... en de zon die schijnt.

Voor de geinteresseerden onder jullie wat betreft mijn spaans, dat is nog steeds niet al te best. De lange verhalen in het spaans zullen nog even uitblijven. Ik red me verder prima en kan zowat alles gedaan krijgen en te weten komen wat ik wil, maar echt gesprekken aanknopen met de natives hier zit er niet in, zolang zij geen engels spreken.

De laatste dagen in Granada zijn aangebroken. Zondag ga ik waarschijnlijk verder naar Masaya, een stad hier vlakbij. Nicaragua is tot nu toe geweldig, maar het stroomprobleem is wel apart en altijd verrassend. Met het water hebben ze eenzelfde akkefietje. Laats was er gewoon een hele ochtend geen stromend water, omdat het op rantsoen was.

Hoewel ik de gedachte altijd heb gehad dat mijn maag van beton was en dat ik daarom alles wat voor m'n voeten komt met m'n handjes mocht eten, bleek niets minder waar. Hier heb ik de afgelopen dagen de bruine vruchten van mogen plukken, maar mijn maag-darmstelsel is zich nu aan het herstellen.

Gisteren zou ik op in-principe-kansarme-maar-met behulp-van-goedwillende-vrijwilligers-toch-niet-zo-kansarme kindertjestocht gaan in een aantal kleine dorpjes net buiten Granada. Met een groep vooral Amerikaanse oh-that's-awesome toeristen onder leiding van een jonge amerikaan gingen we een bezoek brengen aan een aantal scholen die gesteund werden vanuit het project en een werkplaats waar vrouwen al die leuke dingetjes leren maken die je hier overal kan kopen. Helaas bleek de school het niet te doen die dag en ook de handwerk vrouwen hadden een dagje vrij genomen. Toch wel apart om even vanuit de koloniale pracht naar ruraal Nicaragua te gaan, waar je toch wel een behoorlijke indruk krijgt van hoe armoedig het kan zijn. Het minimum loon schijnt hier $2 per dag te zijn, maar veel mensen verdienen minder dan dat. Tijdens de rondwandeling was ik de enig die geen teenslippers droeg en ik moest wel even van binnen lachen toen onze goedwillende amerikaanse gids in de paardenstront ging staan. Ik weet niet wat het is met al die slippers. Ik voel me alleen zonder slippers, dus ik denk dat ik de komende twee maanden alsnog overstag moet gaan.

Vandaag gewandeld door het nevelwoud rond de krater van de Mombacho vulkaan die uitsteekt boven Granada. Lekker makkelijk met een soort omgebouwde vrachtwagen naar 1100 meter en vandaar een mooie wandeling door het sprookjesbos gemaakt. Hier was ik ook een Nederland koppel van eind 60 (hij was 69) tegengekomen, die vanuit Costa Rica, waar hun dochter woont, een beetje rond aan het reizen waren, echt geweldig.

Aangezien ik hier in mijn hostel in een zelfgekozen backpackers isolement (gisteravond samen met de jonge portier "The Saint" zitten kijken) ben vervallen sinds Becky weer verder is gereisd, was het goed dat ik op de vulkaan Jan uit Duitsland tegen gekomen ben. Met hem en de Nederlandse Anne, die bij hem in hostel Oasis (waar ik uit vertrokken was)zat, zijn we deze middag nog naar het meer gelopen en gaan we zodirect de stad in om te eten en om te kijken wat Granada on a thank god it's friday te bieden heeft!

Een heel goed weekend allemaal!