Zinderende, gelukzalige, extatische...

Hallo los todos,

Vriendelijke en behulpzame locale bevolking is heel prettig als je er geen kont van begrijpt. Hoe zeg ik je in het spaans: "Ik kan die trap naar beneden naar de loopbrug over de rivier nergens vinden?" Dat was me namelijk uitgelegd door een Engels sprekende vrouw, maar in het vervolg van mijn tocht... nada. Maakt niet uit, dezelfde weg terug is toch anders vanaf de andere kant.

Goed... Die dag (woensdagmiddag)zat ik in het park en werd ik aangesproken door een een medewerkster van Pete{s mountain tours. Nu zat ik al een tijdje over mountain tours te denken, dus dat had men vast geroken. Ik dacht waarom ook niet en regelde voor de volgende dag een begeleide wandeling door het bos.

De nacht van woensdag op donderdag verliep behoorlijk heftig, qua natuurgeweld. Niet alleen een flink onweer, maar ook nog twee, weliswaar lichte, aardschokken. Had ik al wel op gerekend, maar niet dat het de eerste week al raak zou zijn. Niks aan de hand verder hoor, is hier heel normaal.

De volgende dag werd ik door Pete opgewacht bij zijn kantoor in het park (zijn auto en zijn mobiele telefoon is zijn kantoor). Pete is een Panamees die een tijd in Florida en Texas heeft gewoond en daar een gezellige Amerikaanse knauwende stem heeft ontwikkeld. Hij is ten tijde van Noriega het land uitgegaan en sinds de rust is teruggekeerd teruggekomen. Hij wist nog wel wat mooie dingen over Noriega te vertellen. Dat hij namelijk een crazy, coke addicted fuck was die zichzelf als generaal zes sterren in plaats van de maximale vijf toekende. Nadat Noriega de oorlog met de VS had verklaard, was het natuurlijk snel gedaan met meneertje de generalissimo en nu zit ie zn tijd uit in de petoet in Florida (vanwege zijn grote betrokkenheid bij drugssmokkel), maar hij schijnt binnenkort vrij te komen.

Na deze korte geschiedenisles kwam mijn gids eraan (de dame die me gisteren ook aansprak). Ze heet Berta en vindt dit zelf een mooie naam. Pete bracht ons naar een pad en we gingen 3,5 uur de bossen in op zoek naar vogels en watervallen. Erg mooie wandeling, de regen begon pas na drie kwartier en natuurlijk veel vogels gehoord en rupsen gezien. Mijn gids was erg leuk, maar wel een beetje lui (aldus zijzelf). Zij Engels oefenen, ik Spaans, regen, groen, modder, wat wil je nog meer.

Smiddags was de bui over en ben ik maar weer eens vanuit een andere kant het dorp uitgewandeld. Op de terugweg koffie gedronken (Volgens Pete staat de koffie uit Panama op de 1ste, 3de en 4de plaats als beste koffie ter wereld). Het is leuk om een shirt uit Ecuador te dragen, want dat doet mensen vragen of je uit Ecuador komt. Zo ook Lourdes die het terras opliep (Joris, Jorn, Robbert vH, als het meisjes mogen worden, houd deze naam in je achterhoofd). Lourdes had ook een tijd in de VS gewoond en had een vriendin in Amsterdam die Petra heet en iets met water en overheid doet. Kennen jullie haar ook?

Terug in het pension, na een verder wandeling door de buitenwijken van Boquete (veel huizen te koop, Boquete is erg populair onder gepensioeneerde Amerikanen, er is zelfs een hele enclave voor hen opgericht, buiten het dorp)bijna een aanvaring met de huis papegaai gehad. Deze zegt namelijk heel lief: "Hola, como estas?" en probeert je vervolgens in je neus te bijten als je dichterbij komt. Als de doek over zn kooi is en als ie voetstappen hoort, roept ie het trouwens ook.

Vandaag de taxi naar het Nationaal Park Vulcan Baru genomen. De top is 14 km omhoog lopen, dus ik wist al dat ik dat niet ging halen. Ik had besloten tot ongeveer een uur of 1 te lopen en vervolgens maar weer af te gaan dalen. De klim was behoorlijk pittig. Ik ben 6 km omhoog gelopen over een pad dat men Rio Seco noemt, omdat het op een droge rivier lijkt. Het pad bestaat volledig uit rotsen. Hoewel omhoog fysiek zwaar was, was de afdaling technisch lastiger. Een aantal keren moest ik mn evenwicht proberen terug te pakken van de zwaartekracht. Het was wel echt de moeite waard. Gezellig ook dat ik op de terugweeg een stukje gezelschap werd gehouden door een aantal schapen. Die op afspraak zich plotseling omdraaiden en weer terug naar hun wei liepen. Minder gezellig was de zwerm muggen om mijn hoofd. Ze staken echter niet.

Onderweg bijna geen mensen (en ook heel de dag zon!)tegengekomen. Tussen 9.30 en 15.00 heeft de man bij de entree geen kaartje meer verkocht. Onderweg alleen wat arbeiders (boeren en "wegwerkers")getroffen en op een gegegeven moment drie Panamaezen op een squad. Zag er ook niet prettig uit over de rotsblokken. Wel is het jammer dat ik niet zo van voetbal houd. Klopt het dat Costa Rica 9 juni tegen Duitsland moet spelen (aldus een wegwerker)?. Dat zal spannend worden!

Terug bij het beginpunt heb ik terug gelift naar Boquete. Achterop bij een pick-up truck en onderweg nog meer boeren ingeladen. Eentje begon weer gezellig te babbelen, maar ja... Ik vroeg maar een keer hoe ie heette, dan doe ik ten minste nog iets om het gesprek ook van mijn kant op gang te houden. Volgende week wordt alles vast beter!

Ik realiseer me dat ik hier weer een ellenlang verhaal neer geschreven heb. Ik doe dit ook omdat ik niet dubbel wil schrijven (qua geschreven dagboek en e-update). Voel je vooral niet bezwaard jezelf van de mailinglist af te gooien, als je dat wil (ik neem tenminste aan dat dat kan?!)

In ieder geval: ik heb het hier super naar mn zin en in gedachtuh, legguh jullie allemaal naast me!

Groeten!

PS: Lousewies, waar was je?! Ik stond zowat op het hoogste punt van Panama, zodat ik je zeker zou zien. Is er iets gebeurd dat ik moet weten?