de wind waait, de zon draait mee

Dat het hier warm is is geen nieuws meer, maar het moet toch nog maar eens gezegd worden. Gisteren ben ik vanuit Granada, naar Masaya vertrokken, een klein stukje verder in de richting van waar het naar toe moet gaan.

Het weekend in Granada is goed verlopen, helaas zonder al te decadente uitspattingen. Afgelopen vrijdag ben ik met de Duitser naar het lokale toprestaurant Tropicana gegaan. Op de één of andere manier was dat al de derde keer. Eerst een keer met Becky, daarna een keer in m´n uppie (maar toen zat dat Nederlandse stel met 3 jarig kind er) en nu dus met Jan. Omdat ik toch een echte Nederlander blijf moet ik effe melden dat we hier met z´n tweeën voor een kleine 10 dollar gegeten hebben en zo´n 3,5 uur lang rum en cola hebben zitten drinken.

Daarna is er nog een wat halfslachtige poging tot uitgaan gedaan in de hotel-discotheek El Club. Het blijft echter wel een beetje triest als de straatkinderen onder het open raam van de club staan te bedelen, terwijl je uit aan het gaan bent. Het zal wel iets zijn waar je over heen moet zetten ofzo.

Op zaterdag effe goed uitgeslapen en vervolgens voor een laatste keer de stad aangedaan. ´s Middags een mooie, maar enigszins korte en daardoor wat teleurstellende trip langs een aantal van de 365 eilandjes in Lago Nicaragua voor de kust van Granada gedaan. De gids vond het vooral interessant om de grote huizen van rijke Nicaraguanen te laten zien. Je kan trouwens voor $30.000 een eilandje kopen, dus als iemand een investering wil doen, mijn bankrekeningnummer is 106408151, dus storten maar, dan koop ik het wel voor je.

Op het tripje over het meer zat ook John, die later een behoorlijk overspannen ex-strafrechtadvocaat bleek te zijn die z´n vertrouwen in de mensheid volledig verloren was ("Ze liegen! Ze liegen...)Na zijn eerste zin had ik al een hekel aan ´m. Maar hij was gewoon raar dus, ik heb me in de loop van de dag maar geprobeerd niet te gek te laten maken. Hij was voor de eerste keer in z´n uppie ver weg en was in een maand Colombia, Panama, Costa Rica en Nicaragua aan het doen. Heel slim vloog hij terug van Panama City, dus daar gaat ie de komende laatste dagen van z´n maand met de bus naar toe. Voor de zekerheid had ie 30 paar sokken meegenomen ("Ik wil geen zweetvoeten krijgen" en zoiets als "Ja, je weet het niet, je gaat voor de eerste keer op reis..." zei tie), die hij gelukkig allemaal achter gaat laten.

Soms tref je het niet dus die avond zat ik met John, maar gelukkig ook met Anne en Jan bij de TelePizza. Toen kwam de nerveuze overspannen aard pas goed naar boven en kreeg ik weer medelijden. Naast zijn melkallergie, was ie ook al een keer verdwaald geweest ´s nachts in Granada (en het centrum is echt heel klein)en toen had ie hard weg moeten rennen van de lijmsnuivers. Een voor mij nog hardere klap in m´n gezicht ;) was dat niemand (gelukkig ook John niet) met mij Café Nuit wilde uitproberen. Iedereen was moe of had geen zin om meer geld uit te geven. ´t was me wat. Die zondag kon ik dus wel vroeg opstaan om op tijd naar Masaya te gaan. Gezellig in de schoolbus een dik uur over zo´n 25 kilometer doen.

Masaya is de stad waar het draait om alle soorten handwerk dat op een grote markt verkocht wordt. De keuze is te groot, ik weet het allemaal niet meer en ik kan met nog een kleine twee maanden voor de boeg naturlijk ook nog niet al te veel inslaan. Ik heb me tot nu toe weten te beperken tot een slangenleren riem en een cd met liederen over de revolutie. Het is hier het Walhalla van reptielenleer, echt, kom kijken, kom kijken.

In het hotel waar ik zit werkt ook een doofstomme vrouw (in ieder geval stom, waarschijnlijk ook doof). Dit communiceert een stuk makkelijker. Die taal spreken we natuurlijk allemaal. Gistermiddag voetbal zitten kijken. Met eigen ogen heb ik hier mogen aanschouwen hoe dat nutte, laffe Portugese konijntje ons elimineerde. In de rust kwam Anne naar het hotel waar ik in zat. Zij was de Amerikaanse hangjeugd uit hotel Oasis ontvlucht om ook in Masaya inkopen te gaan doen, voordat ze over een paar weken weer via Costa Rica naar Nederland vliegt. Die avond nog wat gegeten en gedronken en dat was het dan.

Vandaag de grote dag dat er in een stomende krater van een vulkaan gekeken kon worden. De vulkaan Masaya werd door de Spanjaarden ´La boca del infierno´ gedoopt (De mond van de hel). Om de duivels tegen te houden plantten ze er een kruis bovenop en sindsdien is ie nog maar een paar keer uitgebarsten. Hier in Masaya hebben ze zowiezo wat seismologische pech gehad. In 2000 zijn er een serie aardbevingen geweest die de hele stad zowat in puin hebben gelegd. Reconstructie is nu nog steeds bezig.

De krater was superindrukwekkend. Nadat ik het museum bij de ingang van het park had aangedaan, kon ik met een bus schoolkinderen mee omhoog naar de krater liften. Daar heb ik een aantal uurtje rondgekeken en gewandeld, om daarna weer in de brandende zon, op een weg door de lava velden terug naar de snelweg te lopen om de bus naar Masaya terug te nemen. Wat ook leuk was, was dat er parkietjes in de krater leven, maar dat terzijde.

Mensen, het ga jullie goed, tot de volgende keer.

Ben