Bonne Bouche - Cafe de neige

Ik heb er al weer twee fantastische dagen in (de omgeving van) Matsumoto op zitten. Hoewel ik morgen al weer terug naar Tokio ga, doe ik maar gewoon alsof ik nog een dikke drie dagen Japan te gaan heb. En dat is natuurlijk ook zo.

Dinsdag avond dwaalde ik nog door donkere straten van Kanazawa richting mijn ryokan, te denken hoe perfect, veilig en feilloos alles hier is. Met het hoofd in de wolken stapte ik vervolgens met mn linkervoet in diepe, maar gelukkig wel droogstaande water-afvoer-gleuf. Gelukkig geen ernstige schade opgelopen, maar wel hard gestoten. Je wordt natuurlijk ook wel erg onoplettend van al die veiligheid en netheid om je heen.

Waar ik in Kanazawa twee dagen dingen in de stad heb gedaan, ben ik hier twee dagen vooral de stad uit geweest. Daardoor moet ik hier nog een keer terug naar toe, want nu heb ik het gevoel het allemaal wat tekort gedaan te hebben.

Woensdag, de dag van de trip tussen Kanazawa en Matsumoto was de eerste dag dat het weer heel slecht was. Gelukkig had ik niet voor de dure Alpine Skyline route gekozen, want voor hetzelfde geld zag je de hele tijd niks dan druilerige wolken.

Dus via een riante omweg om de Japanse Alpen heen naar Matsumoto gereisd. Ik had meteen al spijt dat ik hier niet langer kon zijn dan tot zaterdag-ochtend.

In de gids stond dat ze hier de vriendelijkste touristeninfo van heel Japan hebben en met complimentjes over mn "The Good, the bad and the Ugly" t shirt geloof ik dat meteen. Hoewel de stad woensdag middag druilerig was gaf ie ie een superrelaxte indruk. Bij de Family Mart weer diepe snikcer en ijskoffie buigingen en een kasteel om echt U tegen te zeggen.

Kastelen zijn hier in Japan een beetje onhandig. Ze zijn doorgaans van mooi geboend hout gemaakt en voor je erin mag moet je je schoenen uit doen en in een tasje meedragen (aangezien de uitgang altijd niet bij de ingang is). Binnen in het kasteel heb je supersteile trappen (in dit kasteel had de steilste treden met een afstand van 40 centimeter), waarvan de treden mooi glad geboend zijn en die je dan op je sokken op en af moet. Als je dan ook nog je tas met camera meezuilt en je hike schoenen in een plastic tasje hebt en last hebt van hoogte/ steilte vrees lach je je kapot. Ik in ieder geval wel! Het was het waard hoor en ik heb het overleefd.

Via het vriendelijkste toeristen informatie burea ter wereld ben ik in het goedkoopste centraal gelegen hotel van Matsumoto terecht gekomen. En dit is vooral heel wonderlijk te noemen.

Ik kwam rond een uur of 14.45 aan en er was alleen een oude, kromme vrouw van ongeveer 103 jaar. Van het "Yes, they speak English" was op dat moment even niets te merken. Omdat alles vanzelf duidelijk wordt, ben ik wel ingechekt. Het hele hotel ademt oudheid en ik ben erg benieuwd hoe lang het nog kan bestaan. Het heeft wel een premium locatie . Terwijl ik dit typ kijk ik uit op het verlichte kasteel. De eerste avond zat iemand die bij het hotel hoort een western met John Wayne te kijken en ik heb toen ook nog een wasje op zolder gedraaid. De muffe geur is inmiddels ook geidentificeerd. Kattenschijt. Verder is mn hotelkamer wel gewoon schoon en heb ik een riante ruimte met douche en toilet voor een schijntje.

