...land van vergane glorie

Zondag is altijd al een mooie dag geweest om van Nicaragua naar Honduras te gaan. Ergens is het erg jammer dat Nicaragua voor dit moment achter me ligt, ik heb het er erg naar m´n zin gehad en ieder dag weer genoten van de atmosfeer, de steden en het landschap, maar de tijd begint hier te vliegen, dus moest ik door.

Nicaragua was het land waar rio en riool nooit meer dan twee letters verschilde, waar het tweede grootste meer van het land tegelijkertijd een vervuilde afvoerput was waarvan je het water niet eens aan mag raken, waar het groen een sepia waas over zich heen had door de gele bloemen en het feit dat het zich net aan het herstellen was van de droge periode, het land waar de tragiek en melancholie van de mensen soms op de gezichten af te lezen was, het land waar de haan kraait in de bus van Leon naar Chinandega, het land waar men snel maar langzaam praat, het land waar het binnenste van de aarde ieder moment naar buiten wil komen, het land waar niets echt helemaal heel was en waar de prachtige stad Leon het onperfecte voorbeeld was van vergane glorie.

Afgelopen vrijdag de spaanse les in La Casa de cultura ritueel afgesloten met een kringgesprekje over de afgelopen week. De perfecte setting om niet te zeggen wat je denkt. Vrijdag kwam ik erachter dat ik eigenlijk in het begin van de week al een grammatica boek had moeten krijgen, maar wat me door miscommunicatie nooit was uitgereikt. Gelukkig heb ik nu alsnog een extra dikke pil om mee te sjouwen. Voor de souvenirs heb ik inmiddels al een extra tas aan moeten schaffen, dus alles verloopt zeer voorspoedig.

Vrijdagmiddag, voorde laatste activiteit, kookles, nog een stadswandeling gemaakt naar een aantal markten, om de stinkende chaos op te snuiven, te kijken naar de mensen op paard en wagen, de menselijke paarden en de verkopers op de markt. Vanaf 4 uur was het ´bij mij thuis´ kookles, samen met de twee Duitsers, Patricia en Lena en uiteindelijk ook nog een aantal docenten en de directeur van de school. ´s Avonds naar het upscale café Taquezal voor wat muziek en vivo. Hoewel het ook karaoke avond was in Don Señor, was daar vremd genoeg niemand echt voor te porren en de discotheek Las Ruinas werd ons door de school min of meer ontraden aangezien daar al een aantal keer mensen gestorven waren in het weekend.

Gisteren de laatste excursie vanuit school naar Leon Viejo, ruinas van het oude Leon, zo´n 45 kilometer van het huidige Leon aande voet van vulkaan momotombo en nabij het meer van Managua. De ruines stelden niet veel voor, maar de omgeving was erg mooi en het afluitende zwemmen in een laguna die laguna Apoyo zeker evenaarde.

´s Middags nog een laatste stadstocht naar voor mij onontgonnen gebied, het museo de tradiciones y leyendas. Dit museum was redelijk surrealistisch. In een gebouw dat voorheen een gevangenis was waar de mensen van de Nationale Garde de mensen die anti SOmoza waren gruwelijk folterden, bevindt zich een collectie beelden van papier maché die verbeeldingen zijn van legendes en tradities uit de rijke fantasie van Nicaragau. De rondleiding werd gegeven door een Nicaraguaanse schone en het was niet erg dat ik er weer maar de helft van verstond. Na ieder verhaal werd op een knop gedrukt, waarna het vertelde door bijvoorbeeld het geluid van een knorrend varken ondersteund werd. Na een legende werd er even gestopt bij een muurschildering waarop bijvoorbeeld te zien was dat mensen een mes tegen hun mond geduwd kregen, in elkaar geslagen werden of geketend rondliepen.

Vervolgens op naar zowat de laatste kerk die ik nog niet had gezien en het nabije gigantische kerkhof van Guadalupe, want dat moest natuurlijk ook nog. De avond besloten in Café Benjamin Linder, waar men me inmiddels al min of meer kende en vandaag op weg naar alles wat komen gaat.

De grensovergang ging ongekend soepel, met een fietstaxi van het ene naar het andere kantoortje, de grens over en naar de bus. Bij het geldwisselen heb ik me deze keer niet zo laten bedriegen als de vorige keer en m´n fietstaxi chauffeur hoeft vandaag niet meer te werken omdat ik hem meer dan 3 keer het minimum dagloon heb gegeven, omdat die cordoba´s toch niets meer waard zijn buiten Nicaragua.

Ik heb mezelf getrakteerd op een kamer met tv, dus ik ga vandaag lekker rondhangen in het hotel en morgen op naar het volgende vulkanische epicentrum: El Salvador.

Een kus voor jullie allemaal!

Ben