Japan - De Afronding

Momenteel ben ik middels muziek de sfeer en het gevoel van de afgelopen weken aan het herbeleven en vasthouden. Ik zit weer in Amsterdam en wil de laatste twee dagen nog even beschrijven om het verhaal compleet te krijgen.

Weer gewoon achter m'n eigen laptop, die besloten had m'n eigen wachtwoord niet meer te accepteren, dus ik heb vandaag al vast wat prematuur contact gehad met "the office". Ik voelde me eigenlijk best goed thuis in de internetcafé scene van Tokio. Heb ik toch in ieder geval één scene gevonden waar ik goed bij aansluitte ;).

Zaterdag was een dag die mooi begon, maar tegen de middag wat gedesorienteerd werd en die afgesloten werd in Ben's Café in 1-29-21 Takadanobaba, Shinjuku-ku (http://www.benscafe.com/Home.html).

Het mooie begin was te danken aan voortreffelijk weer, yoyogi park, de daar aanwezige tempel (Meijij Shrine) en het Shichi Go San festival. Bij dit festival gaan kinderen van 3 (meisjes), 5 (jongens)en 7 (meisjes) naar hun locale tempel om iets religieus te doen.

Op weg naar het park zo'n klein raar detail meegemaakt: een vrouw was haar kat, uiteraard op en top gekleed, aan het uitlaten op een soort karretje. De kat liet zich prinsheerlijk rondrijden. Ik denk dat ik weet waarom Tokio best wel slopend is. Echt mooie of super indrukwekkende dingen zijn er niet, maar er zijn zoveel van die kleine dingetjes die je aandacht vragen en die je eigenlijk wil onthouden of vastleggen of begrijpen. Het totaal van al die kleine dingen wordt dan wel weer heel overweldigend.

Het festival was erg mooi om te zien. De kinderen (en vaak ook hun ouders en/of grootouders) zijn op deze dag namelijk op hun allerbest gekleed. Dus dat betekent veel kimono's en mooi geklede mensen. Je kijkt je ogen uit.

Vanuit Yoyogi park ben ik eerst verder gegaan met souvenirs kopen en vervolgens wilde ik naar Tokio Midtown gaan en van daaruit naar Tokio Tower en Roppongi. In Tokio Midtown begon de desorientatie. Eigenlijk heb ik dat altijd als ik in Tokio op een nieuwe plek kom en Tokio MidTown is een ministad binnen de stad, waarbij je weer vertikaal moet gaan denken (gïnspireerd op Le Corbusier, waar ze in Tokio fan van zijn).

Dan kom je dus op een metro halte aan en zijn er een aantal roltrappen, die je naar verschillende lagen van Tokio MidTown brengen. De wegen lopen daar trouwens ook in drie lagen boven elkaar (ik had tot nu alleen nog maar 2 laags wegen gezien). Eigenlijk had ik niet echt iets te zoeken daar, maar ik wilde er gewoon even zijn en het lag dicht bij de Eifeltorenkopie die ik ook van dichtbij wilde zien.

Begane grond van Tokyo MidTown is dan weer heel desolaat. Daar is het namelijk niet te doen. Het is in de toren te doen, maar vanuit die toren kon ik niet naar de Tokyo Tower.

Het weer was op dat moment ook weer druilerig geworden, dus dat bevorderde het geheel allemaal niet. De toren was rood, wit en groot. Van daaruit naar Roppongi Hills. Ook een vertikale stad binnen de stad, maar vorig jaar ook al bezocht, dus nu minder desoriënterend. Pronkstuk van Roppongi Hills is de Mori Tower, met daarin ook een muzeum. Helaas ging het museum nu alleen over goud en daar had ik geen zin in. Terug naar het hotel en een klein beetje ingestort. In eerste instantie geen zin om meer de stad in te gaan, maar uiteindelijk toch nog even naar Ben's café, omdat het Ben's café is.

Zondag, de laatste dag. Geen speciale plannen, alleen de locaties waren gepland. Eerst teenage shoppers paradise Shibuya. Goeie (voor)laatste souvenirs gescoord en weer een beetje teleurgesteld door een museum dat ik wilde bezoeken. Daar was nu namelijk alleen een Mickey Mouse tentoonstelling. En dat noemt zich dan Cutting Edge. Nou ja, achteraf had ik misschien toch moeten gaan, want wie weet wat voor Micky Mouses ze daar allemaal hadden.

Vanuit Shibuya naar Shinjuku, om daar nog wat rond te kijken, maar het weer begon steeds slechter te worden. Er was in de buurt van Yoyogi park nu wel nog een redelijk groot Dance Event (3 podia), dus dat was wel aardig, maar waarschijnlijk met zon nog veel gaver.

De altijd moeilijke laatste avond. Geen grootse plannen, dan kan het alleen maar meevallen en leuk worden en dat was het ook. In de time out gids twee plekken uitgezocht. Las Meminas om te eten: Een tapas bar in Koenji, gerund door een vent uit Newcastle. Erg leuk, ook omdat je je dan tenminste weer eens gewoon goed verstaanbaar kan maken. John, de eigenaar deed een beetje nerveus, omdat ie voor die avond "madness" verwachte. Een man die door hem "the midget" werd genoemd had namelijk ongeveer de helft van z'n restaurant afgehuurd voor een Scorpio Party. Wat dat nou precies was is me niet helemaal duidelijk geworden, want toen de Scorpio Party en the midget binnen waren moest ik naar m'n tweede locatie.

Dat was Gate One (http://www.h3.dion.ne.jp/~gateone/).
Een perfect afsluiting van de vakantie. Relaxte muziek, nog een lekkere salade derbij, bier en weer veel aanspraak door eigenares en andere klanten. De meeste mensen in de kleine kroeg waren eigenlijk muzikant en het timide drumstertje die erg haar best deed, vertelde dat ze vroeger punk deed. Wat ook prettig was, was dat Brian, een Amerikaan die aan het begin van z'n vakantie stond, ook binnenkwam en dat praatte allemaal nog een stuk makkelijker. Een jonge pianist (Yuichiro, maar voor Nederlanders Joost) die al een keer in Amterdam in Alto had opgetreden en volgend jaar weer naar Nederland komt.

Het mooie van deze kleine Tokiose jazz barretjes is dat wanneer er gespeeld wordt, er ook echt geluisterd wordt. Mensen gaan hier ook gewoon alleen naar toe, om te luisteren, niet om te praten. Dat kan dan weer na het optreden. De eigenares en een bezoekster zongen ook nog een liedje en ik was inmiddels Ben-San gedoopt. Een van de laatste treinen terug naar Shinjuku en erg blij met de altijd moeilijke laatste keuze.

Dan sluit ik af met wat pin automaten in Japan altijd tegen je zeggen als je geld hebt getrokken: "We like to selve you again!"

Wie gaat er mee de volgende keer?