Gisteren een trip naar Kamikochi gemaakt. Kamikochi is een plaatsje (alleen wat hotels en restaurants) in het episch centrum van de Japanse Alpen. Gedurende de winter wordt het hele plaatsje afgesloten, aangezien er door de sneeuwval niet heen te komen is. Het weer leek gisteren ook een beetje belabberd, maar de regen bleef gelukkig uit en in de middag klaarse het zowaar op, waardoor de geweldige besneeuwde bergtoppen om Kamikochi heen zich lieten zien. Je merkte goed dat je daar op redelijke hoogte zat (1500 meter). De lente moet nog doorkomen, veel bomen waren nog wat kaal en hier en daar lag ook op 1500 meter nog wat sneeuw. Volgens mn reisgids, zou het er super druk moeten zijn, maar ik denk dat het seizoen nog te vroeg was. Kamikochi is op sommige plekken onaards mooi.

De Engelstalige brochure geeft netjes aan hoe je je zou kunnen voelen als je rondom Kamikochi aan het wandelen bent (3 manieren wel te verstaan, varierend van verwondering voor de natuur tot afschuw over wat de mens de natuur aandoet) Japanse wandelgebieden zijn echt ideaal. Netjes aangelegde paden, meestal houten vlonders, zodat de natuur eronder zn gang kan gaan.

Heel belangrijk was ook dat je direct bij aankomst je boarding pass voor de bus terug zou aanvragen, met gewenst tijdstip van vertrek. Wellicht is dit iets wat echt noodzaeklijk is tijdens topdrukt, maar het voelde nu toch vreemd dat ik om 10.30 s ochtends besloot om om 16.45 terug te gaan en vervolgnes met zo`n 4 andere mensen de plek verlaat. Er wordt hier gewoon niets aan het toeval over gelaten. Heel fijn.

Na een dag wandelen was er weinig fut voor de avond over en na gegeten te hebben (voor het eerst in een restaurant waar je via een automaat met plaatjes eerst betaald en het bonnetje vervolgens aan de obert geeft) ben ik in het muffe hotel verder gaan lezen in het boek Lelystad van Joris van Casteren.

Als je Japan hebt meegemaakt dan snap je waarom een plek als Lelystad niet gewerkt heeft. Het ligt aan de mensen. Als men zich hier door de grauwheid van de steden zou laten leiden zou het hier toch ook een groot crimineel ghetto moeten zijn. En dat is toch niet zo. Of is hier gewoon voldoende afleiding in de vorm van gokhallen, waardoor de verveling niet doorslaat in vernielzucht, criminaliteit en spirituele zoektochten.

Vandaag scheen de zon erg hard. Zo hard dat ik uiteindelijk toch verbrand ben. De zonnecreme zat veilig opnderin mn toilettas. Een dag vol countryside! Een klein half uurtje met de trein naar Hokata om daar door de rijstvelden te fietsen en in eerste instantie vooral om naar een wasabi boerderij te gaan. Wederom een zeer mooie plek. Op de wasabi boerderij ben ik nog een groep Nederlanders tegen gekomen die een reis aan het maken waren met VNC Travel. Altijd leuk natuurlijk, fietsende Nederlanders.

Na de wasabi boerderij had ik nog een middag over. In eerste instantie had ik het plan om terug te gaan naar Matsumoto om een museum te bezoeken, maar de stralende zon stond dit niet toe. Toen ben ik verder gaan fietsen, een behoorlijk stuk de stad uit om uiteindelijk in een "Alpenpark" uit te komen. Een park met zicht op de bergen. Was nog een hele tocht, met erg vals plat, maar daardoor ging de terugweg dan weer wel lekker vlot.

Na de fiets teruggebracht te hebben, ben ik in Hotaka nog gaan eten. Het bleek een totaal bizar cafe te zijn van een kunstenaar die Spoon Art maakt (bestek objecten, van klein tot een volledig bestek harnas), waarvoor hij zelfs tot in Australie (alsdus de oorkonde in zijn cafe) gewaardeerd werd. Het hele cafe is ingericht met zijn kunst, het eten werd geserveerd op een dienblad met een rondrijdende trein en het toilet was in horrorstijl met een spin die naar beneden viel als je de deur open deed, de Macarena die begon als je handen ging wassen en nog meer flauwekul. Mooi, als je net de trein gemist hebt!

Dusss... morgen naar Shinjuku, Tokio. s Avonds afgesproken met Ayako. Dus dat geeft in ieder geval weer een helder geformuleerd avonddoel. Dat doel moet ik hier nog even bedenken. In ieder geval douchen en dan zien we wel weer.