Today is today, tomorrow is tomorrow

Ik ben effe een hele tijd niet in de gelegenheid geweest om te internetten. De tijd vliegt hier. Hoewel ik nog een week en twee dagen heb, lijkt het al of het einde helaas alweer in zicht aan het komen is.

Ik ben momenteel weer in Tokio, omdat er dit weekend een groot design event is. En qua design ben ik erbij natuurlijk. In dit bericht wil ik de afgelopen dagen effe chronologisch gaan doorlopen, zodat de herinnering even vast komt te liggen.

Het laatste bericht was van vorige week vrijdag in Mutsu, dus ik begin even bij die laatste vrijdagavond.

Mutsu is erg leuk afgesloten in reggea & bar One Love. Die zag er gewoon zeer toegankelijk uit en toen de eigenaar hoorde dat ik uit Amsterdam kwam was het ijs helemaal. In Reggea & Bar One Love werkte ook Brian (vrijwillig), een Amerikaans Koreaanse cultuurrelativist. Dat babbelde prettig weg uiteraard. Hij was na z`n studie socilogie naar Japan gegaan om Engelse les te geven en is hij in het noorden van Honshu terecht gekomen.

Vanuit Mutsu was het hemelsbreed niet zo`n lange trip naar Hirosaki, maar in dit meer rurale stuk van Japan duurt het reizen allemaal wat langer. Op zaterdag eerst een stuk met de bus, toen in een klein stadje te lang op de boemeltrein moeten wachten naar Aomori en vandaaruit naar Hirosaki. Al met al een goeien dag mee bezig geweest.

Die zaterdag ben ik in Hirosaki in een prettig geprijsd hotel "New Rest" terecht gekomen. En dat mocht ook wel een keer. Een erg leuke zaterdagavond invulling gehad door in een Izakaya (Japanse pub met eten) met live shimasen (driesnarig instrument) te gaan eten. Dit was volgens mij het eerst dat ik ergens at waar geen kaart met plaatjes of kaart in het Engels of plastic eten in de etalage aanwezig was. Gelukkig kende ik de woorden sashimi en birru en de ober de woorden "chicken", "rice" en "soup".

Na het eten kon ik beneden gaan zitten, dicht bij het optreden, en op de een of andere manier begon een Japanse vrouw die daar met haar man was een poging tot een gesprek dat volgens mij over muziek en gebarentaal ging. Van de andere kant kreeg ik Sake aangeboden en de avond kon niet meer stuk. Met die man van wie ik sake kreeg ben ik na het optreden nog een afzakkertje gaan nemen in een echt heel erg Japanse aangelegenheid. Daar heb ik geleerd dat tofu best lekker kan zijn (met een lente uitje, visschaafsel en soyasaus) en dat sake royaal uigeschonken wordt in een glas met een houten bakje eronder. Veel gaat dan over de rand en dat gooi je vervolgens weer in je glas. In die bar zat nog een man met z`n vriendin die meerdere malen aangaf zo blij te zijn dat ie met me kon praten. Hij sprak trouwens wel behoorlijk engels, in tegenstelling tot de persoon met wie ik daar in eerste instantie naartoe was gegaan.

Op zich was deze introductie in dit type cafes/eettenten heel gunstig, want nu is de drempel kleiner geworden om daar heen te gaan en behoorlijk goedkoop te kunnen eten en drinken.

Op zondag heb ik Hirosaki bezichtigd. Een relatief kleine stad, met een mooi park met kasteel en een aardig museum rondom het festival (Matsuru) dat er in Augustus altijd gehouden werd. In het park was ook nog een soort bloemencorso achtig iets en de dag vloog voorbij (en eindigde bij een tempel die net dicht ging toen ik er aankwam).

Maandag was de dag van Towado-Ko. Een groot kratermeer, relatief in de buurt. Het was een hele tocht, met een vroege trein, een lange busrit, een wandeling, een boottocht over het meer en weer in de bus en trein terug naar Hirosaki.

In die dagen heb ik veel zitten dubben (net zoals in week 1) over waar ik naartoe wilde gaan. Uiteindelijk de knoop doorgehakt om naar het eiland Sado te gaan. Lennart triggerde me al door te schrijven dat je daar levende inktvis kon eten (niet tegengekomen, helaas) en de man uit de Shamisen tent had het me ook aangeraden.

