... de schildpad drinkt de tranen ...

Eindelijk iemand tegengekomen die de urban legend van nestelende insecten in het lichaam kan verifieren. Op dit moment werkt er een paar dagen een Amerikaanse jongen (Alex) op de school, die normaal op en rond de school in Costa Rica werkt. Hij gaat vaak camperen in Costa Rica en op een bepaald moment is er een larve bij hem naar binnen gedrongen die in zijn hoofdhuid aan het wachten is om insect te worden. Hij is dus in afwachting van het moment dat dat gaat gebeuren, terwijl hij weer een stoel staat af te schrobben. Ik hoop alleen dat ik m`n camera erbij heb als het zo ver mocht komen.

Verder een bericht, o.a. speciaal voor Anniek van Dooren, over het idylische vrijwilligerswerk rondom zeeschildpadden. Gisteren (dinsdag middag), ben ik samen met Doris, een zwitserse die ook spaanse les volgt, voor een nacht vertrokken naar het zeeschildpadden vrijwilligerscentrum.

Het zat niet mee aan het begin, want we moesten de watertaxi naar Changuinola nemen, die ons af kon zetten bij Sopotra. Hoewel deze watertaxi in principe een lijndienst is, ging de boot toch niet varen voor minder dan zes mensen, terwijl Doris en ik de enigen waren die die kant op wilden. Op de 1 of andere manier zijn men verstandelijke vermogens hier tot ver onder het gemiddelde gedaald, maar Doris kwam in ieder geval op het idee om dan maar voor zes personen te betalen. Dat vonden ze ook goed, dus om 16.30 vertrokken we.

Onderweg legde de chauffeur effe '10 minuten' bij een huisje in de middle of nowhere in de mangrove aan. Een half uur later kwam hij terug, terwijl hij een verliefd stralende vrouw op het huisje achter liet. Ondertussen voerden Doris en ik de vissen onder het huis met zoute crackertjes.

De tocht voerde verder door een kanaal wat jaren geleden door Chiquita is aangelegd om bananenboten door te laten. De tocht was, hoewel korter, enigszins te vergelijken met de boottocht naar Tortuguero in Costa Rica.

Bij Playa Sopotra ligt een zeeschildpadden vrijwilligerscentrum. Op dit centrum maken ze iedere nacht tochten langs het strand om de schildpadden die hier hun eieren leggen te beschermen en te onderzoeken. Dit houdt in dat ze van elke schildpad die ze tegenkomen de gegevens opnemen, als de schildpad nog niet gemerkt is, haar te merken met twee ijzeren klemmetjes aan de zijkant van het schild en als ze haar treffen op het moment dat ze eieren aan het leggen is, deze opvangen en ze op een andere plaats opnieuw bevragven. Dit laatste doen ze om het stropen van de eieren tegen te gaan, aangezien schildpaddeneieren hier als een afrodisium gezien worden.

Op het vrijwilligerscentrum werken een aantal Panamezen, een groep jonge vrijwilligers uit verschillende landen die een paar weken blijven en mensen zoals ik die 1 of enkele dagen langs komen. Een van de vrijwilligers was onder andere de Nederlandse jongen Berent, die na twee keer voor 4 HAVO gezakt te zijn, van z`n vaderrrrrr de weide (wijde?) wereld in moest om z`n zaken op orde te krijgen. Verder een paar Engelsen, Amerikaanse studenten en nog wat ander zoekend volk. Ook zat hier toevallig het stel dat ook in de taxi mee naar Bocas del Drago zat en een die belangrijke rol hebben gespeelt in het proces van mijn verdwenen sleutel, die als het goed is morgen door de taxichauffeur op school afgeleverd wordt.

Het vrijwilligerscentrum is heel primitief, zonder electriciteit en met water uit bronnen in de tuin. Het drinkwater wordt uit deze bronnen gefilterd en douche wordt in de rivier of met een bakje water over je hoofd gedaan. Mens slaapt in kleine slaapzalen met vier mensen en in een groter gedeelte is een keuken en een grote eettafel. `s Nachts is het er een feest van muskieten en zandvliegen.

