... een desperado, in een eldorado

Zojuist na 4 dagen Tacuba in Juaya aangekomen. Tacuba was qua El Salvador het (hopelijk) voorlopige hoogtepunt, vooral door de enorme gastvrijheid en vriendelijkheid van de familie die het hostel runnen. De eigenaar, Manolo, doet er echt alles aan om het zijn gasten naar de zin te maken. En als ergens vanuit het niets aangeboden wordt om een DVD met 200 80ties hits te gaan kijken, dan kan er niet veel mis zijn. Verder bevat zijn DVD collectie een hele reeks films en documentaires over de burgeroorlog.

Manolo was op zijn 14de soldaat in de burgeroorlog en runt nu zinds een aantal jaar het hostel in Tacuba en is nog op zoek naar businesspartners voor een kroeg er tegenover, dus als iemand zin heeft in een kleine investering in een gebouw dat door een van de vele aardbevingen (kleintje meegemaakt, de eerste ochtend in Tacuba, stelde niet veel voor, maar je voelt de adrenaline toch wel meteen door je lichaam gieren) enigszins gesneuveld is, dan heb ik zijn mail adres.

Het hostel heeft een dakterras, van waar het uitzicht precies voldeed aan het beeld, geluid en geur van midden amerika dat ik in mn hoofd had. Rode daken van enigszins vervallen huizen, bergen eromheen waar de wolken voor telkens een nieuw beeld zorgen, muziek vanuit een aantal huizen en/of het kleine festival dat aan de gang was en af en toe de geur van verbrand hout, koffie of mist.

De eerste dag zouden we (ik en een Israleisch stel, dat hoewel het een beetje zeurpieten waren, uiteindelijk toch wel mee viel) een hike gaan maken door het nationaal park, El Impossible, maar de weersomstandigheden waren niet zo gunstig (regen en bewolking), dus is dat een dag opgeschoven.

Om de dag niet geheel verloren te laten gaan, besloot ik die regenachtige dag, een stukje terug te reizen in de richting van Santa Ana, om in de stad Chalchuapa de grootste Maya ruine van El Salvador te gaan bezoeken. Nu was deze niet zo gigantisch spectaculair, maar bustochten zijn hier altijd een feest, zeker als je niet je hele hebben en houwen mee hoeft te slepen. Vanuit Tacuba met de bus naar Ahuachapan en vandaaruit verder richting ruines. In Ahuachapan vertrekt de bus vanaf de meest hectische markt tot nu toe en de bus wordt hier dan ook overstroomt met mensen die in de bus eten, zalfjes, stukjes touw, nagelknipschaartjes, schriften, medicijnen voor alles en meer verkopen. Er lopen tijdens het langzame vertrek van de markt minstens 5 mensen tegelijk hun spul te verkopen in de bus. Gelukkig eet ik tegenwoordig zowat alles en laat ik het voorgesneden zijn van fruit ook al een tijd geen belemmering meer zijn.

Aangekomen bij de ruines van Tazumal, bleek de hele site in een half uurtje te doen te zijn. Uiteindelijk werd ik hier zelf echter de hoofdatractie van het park, nadat het stoerste jongetje van een El Salvadoriaanse klas contact had gelegd en ik na een tijdje de hele klas om me heen had, die vanalles wilde weten. Ze hadden natuurlijk ook allemaal Engelse les, maar kwamen niet veel verder dan "Oh Yeah". Al met al een erg leuke middag. Op de terugtocht begaf 3 km voor Tabuca onze bus het, waarna we al snel door een voorbijganger opgepikt werden om achterop de wagen te springen, toen brak de hemel open, maar dat hoort er allemaal bij, zullen we maar zeggen.

De volgende dag, was de dag van de El Impossible hike die voor mij echt te hoog gegrepen was. We hadden de keuze uit meer adrenaline georienteerde opties en meer op natuurschoon georienteerde opties. De tocht er naar toe was al een van de mooiste van deze trip, over een verrotte weg, al kruisjes slaand om de 4wheel drive aan de praat te krijgen, etc. Uiteindelijk hebben we in overleg gekozen voor de natuurschoon optie, maar men bleek die dag in dat gedeelte van het park een soort wilde kalkoen aan het bestuderen te zijn, zodat die toegang voor ons gesloten bleef. Toen bleef de adrenaline optie over. Zonder pad gingen we de jungle in en na een korte tijd hing ik al met mn handen aan boomwortels langs afgronden te schuiven in een een zweterig en glibberig bos. Het grootse gedeelte van de wandeling ging door een riviertje heen naar beneden, en vooral in afdalen ben ik niet sterk. Na een hoop gedoe en geglibber kwamen we bij het punt waar het echte werk zou gaan beginnen, en dat was springen vanaf een waterval over de rotsen 6 meter naar beneden (dit was de eerste en de kleinste sprong) het water in.

Gelukkig twijfelde de Israeliers ook, maar ik had al snel bedacht dit voor mij de grens was. Om op het punt van springen te komen, moest je eerst de waterval oversteken en ik had niet het idee dat me dat zou gaan lukken. De Israeliers hebben vervolgens 3 kwartier op het punt van springen staan te twijfelen of ze het zouden doen en hebben het uiteindelijk gedaan. Vanaf dat punt zijn we vervolgens teruggekeerd, aangezien ook de donder in de lucht een verdere tocht niet prettiger zou maken. Een mooie, maar veel te slopende dag.

Eigenlijk was ik van plan de dag erna verder te gaan, maar omdat ik het hostel zo prettig vond, en omdat ik nog naar een grote 600 jaar oude Ceiba boom wilde die iedere avond bij zonsondergang 100den papegaaien een slaapplaats biedt, ben ik nog een nachtje gebleven.

De dag van de boom hebben we (inmiddels ik met een engelse, Alex)ook nog de opening van het voetbalstadion bijgewoont, wat ook hier een uitermate saaie bedoening is, maar goed, toch weer een stukje lokale cultuur meegepikt. s Middags nog een korte spaanse les en El Salvadoriaanse geschiedenis van de meer rechts georienteerde Manolo (is weer eens wat anders en de waarheid ligt natuurlijk toch in het midden, hoewel men in El Salvador niet van "het midden" lijkt te houden) gehad en s avonds onder andere gepoold met Manolo in een lokale poolbar. Ook mooi.

Als de bui hier over is ga ik op exploratie in Jayua, eerste indruk is goed en ik heb in ieder geval weer een hostel met DVD speler, dus ik kom de tijd hier wel door! Mijn spullen zijn alleen een beetje aan het desintegreren. Ik heb mijn wandelschoen in Tacuba achter moeten laten, omdat de zool volledig opengetrokken was op de laatste hike en bij het instappen in de bus (hoog), scheurde m n broek open (terwijl ik toch echt afgevallen ben). Een broek heb ik al in Panama achtergelaten, een andere broek hing al op half 11 en nu deze ook nog. Ik heb ze echter net naar iemand toegebracht en als het goed is zijn ze morgen gefixt.

Het mooie van El Salvador is (eigenlijk een beetje te vergelijken met Panama) dat hier heel weinig toeristen zijn, maar dat je daardoor dus heel snel contact hebt met de enkeling die er wel is. Ook wordt El Salvador niet bevolkt door dat dreadlock tuig, want de prijzen van alles liggen boven Guatemala en Nicaragua niveau. Wel liepen er in Tacuba een aantal spaanse vrijwilligers rond, waarvan de jongen met zijn vieze vettige haarstaart duidelijk de afschuw van het volk opriep. Dit doet mij eraan denken dat ik ook binnenkort naar de kapper moet.

Groet!

Ben