Hierdoor dinsdag weer een lange reisdag gehad. Met de trein naar Niigata en vervolgens op de ferrie (2,5 uur) naar Sado. Via de toeristen informatie ben ik daar de eerste nacht in m`n eerste traditionele ryokan (Japans hotel met tatami matten) terecht gekomen. Uiteindelijk heb ik in Sado iedere dag op deze matten geslapen. Wel met een dun matras erop en onder hele dikke, zware dekbedden. In die eerste Ryokan was trouwens ook een gigantische maaltijd inbegrepen en weer Japans ontbijt (begint een beetje te wennen, maar eigenlijk niet echt).

Op woensdag eerst van hotel veranderd (iets goedkoper) en vervolgens met de fiets naar een No (Japanse theatervorm) museum, waar Robots een No voorstelling geven. `s Middags op georganiseerde tour via een tolweg (Osaida skyline tour)naar een oude goudmijn (ook vol met robots die het leven en werken in de mijn verbeelden) en naar een mooi stukje kust.

Die avond weer een erg leuke avond gehad. In Ryotsu (de grootste "stad" op Sado) ben je wel verplicht om achter de gordijntjes te gaan om wat te eten te kunnen krijgen. Daarom was ik blij dat ik in Hirosaki al wat ervaring op had gedaan in deze. Ik bestel dus tofu, bier en wijs een inktvis aan en klaar is kees.

In die tent bleek het toverwoord "Oranda des" te zijn ("Ik ben Nederlands"). De mama-san vroeg hoe de koningin ook al weer heette en andere klanten begonnen spontaan van alles te vertellen, volstrekt onbegrijpelijk allemaal, maar zeer goed bedoeld. Nu weet ik nog steeds niet of er iemand gebeld werd, maar na een tijdje komt Junya Kato binnen. Een gymleraar van 22 die behoorlijk Engels sprak en als het niet lukte een vertaalcomputer op z`n mobieltje had ("one moment please" en dat bijna continu).

Op dat moment was het hek van de dam! Ik heb de hele avond van de mama-san en de matsu (eignares en eigenaar) gratis bier, sake en snacks gekregen, onder het mom van "presentu". Volgens Junya Kato vonden ze me daar zo leuk en voelde de mama san zich door mij weer jong. Het was een erg leuke avond en hier komt ook het spreekwoord uit de titel vandaan. Tot slot krijg je dan zo`n Engels zin als "Though I know you such short time, you really feel like a friend". Nou, je hart zou er bijna van breken. Echt een erg mooie avond! En met mijn beperkte kennis van Japan via film en muziek ("Yoko Ono" .... "Ahhhhh Ono Yoko") was het een sfeer van veel wederzijdse waardering. Dat Nederland zo mooi is en dat ik dan zeg dat Japan zo mooi is. Schitterend!

Donderdag de dag van de bus van Ryotsu naar Ogi, een andere kleine havenplaats op Sado. Hier weer een fiets gehuurd en een klein eindje gefietst naar een spookachtige tempelgrot met allemaal kleine enge beeldjes en verder niemand en vervolgens naar een klein dorpje met een heel oud houten gedeelte.

Ogi was zo mogelijk nog meer uitgestorven dan Ryotsu. Wel erg lekkere sushi gegeten `s avonds (wel dood, dus) en de eigenaar van het hotel waar ik bleef was volgens mij ook een van de vriendelijkste personen aller tijden.

Misschien dat ik over Sado nog wel wat meer moet vertellen, maar ik begin een beetje genoeg van het schrijven te krijgen. Het was in ieder geval erg prettig om in een heel rustig stuk van Japan te zijn. Iedere nacht (3 in totaal) op de grond geslapen in een mooi gedecoreerde kamer en erg genoten van de mooie natuur en aardige mensen.

Nu dus weer een lange reisdag achter de rug: bus, ferry, trein en nu in een weer veel te duur hotel in Tokio.

Ik ga proberen nog wat foto`s te plaatsen.

Een gemeende groet!

Ben

Foto`s lukken effe niet. Wellicht later!