The Bar Barbra

Het voelt alsof ik hier al weer een hele tijd ben. De indrukken blijven overweldigend. Als een kind van 4 dat te veel speelgoed heeft gekregen lig ik `s avonds in bed te malen over alles wat ik gedaan heb en alles wat ik nog wil gaan doen. Het ligt, denk ik, niet meer aan de jet lag, maar ik heb de laatste nachten wat moeite met slapen. Er blijven gewoon te veel opties.

Nu ben ik vandaag vanuit Tokio naar Kanazawa gegaan. Een relatief kleine stad en daardoor wellicht wat minder prikkels en wie weet, komt de rust dan vanzelf. Kanazawa ligt een behoorlijk stuk ten noord westen van Tokio aan de kust en staat vooral op de toeristen lijst vanwege een van de top 3 tuinen van Japan: Kenrokuen. In Japan gaan bezienswaardigheden in top 3-en: 3 mooiste uitzichten, 3 heiligste bergen en dan ook 3 mooiste tuinen. En, hoewel ik de andere 2 ooit ook nog zal gaan bezichten, viel deze zeker niet tegen afgelopen middag in een namiddag lentezonnetje.

Terug naar Tokio afgelopen vrijdag. Via internet (TokyoCooney op youtube & twitter) kom je nog eens ergens achter. De wijk Sugamo wordt verder nergens genoemd, maar daar geburt het dus 3 keer per maand voor "alle" bejaarden van Tokio. Waar wijken als Shibuya & Harajuku vooral het domein van tieners is, is Sugamo het speelveld van bejaarden, met name op de 4de, 14de en 24ste van de maand. En dat is wel zo verfrissend.

Het gaat allemaal wat langzamer, ik ben er echt heel groot en het is er nog steeds wel ontzettend druk. De gemiddelde leeftijd in de straat die to een grote braderie is omgetoverd was op z`n minst 85. Ik ben er even rustig door heen gelopen om de sfeer te proeven, maar heb me verder onthouden van typisch gedrag als oud Japansche hapjes (o.a. sprinkhanen) eten en een beeld wassen op de plek waar je genezen wilt worden.

Voordat ik daar naar toe ging na lang zoeken teleurgesteld door de 7/11 supermarkt. Voorheen was dit de plek om via het Cirrus netwerk te pinnen, maar daar deed men sinds 2009 niet meer aan. Gelukkig werkte m`n VisaCard daar nog wel, maar ik heb geen idee wat zijin rekening brengen om te pinnen. We zien wel. Het is mei, toch?

Na Sugamo ben ik naar Ueno gegaan met de bedoeling een museum te pikken. Ueno is een groot park met een stuk of 5 musea. Helaas was degene waar ik naar toe wilde net in de verbouwing, dus toen ben ik iets gaan doen wat ik "altijd al heb willen doen" ;). Naar het door Philip Starck ontworpen gebouw van de Asahi (Super Dry) brouwerij en daarna op een bootje genieten van het betonnen monster dat Tokio heet.

De boot ging min of meer in de richting van Ginza, waar ik `s avonds verwacht werd in The Bar Barbra. Min of meer is niet helemaal en na een klein beetje verdwaald te zijn, via de McDonalds kwam ik dan toch bij de JR lijn en vervolgens het metrostation en vervolgens Ginza.

Dus, The Bar Barbra. Een heel verhaal en eigenlijk ook wel heel bijzonder. Tijdens mijn vorige trip, was ik de laatste avond in Tokio de Jazz zangeres Ayako tegengekomen in een bar. Zij was daar toen met een Amerikaan en we raakten aan de praat. Toendertijd zijn er nog wat foto`s op en neer gemaild en heb ik de mensen die ik daar ontmoet heb ook voor Facebook uitgenodigd. En het toeval wil dat Ayako een week voor ik deze keer vertrekte ook een account aan had gemaakt. Dus ik heb haar gevraagd of ze de dagen dat ik in Tokio was nog ergens op zou treden. Vandaar, vrijdag de 14, The Bar Barbra.

Nu was het allemaal nog niet zo makkelijk te vinden. Adressen in Tokio zijn een verhaal op zich. Een adres bestaat uit de naam van een gebouw, de verdieping van het gebouw, de wijk, het district van een wijk, een blok en het nummer van het gebouw in het blok. Je zoekt je dus een ongeluk.

Ginza is de duurste wijk van Tokio. Als je de metro uitkomt ruikt de stad naar parfum. De PC Hooft straat is de Granidastraat vergeleken bij Ginza Dori.

Toen ik de bar eindelijk gevonden had, twijfeld ik even. Het is toch weer een trap afdalen, zonder precies te weten wat het allemaal inhoud. Maar goed, de locatie was gelokaliseerd (de kelder van gebouw 19 in Ginza 8 ), ik liep nog een keer een blokje om en toen daalde ik af....

De Bar was behoorlijk upscale (hoewel het zeker allemaal nog veel luxer moet kunnen). Ik voelde me wel sterk underdressed toen ik uiteindelijk met Japanse mannen van middelbare leeftijd in strak pak aan de bar zat.

De bar was een piano bar (aan de foto achter de piano te zien geinspireerd op Barbra Streisand)waar om beurten de eigenaar,Miho en Ayako hun Japanse versies van Amerikaanse Jazz standards zongen. Een heel bijzondere, maar ook wel wat ongemakkelijke ervaring. Ook omdat ik eigenlijk die hele Ayako nauwelijks ken, maar het leek me wel leuk om zoiets af te spreken. Het is namelijk heel belangrijk om doelen te hebben. En vooral in de avond zijn dit soort doelen dan wel het leukst.

Aangezien Ginza ongeveer een half uur met de metro van de wijk waar ik zat af lag, heb ik de laatste set overgeslagen. Ook omdat ik niet nog een Gin Tonic van ongeveer 14 euro wilde bestellen en zeker niet het risico wilde nemen een taxi naar m`n hotel te moeten pakken.

Zaterdag was de dag van het Design Festa. Een van de vele excuses om deze reis te boekn (laatste keer ook bijgewoond). Het Design Festa is het grootse kunst event van Azie (90.000 bezoekers in 2 dagen). Iedereen die iets wil doen kan daar een stand huren en z`n kunsten vertonen. Was wederom een heel bijzondere dag. Je kijkt daar echt je ogen uit, maar de hoeveelheid stands en optredens werken extreem uitputtend. Volgende keer weer!

De ligging van Tokyo Big Sight, waar het festival gehouden werd, is Odaiba. Een groot stuk ingepolderd land in de baai van Tokio. Je gaat er met een "bovengrondse metro" naar toe en dat is wat mij betreft een van de indrukwekkendste treinreizen ter wereld. In deze lijn zie je pas echt wat een futuristisch mooi gedrocht Tokio is. De trein slingert zich tussen betonnen hoogbouw door, om uiteindelijk via de Rainbow Bridge Odaiba te bereiken. Een Science Fiction film in het echt!

Het is een heel lang verhaal geworden, maar ik wilde even alles kwijt. Zodirect voor het eerst weer traditioneel Japans op de grond pitten in een Ryokan. Kijken of ik daar dan wel die rust pak!

Groet!

Ben


O ja! En Leonardo di Caprio maakt reclame voor autobanden.