Alle Menschen werden brüder

Na een kleine twee dagen in San Salvador te zijn geweest zit ik nu in het kleine koloniale stadje Suchitoto, de één na laatste halte in El Salvador.

De stad waar ik in den beginne het meeste schrik voor had heb ik zonder kleerscheuren kunnen verlaten. Er zijn twee verhalen over San Salvador te vertellen: hetgeen ik in de stad gedaan heb en het rariteitenkabinet dat het hostel bevolkte.

Ik begin met de stad. Al 2 weken was ik me aan het verheugen op een gigantisch winkelcentrum dat heel dicht bij het hostel in de buurt lag: Het MetroCentro. Dit stelde niet teleur. Een gigantische hoeveelheid fastfoodtenten, veul, heel veul winkels en bijna altijd de Pet Shop Boys of Modern Talking op de achtergrond. In het MetroCentro een nieuwe reiswekker gekocht en nieuwe wandelschoenen om een nieuwe balans mee te vinden op de volgende wandeling.

De tweede dag heb ik de dingen in SanSalvador bezichtigd die ik wilde bezichtigen: een antropologisch museum, een moderne kunst museum, de kathedraal en de meest freaky kerk allertijden: de iglesia de rosario. Dit alles grotendeels met taxi´s en een bus, want ik had geen idee wat ik van de stad moest verwachten.Het schijnt niet de veiligste stad ter wereld te zijn. In de bus van het museum naar de stad, maar meteen een praatje aangeknoopt met iemand die er normaal uitzag en hij heeft me na het uitstappen vijf blokken begeleidt naar de kathedraal. Hij vertelde me ook dat het overdag veilig in het centrum was, omdat er policia vigilante is.
Er was chaos in het centrum, er was verkeer, er waren veel zwervers, het was markt, het was viezig, maar het viel me eigenlijk reuze mee. De kathedraal had een mooi zwevend Christusbeeld en de Iglesia de Rosario is één van de apartste kerken die ik ooit gezien heb.Van buiten lijkt het een onbewoonbare loods en van binnen is het eigenlijk één groot abstract kunstwerk, met modern non figuratief glas in lood en ijzeren heiligen beelden.

Terug naar het hostel, waar de eerste persoon die ik de hand schudden, met de eer gaat strijken als meest bijzondere persoon tot nu toe: Yves, een Hells Angel (volledig lid) uit Kortrijk, die 10 jaar geleden 9 maanden in de jungle van Venezuela heeft gewoond bij een Indianen stam,nu in Iquitos in Peru woont en af en toe naar Dubai moet, omdat hij daar in een tapijtenfabriek orde op zaken moet stellen. Op deze trips zegt hij zich in een pak te hijsen en zijn neusring (souvenir uit Venezuela, was eerst een lange staaf)naar binnen te duwen. Zijn verhalen zijn aan een stuk door redelijk verwarrend en onduidelijk, aangezien ik hem in twee dagen ook niet heb zien eten,maar enkel bier heb zien drinken (vandaag,toen ik om 10.30 op het punt stond weg te gaan vroeg hij of ik ook een pilsje wilde, hij begon aan z´n eerste.) Hoe vaag en crimineel hij ook was, toch een sympathiek, maar onnavolgbaar persoon. En het mooie is, dat ik altijd in zijn huis in Kortrijk op bezoek mag komen en dat ik ook in Amsterdam met hem mee naar de Hells Angels mag als hij een keer langs komt. Iedereen die mee wil, mag zich bij me opgeven.

Verder zat er de eerste avond een Amerikaanse vrouw met Ramses Shaffy hoofd, woonachtig in de noordelijke mijnenvelden van Nicaragua en nu in El Salvador voor visum verlenging (wat tegenwoordig niet meer mogelijk is aangezien Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala sinds kort één 3 maanden stempel delen) het ene half liter blik bier weg te tikken na het andere, ondertussen verhalen vertellend over hoe ze vroeger in de gevangenis van La Paz, Bolivia coke ging kopen, omdat ze ´sort of a habit´ had ontwikkeld.

Dan hebben we nog Troy uit Australië die zich op reisgebied tot noch toe vooral geconcentreerd had op landen als Jemen, Syrië, Soedan en Ethiopië en meestal in een bepaalde roes van alles wat er lokaal zoal te verkrijgen was.

De eerste avond was er gelukkig ook nog één normaal Iers-Nieuw Zeelands meisje die een vriend in Nederland heeft en dus ook een aardig woordje Nederlands kon.

Dus..... na twee avonden bier tanken met Yves en Troy, ben ik zojuist hier aangekomen. Ik zat in de bus met twee Tilburgers, Jacco en Bas, met wie ik nu in hetzelfde hostel zit. Dat wordt vast wat beschaafder gezellig, maar wie weet hoe zij zich ontpoppen ;)

Een knuffel,

Ben