...een storm van bruut geweld

Onderstaand bericht is afgelopen woensdag in Perquin geschreven, inmiddels zit ik via een tussenstop in Alegria (hierover later meer) nu in Santa Ana, het laatste gedeelte van het verslag klopt dus niet, qua verwachte volgende stop:

Een dikke twee dagen in El Salvador en alles verloopt geweldig. Afgelopen maandag eerst nog een beetje door Choluteca in Honduras rondeglopen om een pinautomaat te vinden die m´n Visa accepteerde, om te kijken of ie het nog deed. In El Salvador is pinnen allemaal wat lastiger en daarom moest ik zeker zijn dat ie me niet in de steek zou laten.

Choluteca kan omschreven worden als de stad van de markt en de kip restaurants. Zondag avond heb ik onder de goedkeurende blik van een wat ouder Hondurees stel gegeten in de Pollo Loco, omdat die tent me qua naam uiteraard erg aansprak. Toen de vrouw vroeg wat ik wilde moest ze zelf al lachen en vulde ze het in met "...pollo?" Niet dat er andere opties waren, dus ik zat al snel gefrituurde kippeborst uit een plastic schaaltje te eten met twee taco´s, een zakje ketchup en een biertje. De volgende dag zag ik onderandere nog een ´rapi pollo´, een ´pollolandia´ en een ´pollo de rancho´ (met als logo een kip die met een lasso staat te zwaaien). De een nog meer muy rico dan de andere uiteraard. Behalve kip eten, in een hangmat hangen, pinnen en t.v. kijken was er in Choluteca niet veel te beleven.

Dus de volgende dag op naar de grens van El Salvador. De volgende keer ga ik proberen de grens zonder fietstaxi te nemen, maar ik vind het op de een of andere manier wel makkelijk om voor een paar dollar een tijdelijke vriend te hebben die de officiele gang van zaken min of meer begeleidt. Ook hier ging alles weer vlot en flux bevond ik me in het kleinste, maar als je het imago moet geloven meest opgefokte land van Midden Amerika. Tot nu toe is El Salvador echter een oase van rust. Na de grens eerst met een bus door een drukke en chaotische gremnsplaats, vervolgens in een andere bus, vervolgens gedropt worden langs de panamerican highway op kilometre 18, met een bus naar San Fransisco Gotera en vervolgens met veel te veel mensen staand in een pick up truck de bergen in naar het noord oosten van El Salvador in, eindbestemming Perquin.

In Perquin beland in een groot, enigszins aftands, maar schoon en ruim hostel-restaurant, net voor de laatste klim naar het centrum. Hier ontmoete ik al snel de andere twee touristen (voor zover mij bekend) van Perquin, de amerikaanse broers Eric en Adam. Prima personen om twee dagen mee op te trekken en ´s avonds bier te drinken. De eerste dag zijn we begonnen met een wandeling rond ons hostel naar een uitkijkpunt en langs een aantal plaatsen waar zich dingen hebben afgespeeld in de burgeroorlog. Perquin ligt een gebied waar heel heftig is gevochten en tevens vlak bij het dorpje El Mozote (vandaag bezocht) waar het doodseskader van de regering 11 december 1981 ongeveer 900 mensen heeft vermoord, aangezien de regering veel mensen verdacht van betrokkenheid bij de guerilla groepering die onder andere een sterke basis had in Perquin. De wandeltocht rond het hostel ging onder andere langs een plek waar een hospitaal lag, een plek van waar de guerilla beweging radio uitzendingen de lucht in stuurde, een container waar na het conflict wapens in werden verzameld door de UN en kraters van bommen. Een verleden dat heel sterk in contrast staat met de rust, de kalmte en vriendelijkheid die de mensen hier over het algemeen over zich heen hebben.

Die middag zijn we naar het herinnerings museum geweest, met veel foto´s uit de tijd van de oorlog, informatie over de strijd, een krater van een bom en de wrakstukken van een vliegtuig dat de guerilla´s neergehaald hebben met een belangrijk kopstuk van de gewraakte regering. Ex guerilla´s fungeren als gids in het museum. De omgeving rond Perquin is gebrand in ´La Ruta de la paz´ (route van de vrede), die leidt langs belangrijke plekken en het natuurschoon van de omgeving. De geur van dennen die hier in de bossen hangt, deed me voor het eerst (qua omgeving) weer enigszins denken aan thuis.

Vandaag heel vroeg opgestaan, om met pick up en een bus naar El Mozote te gaan. Uiteindelijk hebben we vandaag vooral veel gelopen, aangezien de bus een uur later zou komen dan we verwacht hadden. Eerst naar het herdenkingsmonument in El Mozote voor het bloedbad wat zich daar heeft afgespeeld. Vervolgens was het doel een rivier om het leed van ons af te zwemmen. In onze fantasie lag die rivier vlak bij El Mozote, maar het bleek een flinke wandeling te zijn. Een oude man onderweg had het over een zwembad (we dachten dat dat wellicht een deel van de rivier zou zijn) en door die bordjes te volgen kwamen we in een beschermd gebied, met een zwembad bij een huis. Heel apart om in het midden van nergens ineens ein een vaag troebel zwembad te liggen. Bij dit huis bleek echter ook een pad te leiden naar de rivier. Opeens was daar ook een parkwachter die ons op onze tocht begeleidde. Het water was inmiddels min of meer op en echt ontbeten hadden we ook nog niet, maar je blijkt eigenlijk best veel te kunnen op een lege maag (als je maar wil...) Een korte, maar mooie wandeling door een droog bos met veel mescal cactussen bracht ons uiteindelijk bij een groenige rivier waarin het perfect afkoelen was. Helaas moesten we daarna ook nog het hele teringeind terug naar de snelweg waar de pick ups langskomen. Dit was best zwaar, maar gelukkig kwamen we nog een soort winkel tegen waar we zakjes water met een moddersmaak konden kopen.

Behoorlijk afgemat door de zon en het berg op beg af lopen, niet eten en relatief weinig drinken stonden we rond een uur of drie weer op het punt bij de snelweg, waar we deze ochtend om kwart voor zeven ook al stonden. We zijn toen naar een wat luxer restaurant gegaan, bij het duurste hotel in Perquin om onszelf te belonen. Al met al een perfect dag.

Morgen verder El Salvador in, voor een middagje sfeer proeven (of anderhalve dag, als ik me er prettig voel)in San Salvador en dan weer een volgende focus op de countryside van dit land.

Groeten,

Ben ´Chele´Bogaerts