... met handen en voeten

Na een slome zondag in Santa Ana (wiens patroonheilige momenteel met een feest geëerd wordt, dus ik ben ik hier ook een beetje voor jou, Ana)vandaag iets gedaan waarvoor ik mezelf middels dit medium een schouderklopje ga geven: voor het eerst een vulkaan tot de top beklommen !

Terug naar die luie zondag. Eerst moest ik effe van hotel veranderen. Één nachtje in een hotel waar je ook voor $6 een kamer voor 2 uur kan huren is best grappig, maar dit mag natuurlijk geen vaste standplaats voor een aantal dagen zijn (waarom eigenlijk niet? Zal wel iets met mijn katholieke achtergond te maken hebben, denk ik). Het centrum is hier momenteel een lekkere chaos, maar op zondag was er voor de rest niet veel te doen. Santa Ana is een relatief prettige stad, maar nou niet direct met veel touristische highlights.

Nu had ik begrepen dat er in een buitenwijk een groot winkelcentrum was, dus ben ik daar maar naartoe gebust. Een winkelcentrum met bioscoop. De keuze was beperkt en dus zat ik al snel naast een (aan zijn anerikaanse accent af te leiden) hopelijk ex bendelid naar de totale afrader Rapido y Furioso 3: Reto Tokio te kijken. Ik kon ook nog een uur op Superman wachten, maar daar verwacht ik eerlijk gezegd ook niet al te veel van. Het blijft toch een beetje een superheld zonder verhaal.

Om nog effe terug te komen op die bendes, de politie heeft afgelopen week 194 leden van de Mare 18 geärresteerd, dus dat is al weer een vooruitgang. Verder heb ik er ook nog weinig last van gehad.

Vandaag stond het parl Cerro Verde op het programma. Street credible als ik tegenwoordig tracht te zijn, liet ik me niet met de taxi naar het busstation brengen, maar wederom per stadsbus. Deze kwam niet direct op de exacte plaats aan maar uiteindelijk stond ik dan toch op een zekere straathoek waar de bus ook langs zou komen. Een overstap en anderhalf uur later was ik een dollar aan het betalen bij de entree. Het eerste deel van de missie was geslaagd. Om 11 uur zou de wandeling beginnen, aangezien deze enkel onder begeleiding van een gids en twee politie agenten plaats kan vinden. Om kwart voor elf kwam men me vertellen dat er een probleem was. Ik was de enig tourist en de politie vind een escorte voor één tourist een b eetje te gortig. Het is namelijk best een klim: Eerst weer helemaal naar beneden vanaf de entree en vervolgens zo´n 1900 meter omhoog. Men vertelde me dat ik beter op een zaterdag of zondag terug kon komen omdat er dan meer mensen zouden zijn. Dit stond eigenlijk niet op het programma, maar in gedachten was ik m´n toch al niet zo vaste schema al weer aan het bijstellen. Ik kon wel een kleine wandeling maken van 3 kwartier zonder politiebegeleiding, dus daar begon ik maar aan met een gids. Na zo´n 20 minuten kwam er een andee gids aan rennen met de mededeling dat er met eigen vervoer toch nog en groep mensen was gearriveerd, dus kon de klim toch van start gaan. In draf het pad afgemaakt en daarna in een rottempo de tocht gemaakt. Ik was namelijk in een groep streng katholieke (iets met Corpus Dei) Salvadoraanse klouteraars terecht gekomen, voor wie het bereiken van de top belangrijker was dan het absorberen van de omgeving.

De vulkaan (Izalco)is in 1770 beginnen te groeien en is toen in de loop der jaren van ongeveer zeeniveau naar 1910 meter gegroeid. In de jaren 50 is ie min of meer opgehouden met uitbarsten. Izalco bestaat volledig uit rotsen en gruis en bij het omhoog klauteren met handen en voeten, maakte ik me al behoorlijk zorgen over de afdaling, aangezien ik ooit toch ergen iets tegen steile hellingen heb ontwikkeld. De omgeving was onaards: grijze rotsen en gruis en af en toe een rookpluim die uit de grond omhoog komt. Hoewel ie min of meer slaapt is de officiele status nog steeds actief. Naar benden viel eigenlijk mee, het scheen een beetje op skiën te lijken, hoorde ik van een groep Zwitsers, die ook nog waren geärriveerd (hadden ze daar dus toch nog een goeie dag, qua omzet). Je kon niet veel meer dan je over een soort van pad naar beneden laten glijden over het gruis. Ik had alleen wel het idee dat er niet veel voor nodig zou zijn om een echte lawine te veroorzeken, maar uiteindelijk is dat niet gebeurd. Daarna weer terug omhoog over het bospad op de oude (zeer zeker slapende) Cerro Verde vulkaan en dan ben je dus na afloop moe maar voldaan.

Terug met de bus naar Santa Ana en op een beetje een vage plek uitgestapt qua eindhalte. Ik had eigenlijk wel het idee dat we min of meer door het centrum gingen, maar ik dacht ik pak wel weer een bus vanaf het busstation. Uiteindelijk bleek het ook te lopen te zijn, maar het geven van de juiste manier om ergens te komen is een beetje een probleem voor de mensen hier. De buschauffeur zei dat ik na 4 blokken naar links moest, op dit punt zei een vrouw dat ik na 3 blokken naar links moest en op dat punt zei uiteindelijk een vent dat ik na nog 3 blokken naar links moest. Dit was uiteindelijk ook de Avenida die rechtstreek s naar Parque Libertad liep. Je komt er dus uiteindelijk allemaal wel, maar mijn tactiek om na elke straat opnieuw naar de weg te vragen werpt wel zijn vruchten af.

Om een lang verhaal kort te maken: de vriendelijke groeten maar weer en maak er een mooie zomer van! Die is nu toch ook echt in volle gang in Nederland, of niet?

Doei,

Ben