooie verzameling verder van kladjes van songteksten (op de achterkant van een envelop bijvoorbeeld) en ook schoolschriftjes met een opstel over Rome.

Het lukt ze hier heel goed om van dit soort zaken echt een belevenis te maken. Mooi opgezet, korte, karchtige stukjes informatie en veel muziek. Dan zou je denken dat je in de museum shop wel muziek zou kunnen kopen, maar dat ging dan weer niet. Wel heel veel dingen met het officiele John Ono Lennon trademark. Verzin het maar, het is er, met zijn hoofd.

De rest van de middag in het winkelcentrum van de wijk Nakano doorgebracht, dat voor een groot gedeelte aan manga en "Otuka"-cultuur is gewijd. Otuka staat voor zoiets als nerd en omvat van alles op het gebied manga en verzameling waar nerds voor in zijn. Naast zeer dure originele platen van tekenfilms ook (waarshijnlijk voor vrouwelijke Otuka) ook zeer dure en heel eng kijkende poppen. Ik heb poppen van zo`n 20 centimeter groot gezien die rond de 800 euro kosten. Fotograferen verboden, anders kon ik het tonen. Ook daar kijk je ogen uit.

Tot slot naar de wijk Takadanobaba geweest om te eten en wat te drinken in Ben`s cafe, wat ik leuk vind, omdat het zo heet. Het werd echter op een gegeven moment overgenomen door luid schreeuwende Amerikaanse hippievrouwen en bijbehoren Indiaase mannen in gewaad, waardoor ik me genoodzaakt zag het pand heel snel te verlaten. Ik probeer het later nog wel een keer en ik had het boekje AI (Japan through the eyes of John Lennon, tekeningetjes van John Lennon met teksten om zichzelf Japans te leren) toch al bijna uit.

Ik ga zo pitten, want de fut is er helaas uit. Hoop morgen weer alle energie terug te hebben, want er is een bejaarden straatfestival in een wijk hier slechts 2 haltes vandaan. Dat festival is dar iedere 4de, 14de en 24ste van de maand, omdat 4 in Japan het cijfer van de dood is. Je verzint het niet en dankzij internet, ontdek je nog eens wat!

Sayonara!