De duivel van de drank...

Suchitoto bleek naast de mooiste stad van het land ook de party place van El Salvador te zijn, tot nu toe dan. Ik weet niet in hoeverre het een intrinsiek kenmerk van het stadje is (hoewel er een overdaad aan alcoholisten door de stad zwalkt), of van het pure toeval met de juiste mensen, op de juiste plaats een gelijksoortige behoefte te delen.

De eerste avond, afgelopen donderdag was nog uitermate beschaafd. Met Bas en Jacco beland in waarschijnlijk het meest luxueuze restaurant van Suchitoto gegeten, zelfstandige ondernemers en dirigenten hoeven blijkbaar niet op de kleintjes te letten.

Vrijdag was de dag van de exploratie van de omgeving van Suchitoto. Eerst naar het Lago Suchitlan, een redelijk groot artificieel meer, dat is aangelegd voor electriciteitsvoorziening. Aldaar een boottochtje van een uur gemaakt naar het Isla de pajaros: duzenden vogels overal, en varen in een bootje is altijd goed. Vervolgens op zoek naar een vreemd gevormde waterval. Het koloniale deel van de stad uit en je bent weer midden in de derde wereld: stoffige zandweg langs krotjes. Echt afstanden inschatten of op een juiste manier de richting aangeven blijft een probleem, maar na vele malen vragen waren we uiteindelijk bij de waterval, onder begeleiding van twee wegwerkers, aangezien het op priveterrein was. Toch weer even klauteren over de rotsen, maar de waterval was een van de beteren tot nu toe, door de vreemde vormen.

De zon brandde die dag flink en tijdens de wandeling terug was het weer flink zweten. In de straat van ons hostel hadden we echter een zwembad ontdekt, dus dat was de perfecte afsluiting van het eerste deel van de dag, rond een uur of vijf barste de hemel uberhaupt open, dus veel meer dan bier drinken kun je dan ook niet doen.

In het hotel restaurant waar we zijn gaan eten was inmiddels Troy (´Whenever there are warnings, I´m going), die ik nog uit San Salvador kende, gearriveerd. Tilburg had er die avond flink zin in en in een klein café met een fijne mix van lokale alcoholisten, vrijwilligers en toeristen is het toen behoorlijk laat geworden. Vooral veel plezier gehad met een kleine onverstaanbare zatlap die eigenlijk alleen maar uitkraamde dat Bas veel melk moest hebben gedronken (hij is nogal gezet). Bier, Flor de Caña en Tic Tack, de ultieme mix voor de hardste hangover sinds Panama City.

Zaterdag was overdag een dag van rust, bezinning, zweten en door de stad struinen. Troy had inmiddels een Ierse vriend (Phil, op reis met Barry) van hem gevonden (die hij ook op een van z´n eerdere reizen had ontmoet en met wie hij min of meer in midden america had afgesproken). Inmiddels vrienden met de lokale barman (met Amerikaanse Peace Corps Volunteer vriendin), konden we vanaf het begin van de avond in de binnenplaats van het cafétje onze eigen drank op drinken. Al gauw schoof het mannetje van de vorige dag al brallend over melk en foto´s (hij is nogal vaak op de foto gezet door onze Tilburgse vrienden) aan en meneer bleek ook weer een groot Tic Tack liefhebber te zijn.

Uiteindelijk in de disco beland die afgeraden werd, want degene die aangeraden werd was volledig uitgestorven. Genoeg vage lui die toch een zekere vriendschappelijkheid uitstraalden, veel handjes en proosten met lui die zo uit de getoo´s van L.A. leken te zijn getrokken. Tijdens het fouilleren verloor Troy z´n nieuwe stiletto. En op de dansvloer mensen die al dansend alleen naar zichzelf in de spiegel kijken en één vent die zo enthousiast was dat ie uiteindelijk mijn t shirt wilde hebben en ik met zijn t shirt de disco verlaten heb. Barry, de Ier had inmiddels alle controle verloren, wat ergens wel en zeker risico inhield, maar gelukkig is niks geëscalleerd.

Met mijn hersencellen in Suchitoto zit ik nu dus in de laatste stop in El Salvador voor ik Honduras inga. Dit stadje leeft volledig op massaproductie van beschilderde dingen in de stijl van Ferdinand Llort. Alle huizen, winkels, lantaarnpalen etc zijn beschilderd. Waarschijnlijk blijf ik hier zo´n twee dagen om wat te wandelen (hoogste piek van El Salvador) en wellicht wat aan te schaffen.

Het is weer moeilijk om het land uit te komen, maar de tijd begint nu echt te dringen. In mijn hoofd is het al bijna afgelopen, terwijl ik nog 3,5 week en 3 landen te gaan heb. Ik weet nu al dat er nog zoveel over is om hier te doen, dat ik wel nog een keer terug moet komen.

Ik laad m´n foto´s up en ik ga iets doen dat niks met drank te maken heeft.

Groet,

Ben

PS: Oh ja, aanstaande vrijdag kom ik als rekwisiet op tv hier in El Salvador. Mijn hostel was een item in een item over Suchitoto in één of ander vrouwen programma. Ik moest blijven zitten en op en natuurlijke manier mijn boek lezen. Volgens mij deed ik dat prima.