Lingerie is love jewelry

En dat is zomaar een van de mooie reclame teksten in Tokio die je aan het denken zetten. Ik moet ze eens op gaan schrijven, want je wordt er zo vrolijk van!

Ik ben nu in een wel erg bizarinternetcafe beland. Je kan het alleen niet echt een internetcafe noemen. Ze stonden ervan tekijken dat ik alleen wilde internetten en niet een van de vele dvds en wat al niet meer mee naar de ruimte wilde nemen. Ik zit nu dus in een soort hypermoderne pornobioscoop, alleen dan digitaal. Je weet natuurlijk nooit precies wat je krijgt als je zo`n flat ingaat richting derde verdieping. En ik ben gewoon iemand die moeilijk nee zegt als je eenmaal binnen bent. Ik zit nu in zwart lederen stoel in een prive cabine met een bed te internetten. De volgende keer weet ik dat de combinatie manga/dvd/internet/relexation dus dit is. Je maakt wat mee.

Terug in Tokio. Zaterdag was zwaar, want niet geslapen tijdens de vlucht (wacht, ff m`n bril schoonmaken met een tissue). Ik heb een hotel in de wijk Akasuka en dat was meteen een feest der herkenning, want dat was zo ongeveer de eerste wijk waar Lennart me vorig jaar mee naartoe nam. Een beetje Tokyo old school met de grootste tempel van de stad. En vlak bij Kitchenware street, waar je van die leuke borden, messen, plastic eten, etc.Dat is alleen nu nog te vroeg.

Tegen de avond ben ik naar Shibuya gegaan, om me te de avond ben ik naarShibuya gegaan, om me te welmen in de drukte en de neon van hyper tokyo. Eigenlijk een beetje teveel van het goede, als je 24 uur niet geslapen hebt. In een restaurant dacht ik mezelf te verwennen met een zeewierslade en wat varkensvlees. Die zeewiersalade met een zeewierslade en wat varkensvlees. Die zeewiersalade was prima, maar dat varkensvlees bleken een vijftal oren te zijn. Na er even aan gesabbeld te hebben, bleek het niet helemaal mijn ding te zijn. Hoewel de caramelsmaak niet eens echt verkeerd was. Het is het idee, zeggen ze dan wel eens.

Jullie weten het niet, maar ik ben er ff tussenuit geweest, want ik kon op een gegeven moment alleen maar Japans typen. Ik durf in deze contreien niks meer te vragen (zowiezo geen engels in de west tokiose uithoek waar ik momenteel zit) en toen ben ik vast maar fotos gaan plaatsen. En daarna kon ik in ene weer "roman" typen. Het mooie van Japan is dat alles zich altijd vanzelf oplost. Heerlijk.

Terug naar gisteren. Goed geslapen en zondag. De dag van Harajuku zou het worden. Maar eerst naar het modern art museum. Dat lag vlakbij het imperial palace en toen beging ik een fout die ik me later van vorig jaar wist te herinneren. Alles is groter en verder dan je denkt.

Dus ik was al gauw zo`n 4 uur wandelen en musea verder voor ik eindelijk het einddoel Harajuku bereikte. Op zondag is het daar helemaal dol. In Yoyogi park doen tieners of ze artiesten zijn en andere tieners alsof ze fans zijn. Verder staan er mensen te rock n rollen en was er ook nog een house party gaande. Je kijkt echt je ogen uit. Dat rock n rollen is niet nieuw. In een documentaire uit `82 zag ik ze dat ook al doen. En daarom wil ik ook bij deze verklaren dat Tokio vooral lekker ouderwets is. Veel dingen stralen een zeer prettige jaren 70/80 sfeer uit. Dat kan ook liggen aan het feit dat mn middenklasse budget me ook niet echt toegang geeft tot het hypermoderne Tokio.

Verder heb ik eindelijk cozplay mogen aanschouwen. Ik laat de foto`s voor zich spreken.

Op aanraden van de Time out gids ben ik s avonds nog in een heel kleine jazz bar beland. Ik heb me niet vaak zo onprettig gevoeld. De eerste vijf minuten dan. Er waren ongeveer 4 tafeltjes en een bar en de eerste vraag die ik kreeg was of ik ook een instrument bespeelde. Dat deed ik toen niet, maar ik mocht toch gaan zitten (voor 1000 yen dan, maar dat betaalde speulende mensen ook). Het was een bar waarin het hele publiek (niet dat dat veel mensen waren) ook de band was. En ik weet natuurlijk niks van jazz, maar wat ik hoorde was echt geweldig. Om de beurt wisselden verlegen mensen elkaar af om vervolgens op de drum, piano, bas of vocaal helemaal los te gaan. Erg intiem en bijzonder en erg "ten zuiden van de grens". Koffie, bier en twee uur later ging ik weg en toen werd nog een keer aan me gevraagd (nu door de vocaliste (echt geweldig: een rauwe japanse vrouw met een soort whiskey stem die in aziatisch engels haar nummers zong) of ik echt niks speelde of zong. Ikke buigen en sorry zeggen, maar toch maar weggaan. Heel mooi.

Na me afgelopen jaar in anime verdiept te hebben, was het vandaag de grote dag van het Ghibli museum. Met veel kleuterklasjes ben ik de wereld van de Japanse animatie van de studio Ghibli in gestapt. Een museum als een tekenfilm, met overal plaatjes, foto`s en van alles van deze tekenfilmstudio. Heel onjapans was het verzoek bij de ingang om in het museum te verdwalen en men gaf specifiek aan dat er geen vaste route was. Daar werd ik natuurlijk ook een beetje nerveus van, maar het kwam goed.

Het Gibli musum ligt in de wijk Mitaka in het westen van Tokio en het is daar een stuk relaxter dan centraal. Na het museum het park en daarna weer richting centrum, via Nakano. In Nakano is een winkelcentrum met alles voor Japanse verzamelnerds. Ik moest mezelf tegenhouden, maar voor 3 euro 20, had ik bijna originele michael jackson kauwgom met stickers uit 84 gekocht. Ook waren er zelfkleven plaatjes van Heidi, met de nadruk op zelfkleven, want het bakje had eennederlandse tekst. Verder veel manga en de meest bizarre action figures in alle soorten en maten. Onder andere een soort lijk achtige pop vrouwen in verschillende maten en kleren, de duurste was ongeveer 800 euro (pop is ongeveer 40 cm groot). En hier kanhet dan ook zomaar gebeuren dat een meisje een konijnenbivakmuts draagt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het natuurlijk ook.

En nu zit ik in Koenji, nog een stukje van het centrum(?) en ver van mn hotel, maar in ieder geval een mooie internet cafe ervaring. Ik durf mn hok eigenlijk niet uit, want ik hoor zulke rare rochelende geluiden om me heen. Maar goed ogen dicht en erdoorheen.

Beetje veel geschreven, maar ik zou over deze stad nog wel uren door willen gaan. Als ik straks meer in de natuur zit heb ik vast minder te vertellen.

Ik weet nog steeds niet zeker wat ik morgen ga doen, maar in ieder geval weg uit Tokio, voor even.

Een groet aan allen!