Men spreekt anders hier...

Afgelopen zaterdag de laatste dag doorgebracht in het inmidels vertrouwd geworden Boquete. Die ochtend zonder het te vragen de trap gevonden waar ik al eens eerder naar op zoek was geweest. Je komt er uiteindelijk toch wel, ook al duurt het een paar dagen langer als je de taal niet spreekt. Ik heb er nog even over gedacht om me als Moniek Massing te gaan gedragen en gewoon tegen iedereen in het Nederlands te gaan lullen, om het SBS6 later gewoon hilarisch te laten vertalen. De schroom was echter te groot.

Deze laatste dag wilde ik de warm water bronnen in de buurt gaan vereren met een bezoek. Deze liggen echter ver buiten de normale busroutes, dus ik ging weer op zoek naar Pete, die voor 15 dollar alles voor je doet. Gelukkig stond hij smiddags weer aan de rand van het parkje met Berta en zn 4 wheel drive. Om half 4 vertrokken we ("I m driving on the sideways, because I CAN", in Panama zijn de mogelijkheden nog echt onbegrensd), onderweg moesten we even terug, want een vriendje van m zag ons vanuit de bergen passeren, belde m op en wilde ook mee.
Led Zeppelin in de cd speler en scheuren maar. Het was vooral erg gaaf om onder het genot van het nummer Kashmir over een bijna onbegaanbare rotsweg naar de warmwaterbronnen te rijden.

Deze bronnen waren compleet anders dan ik ze ooit eerder had gezien. Ze waren bijna volledig verlaten en het waren niet meer dan een stuk of drie kleine poeltjes (gelegen tussen drijfzand en onder begeleiding van het kwakende kikkerkoor) met verschillende temperaturen. Je kon ook nog naar een rivier lopen, waar aan de zijkant ook gedeeltes verwarmt werden.

Toen ik uitgebadderd was ging mn "begeleiding" weer op zoeken. Er was inmiddels ook een andere tourtjes man (uit de VS) met zn Panamese vrouw en een Engelse skinhead tourist uit Brighton gearriveerd. De Skinhead liep verveeld rond en hing af en toe in een boom ("Come onnnnn... do something" siste de tourtjesman). De Skinhead bleek wel heel sympathiek alleen stotterde hij behoorlijk, waardoor ook hier de conversatie stroever liep dan noodzakelijk.

Terwijl de avond viel reden we terug door het schitterende berglandschap van de Chiriqui provincie. Inmiddels stond The Cure op de CD speler en het had allemaal niet veel stemmiger moeten worden. De wolken hingen laag en dreigend tussen de groenzwarte bergtoppen.

Zondag met bus en bootje naar Bocas del Toro gegaan. Op de een of andere manier verloopt alles hier zo soepel dat het bijna eng wordt. Je bent nog niet uit de bus gestapt of er komt een taxi aan die je naar de kade brengt waar de boot klaar staat en je naar je eindbestemming brengt.

Ik moet zeggen, de eerste indruk van Bocas del Toro (het grootste eiland van de archipelago en de plek waar mn school is) was niet al te best. De hitte greep me volledig bij mn strot en kletsnat kwam ik, na een korte zoektocht, aan op mn school. Na vriendelijk ontvangen te zijn door een Duiste vrijwilligster (moet je ook maar net zin an hebben) en gedoucht te hebben heb ik een test gemaakt om het niveau van mn spaans te testen. Vervolgens ook de eerste andere mensen die op de school verblijven ontmoet. Sander, een Nederlands IT-er die nu reisbegeleider wil worden, vond het nodig om alvast een schets te geven van de mensen die er nu waren: "Dat Panamese stel (=engelse jongen met vriendin uit Panama) doet niks anders dan heel de dag voor de tv hangen, gelukkig gaan ze volgende week weg". "Dr is ook nog een meisje uit Nederland, die zegt helemaal niks". Dit laatste demonstreerde hij door toen ze aan kwam lopen hoi tegen haar te zeggen en vervolgens mij aan te kijken zodat ik kon zien dat zij bijna niks zei.

Na deze introductie ging ik op exploratie in de brandende zon. De rommelige, zompige straten en "relaxte" bevolking konden me maar weinig bekoren. Een mooi beeld was dat van een groep dikke Engelsen die vanaf het balkon van hun hotelletje met een blik bier in de hand tegen een zwarte neger aan het uitleggen waren dat hun view zo great was. Ze keken namelijk uit op een stapel vuilniszakken onder een lantaarnpaal. Ook lopen hier op het eerste gezicht veel van die arrogante "kijk mij eens hier zijn" backpackers rond, en doordat zij natuurlijk ook constant geconfronteerd worden met dikke touristen zorgt dit natuurlijk voor een groot intern conflict. Verder wordt het dorp ook bevolkt door gieren. Dat zijn echt de leukste tropische vogels tot nu toe. Verder wandelend liep ik langs het vliegveld. De landingsbaan ligt midden op het voetbalveld. In Panama kan echt alles.

Toen de avond was gevallen, begon ik me al een stuk beter te voelen. Een oranje volle maan stond boven de caribische zee en de warmte was een stuk draaglijker geworden. Ook zie je in het donker de vuilnis en de vervallen huizen een stuk minder. Na het eten ben ik bij de school nog een paar biertjes gaan drinken en heb ik wat gebabbeld met Alex, de Duitse vrijwilligster. Ik denk wel dat het hier toch twee goeie weken gaan worden (zeker met een catamaran tocht in het vooruitzicht!)

Zo direct begint mijn eerste les Spaans! Ik groet jullie met heel mijn corazon!

Ben (als in Ben Afleck)

PS: fotos komen later.