splijt de hemel, breek de maan

Terwijl hier de ene bliksemschichtt na de andere de stad verlicht (samen met de kanonslagen waar ze hier ook erg van houden)ga ik maar even een kleine update geven van mijn week in Leon, de spaanse les en het gastgezin. Eigenlijk is er niet zo heel veel te vertellen, maar ik wil een paar fo´to´s kwijt en daar hoort een bericht bij.

In mijn gastgezin geen kippetjes, om de welbedoelde suggesties even de kop in te smoren. Maria Teresa, de madre de familia, is dertig en heeft twee zoontjes: Marcos, van een jaar of negen en Gustavo van twaalf. Haar man Raul, met een verleden in Miami (ook nauwelijks Engels, en als ie dat wel doet, dan met zo´n typische zachte onvertsaanbare tongval, zoals je dat ook wel eens in de film ziet). Gustavo is hard aan het werk met Engels op school en zijn beste zin is "You turn" tijdens het kaarten, wat hij van de Canadezen geleert heeft en wat ik deze week met hem voortzet. Aangezien ik altijd veel geluk in het spel heb, win ik bijna altijd, maar hij is een goeie verliezer. Raul heeft naar zijn zeggen ook nog een familie met kinderen in Miami, dus hoe de relatie precies in elkaar zit, weet ik niet.

Ik heb qua spaanse les een beetje te hoog ingezet, doordat ik in het begin van de week aan heb gegeven de verleden tijd in te willen. Nu zit ik morgen met een examen over twee verleden en ook toekomstige tijden, maar ik heb de vervoegingen nog nauwelijks paraat, laat staan de onregelmatige varianten. Goed dat het zaterdag weer voorbij is en dan ga ik gewoon weer met holbewonersspaans de hort op. Dat werkt namelijk ook prima en zo stimuleer je de lokale bevolking Engels te leren. Het vormt natuurlijk een ontzettende belemmering voor de ontwikkeling van een land, als alle toeristen hier spaans praten. Zo kom je nooit verder, praat ik m´n eigen onkunde goed. Ook heb ik het vage vermoeden, dat het spaans hier van een variant is, die zelfs de gevorderde spreker doet huiveren. De ´s´wordt nauwelijks uitgesproken en uiteraard mis ik daardoor de betekenis van alles.

Hoewel het zeker een leuke ervaring is om bij een gastgezin te zitten, mis ik toch wel een beetje het gevoel van te kunnen doen en laten wat je wil. Maar dat is meer mijn probleem.

John, de canadees die hier al een tijdje woont, had het gisteren over een plek buiten de stad waar een bron zou ontspringen nabij een precolombiaanse bad aan de rand van de stad. Na een trip naar het museum ben ik daar met de twee Duitse meisjes en onder begeleiding van de directeur van de school en een docent (want ze konden niet aanraden dat we daar alleen naar toe zouden gaan) naartoe gegaan. Een mooie deceptie. Na een korte wandeling door de stad, waarbij de huizen steeds slechter werden kwamen we bij een pad wat door een stukje bos naar beneden liep en uiteindelijk uitkwam op een soort open riool met duizenden muskieten. Vandaag hoorden we dat we eigenlijk verder hadden moeten lopen, maar ik denk dat die plek in m´n hoofd toch mooier is dan dat ie ooit in werkelijkheid kan zijn.

Wat wel geweldig was, was het strand, Las Penitas, waar we vandaag als middag excursie naar toe zijn gegaan. De zee heeft hier zo´n sterke stroming en krachtige golven dat je er nauwelijks tot je knieën in kan staan, zonder het gevoel te hebben dat je ergens naartoe gesleurd wordt waar je niet heen wil. Het strand was wel erg mooi en bijna volledig verlaten.

Hoe was het eten, is dan natuurlijk ook de vraag, nu ik al een week eet wat de nicaraguaanse pot schaft. Mijn ontlasting inspecterende is het de afgelopen maanden nog niet zo goed geweest en ook smaaktechnisch is het goed binnen te houden. ´s middags rijst, bonen, een gebakken banaan, wat eigen gemaakte chilisaus van de tafel en telkens een keuze uit een stuk of vier vleessoorten en ´s avonds ook een mix van verschillende dingen.

Ik ben blij dat ik hier effe een tijdje gezeten heb, ga morgen hoogstwaarschijnlijk het uitgaansleven nog even in en dan zal ik zondag of maandag richting El Salvador vertrekken.

Over koeien gesproken, effe iets heel anders, ik ben hier al twee keer op een bepaald populair Nederlands koeienras aangesproken, dat het in de heuvels van Nicaragua ook erg goed schijnt te doen. Ik weet helaas te weinig van koeien (en helaas ook nog van het spaans) om deze gesprekken de gewenste diepgang te geven. Wat ook apart is, is dat mensen hier snel denken dat je ergens woont in Nicaragua en dat je dan iets met kinderen doet. Dit is het gevolg van de stortvloed aan vrijwilligerswerkers die ook Nicaragua kent.

Vandaag voelde ik me echt geweldig hier, achter op de pick up truck op weg naar het strand over de weg vol gaten. Veel koeien en paard en wagens op de weg. Zo ruraal als hier heb ik nog niet vaak gezien. Leon is de 2de stad van Nicaragua, maar er zijn hier helemaal geen kantoren of wat dan ook. Ik vind het eigenlijk jammer dat ik verder ga, maar ik ben er achter gekomen dat ik het telkens moeilijk vind weg te gaan, op de momenten dat je de omgeving net hebt leren kennen. Echt wonen in een land als dit zou me wel veel te ver gaan, daarvoor ben ik toch net iets te veel verwend in Nederland.

Groeten aan een ieder!

Ben