... en misschien wordt deze slag gewonnen...

Inmiddels aangekomen in één van de meerdere revolutionaire harten van Nicaragua: Leon. In deze stad is eind jaren 70 hard gestreden tegen de dictatuur van Somoza en is nu nog steeds een links centrum, met een bloeiend studentenleven (volgens mij heb ik de kroegen met goedkoop bier al gezien).

De eerste indruk was moeilijk te krijgen aangezien de vrij constante temperatuur hier van zo´n 37 graden de gedachten opzij drukt. Ik dacht alleen: waar is water, waar is cola... Toen ben ik maar terug gegaan naar Hostel La Clinica om te wachten tot het allemaal wat minder beklemmend werd en heb ik m´n Spaanse cursusboek er maar weer effe bij genomen, zijnde als opfrissing.

Na vieren bleek de stad zeer prettig en overtroffen de gebouwen hier met gemak de koloniale pracht van Granada. Deze stad leeft ook veel meer. Het centrum van Granada, maakt in vergelijking met Leon een wat gladgestreken indruk. Leon voelt meer als een stad waar echt wat te doen is en ik voelde me hier zo prettig dat ik waarschijnlijk mijn reisplannen (maar pin me d´r niet op vast) ga bijstellen.

Ik ga morgen informeren over een week spaanse les, inclusief verblijf bij een Leonees gastgezin, om toch even wat meer onder het topje van de ijsberg te kijken. Verder heb ik min of meer besloten mijn reisstress te reduceren door Guatamala voor het grootste gedeelte te bewaren voor een volgende bezoek, zodat ik niet als een dolle hond door Honduras en El Salvador heen hoef te reizen.

Verder heb ik gisteren eindelijk toegegeven aan mijn nood aan aankopen. Het komt erop neer dat ik naast de zorg voor mezelf, nu ook nog de zorg voor 2 stuks keramiek heb, dus jullie mogen een kaarsje voor me opsteken dat ik het heel mee naar Nederland krijg. Hiervoor ben ik vanuit Masaya doelbewust naar keramiek paradijs San Juan de Oriente gegaan. Voor S.J. d. O. ben ik nog even naar het plaatsje Catarina geweest, om de Laguna Apoyo van boven te bewonderen.

Ik had natuurlijk ook voor een parkietje kunnen kiezen, want die werden in Masaya ook aangeboden. Erg schattig, zo´n parkietje op m´n schouder de komende twee maanden, maar ik heb deze verleiding wat makkelijker kunnen weerstaan.

Die namiddag in Masaya bleek het tijd voor een flinke stortbui. Nu had ik al wel eens eerder straten in rivieren zien veranderen, maar nog niet zo erg. Ik vond een taxi overdreven op het moment dat ik vier blokken van m´n hotel was, dus was het enige wat ik kon doen: wachten. De straten waren niet over te steken, zonder tot over je enkels door het water te waden. Had ik maar teenslippers en een net wat te lange korte broek...

Ik moet maar weer eens wat gaan eten en effe kijken welke revolutionair er op dit moment op het plein een speech aan het houden is.

Gegroet,

Ben