Na het avondeten kregen we een korte uitleg over het centrum, dat nu zo ongeveer 5 jaar bestaat. Om 22 uur werden Doris en ik verwacht voor een patrouille tocht van 12 kilometer over het strand. Ik kwam erachter dat in het Caribisch gebied het paradijs en de hel dicht bij elkaar liggen. In de klamme lucht over een modderig strand lopen bij een woeste zee tijdens de vloed, met overal bliksemschichten in de verte staat ver af van de relaxte stranden waar ik de afgelopen weken op rond gehangen hebben. Het strand is verder bezaaid met stukken hout, waardoor ik 1 keer plat op mn bek ging. De golven kwamen af en toe zo snel dat mn schoenen al snel ook doorweekt waren geraakt. Kletsnat van het zweet kon ik alleen maar denken dat ik blij was dat ik hier niet voor een week of langer zat en alke avond zo'n tocht zou moeten maken. Ook moest ik vaak denken aan een bordje schildpadden eieren. Alle ontbering waren, heel gelukkig, niet voor niets. Na een half uurtje zagen we al een leatherback turtle van 1.57 meter lang die een poging aan het doen was om eieren te leggen. Ze had echter een plek uitgezocht die momenteel in de branding lag, dus lukte het niet goed en ging ze terug de zee in.

We liepen verder het strand op, en tijdens de terugweg hadden we weer geluk. Een schildpad (een beetje kleiner, maar ook nog erg groot, zie foto`s) was bezig haar nest te bedekken. We konden er op zo`n anderhalve meter vanaf gaan zitten en haar bekijken (zo goed en zo kwaad al het kon in het donker). Af en toe flapte ze een flinke hap modder onze kant op met haar groten zwemvliezen, waarmee ze aan het wroeten was. Tot slot hebben we haar helemaal tot aan de zee kunnen volgen en mochten we vanaf de achetrkant foto`s nemen, aangezien een schildpad blijkbaar niks merkt van wat zich niet in haar directe gezichtsveld afspeeld.

Vlakbij het kamp kwamen we 'het taxistel' tegen en zij hadden de afgelopen twee dagen nog niets gezien. Eventjes voelde ik me schuldig dat wij met 1 nachtje meteen geluk hadden, maar dat ging ook snel over. Het zal hen ook nog wel gebeuren.

Om 3 uur kwamen we supergoor op het kamp aan en rond een uur of half 4 kroop ik, na een halslachtige poging mezelf en mn kleren schoon te krijgen, het bovenste bed van het stapelbed in.

Om 6 uur wereden we weer gewekt, om na een kort ontbijt (oliebollen) terug te gaan naar Bocas del Toro. We gingen met hun eigen boot met dubieuze motor en de tocht duurde, ook zonder een rendez vous bij het casa de la puta, behoorlijk lang. De zee was gelukkig vrij kalm, dus we zijn in ieder geval aangekomen. Of ze ook nog terug zijn geraakt, is niet meer mijn zorg.

Ik ben blij dat we het geluk hebben gehad de schildpadden te zien, want dat maakt alle smerigheid en het gezweet in de klamme nacht en de muskietenbeten wel goed, maar ik ben echt blij dat ik dit niet een week ben gaan doen. De vrijwilligers daar, die allemaal onder de bulten zitten, hopen soms ook gewoon dat ze geen schildpad tegen komen, want dan duurt de tocht nog langer. Als ze namelijk net uit het water komt, is het gewoon een kwestie van wachten tot ze eieren gelegd heeft.

Vanochtend was ik rond een uur of 8.30 weer op school en heb ik mn eerste twee uur grammatica effe overgeslagen om me op te frissen en vanmiddag heb ik verder geslapen. Zoals ik zei, werkt mijn hofd hier niet op vol vermogen en lijkt er bijna geen plaats voor Spaans te zijn. We zien wel hoe het verder gaat als ik vanaf volgende week weer verder op pad ben. Ik ben er in ieder geval niet stommer van aan het worden.

Vanavond is het de laatste avond van Larry. Daar ben ik ergens wel blij om, want hoe prettig het vorige week ook was, ik heb `m gewoon niet meer te vertellen en ik weet inmiddels ook al alles over z`n huis in Virginia, z`n vrouw die zojuist als een soort pinup op de Harley Davidson Rally heeft gewerkt, waar onder andere Chubby Checker piano op haar kont heeft gespeeld en z`n schoonzus die als stripper 60.000$ dollar per jaar verdient om de boot te betalen. Prima vent hoor, die Larry, maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Dan ga ik vanaf nu gewoon lekker met Shira drinken.

Ik groet jullie allen en zou willen dat jullie erbij waren!

Ben `zeeluis is niet erg` Bogaerts