... en de zon die schijnt

In een rotvaart door Belize heengegaan, waar de zee één groot aquarium lijkt en nu net in Mexico aangekomen. En hoewel ook hier het douchewater vaak naar afvoerput stonk, leek het land vanuit de bus gezien zo ongeveer het schoonst tot nu toe, bijna geen afval langs de weg. Het volk der Belizeners is één grote mengelmoes van negers, Maya´´s en Mestiezen. In eerste instantie ontstond het idee dat er ook nauwelijks racisme was, maar bij een check bij de snorkelgids, bleek dat Chinezen eigenlijk als enige gediscrimineerd worden, omdat ze zo hard werken en omdat na een aantal jaren hun winkels en restaurants steeds uitgebreid worden. De Belizenaars zelf zijn (aldus een Belizenaar) te lui om hard te werken.

Eigenlijk wilde ik vandaag nog verder gaan naar Tulum, maar het was net iets te lang op de bus wachten en aangezien ik alweer vanaf vanmorgen in alle vroegte bezig ben geweest zit ik nu dus in een hotel in Chetumal. Een grote kans dat het hetzelfde is als waar ik zes jaar geleden ook al een keer gezeten heb, maar zeker weten doe ik het niet.

Ook dacht ik dat ik op een gegeven moment wel eens een keer aan de hitte gewent zou raken, maar niets van dat. De zon leek nog nooit harder gebrand te hebben dan de afgelopen vier dagen in Belize. Eerst was daar de zandbak die Placencia heette. Het hele dorp (wat bestond uit één verharde weg en één voetpad dat de hoofdstraat was en die parallel liep aan de verharde weg) lijkt gebouwd op strand te zijn. Je sjouwt je dus helemaal lam door het mulle zand. De eerste avond kon ik me nog moeilijk orienteren, te weinig straten kan ook verwarrend werken.

De eerste ochtend in Placencia dacht ik mooi voor de ergste hitte de plaatst te gaan verkennen en het beste stuk strand uit te gaan zoeken. Na een half uur was het alsof ik al een hele dag door de hitte gebanjerd had. Strand blijkt niet helemaal het ding van Belize te zijn. Terwijl in mijn gedachte de hele kustlijn van Belize één groot strand was, blijkt er alleen in Placencia en in Hopkins (waar ik niet ben geweest) strand te zijn. De kustlijn bestaat voornamelijk uit mangrove, en naar onze snorkelgids ons gister vertelde is dit noodzakelijk om er voor te zorgen dat Belize niet bij elke orkaan weggespoeld wordt.

In Placencia zat ik in een klein hotel, waar gelukkig ook een paar andere gasten waren om het niet te saai te doen worden ´s avonds. Na één dag aan het strand(je) te hebben gelegen, zat ik de volgende dag wederom in de Hokey Pokey Water Taxi richting Mango Creek. Vandaaruit met de bus naar Belize City. Die stad heeft een zeer bizarre entree: de hoofdstraat de stad in loopt midden door een kerkhof. Vanuit Belize City direct verder gevaren naar Caye Caulker, een klein eiland op 3 kwartier varen van Belize Stad.

Nu was ik echt terug in de wereld van het massa tourisme, super Amerikaans en met prijzen die ik al bijna drie-en-halve maand niet meer had gezien. De snorkeltrip maakte gisteren echter veel goed. Wat een perfect water en wat een trip: eerst gesnorkeld met Manatees (een soort zeekoe), vervolgens naar een schipwrak met een gigantische hoeveelheid vis, daarna gebbq-ed op de onbewoonde helft van Caye Caulker en vervolgens uitgebuikt boven het koraal en ten slotte nog gesnorkeld met nurse sharks en stingrays. Die laatste twee kwamen eigenlijk niet op die plek voor, maar zijn inmiddels volledig gedomesticeerd en komen al naar de boot toe zwemmen als ze de motor horen. Men voert ze namelijk dagelijks sardientjes op die plek.

De laatste avond viel alles ook nog op z´n plaats en heb ik wat gegeten en gedronken met een Duits stel, een Fransman en een Nieuw Zeelandse die in Luxemburg woont.

Ik ga eens effe kijken of ik ergens een taco kan vinden!

Aight,

Ben