Een maand later

Toen ik vanochtend wakker werd kon ik maar moeilijk uit de foetus houding komen. Het gaat hier met de gemoedstoestand behoorlijk op en neer. Dat komt vooral door het onvermogen tot communicatie met de wereld om me heen. Ieder lichtpuntje van Engels grijp ik daarom aan voor een gesprek of wat dan ook.

Door de communicatieproblematiek zijn kleine dingen soms heel moeilijk en hoofdpijn opwekkend.Zo belde mijn verhuur makelaar bedrijf deze week omtrent een electriciteits rekening. Door de telefoon zijn gesprekken in het Engels echt onmogelijk. Ik begreep alleen dat men bij het opnemen van de meterstand vergeten was een laatste 4 in te vullen. Ofzo. Ik wilde het appartement management (wat eigenlijk ook geen Engels spreekt) al weer gaan lastig vallen.

In de lift naar beneden stond een jongen met een t shirt van Che Guevara met een vinger in z'n neus. En zo moet ie natuurlijk ook afgebeeld worden. Met een "Nice t shirt" taste ik z'n Engelse vaardigheden af. En die bleken fenomenaal. Al gaw had ik 'm mijn telefoon in z'n hand geduwd om voor mij met die vent te bellen om te vragen wat er nou aan de hand was. Zo worden dingen nog eens opgelost.

De jongen heette Gateaux. Wat fonetisch "kat" in het Spaans is, maar dan op z'n Frans gespeld. Waarschijnlijk een gevolg van Thaise upperclass interessant doenerij. Maar dat maakte hem er niet minder vriendelijk om en ik heb in ieder geval een Engels sprekende Thaise student bevriend ;).

Dat zijn van die dingen die je dag dan mooi maken. Een dag wordt dan weer minder mooi als op zaterdagochtend na een net wat te escapistische vrijdagavond je internet er uit ligt. De hoofdpijn zet dan bijna direct op als je alleen al denkt aan de moeilijke telefoongesprekken die zullen gaan moeten volgen.

Ik bedacht dat ik er die zaterdag niet mee aan de slag ging, maar daardoor knaagde het wel weer door. Die middag een uitstapje in de stad gemaakt naar een Portugese kerk aan "de overkant" van de rivier. Heel fijn om Maria even te zien. En Jozef. En een thaise pastoor die in de kerk een diapresentatie aan het geven was aan een groep toeristen. Daarna van de kerk naar Wat Arun gewandeld. Toch de favoriete Wat alhier. En een leuk stukje wandelen door van die lamlendige straatjes met katten en hangouderen. Daar beur je dan weer van op. En als er dan bij de Wat ook nog lekkere espresson wordt verkocht. Nou.

Vervolgens terug de rivier over en de zon achter de wat naar beneden zien zakken onder het genot van een Italiaanse salade met worst en wilde paddestoelen. Die avond moest ik van mezelf op tijd naar bed. Wat ook ten dele gelukt is, met nog een paar tussenstops. Want je weet maar nooit.

De laatste bar bracht de depressie terug. Heel de bar stonk naar pis, behalve de toiletten. Die stonken naar van die witte ballen die een frisse geur verspreiden. Misschien dat ik sommige stukken stad structureel moet gaan proberen te mijden. Misschien.

Dus, dan wordt je op zondag in een foetushouding wakker. Maar wel katerloos, dus dan is er eigenlijk geen excuus. Een half uur zwemmen bracht het geheel terug in proporties. En na gedweild te hebben is alles in je hoofd meteen ook een stuk frisser. In de lobby achter de computer bedacht ik dat ik ook wel eens naar de site van de internet provider kon gaan. En daar hadden ze een Engelstalige chatfunctie. Dat praat ten minste!.Van den verre werd mijn internet gereset (ofzo). De professionaliteit van de chatdame (denk ik) kwam mooi door aan het einde toen ik hartelijk bedankte voor de service. Terwijl ik afsloot zag ik nog net een bericht verschijnen: "You give me 5 points! :) :) :)" En dat doe ik dan natuurlijk ook bij de aflsuitende enquete. Het internet is nog niet helemaal stabiel, dus ik hoop dat het het blijft doen. We zien wel.

Erg opgeruimd begon ik aan de middag. Pizzatje in het winkelcentrum. Glaasje Pepsi. Tuk Tuk naar de rivier en richting het noorden. Want ik wilde naar Ko Kret. Een eiland in de Chao Praya rivier. Druk bezocht in het weekend door tout Bangkok om ijskoffie te drinken, te snacken en souvenirs te kopen. De bevolking is er "Mon". Een etnische minderheid. In de taxi van de noordelijkste halte van de rivierbus naar de oversteek ferry kwamen De Scorpions met Wind of Change voorbij. En soms is het gewoon wel fijn om de Scorpions te horen. En voorspellend, natuurlijk.


Je kon zowaar fietsen op Ko Kret huren dus het avontuur kon beginnen. Een rondje eiland. Met bij de eerste bocht nog een keer de Scorpions. Nu met die andere hit. Een beetje zoeken om het eiland goed rond te komen, maar veel kon er niet mis gaan. Echt erg gaaf tussen de palmbomen over hoog gelegen betonnen weggetjes. Het eiland stond eind 2011 bijna volledig onderwater voor 3 maanden tijdens de overstromingen. Op sommige huizen zie je hoe hoog het water heeft gestaan. En een vriendelijkheid. Een vriendelijkheid die in Bangkok niet altijd even aanwezig is.Fijn hoor.

En zo heb ik er zowaar weer helemaal zin in. En ik zeg tegenwoordig zo zelfzeker hallo in het Thai dat taxi chauffeurs automatisch de meter aanzetten. Bijna altijd, ten minste. Maar deze week staat in ieder geval op de planning om contact op te nemen met een Thaise taalschool die me aangeraden is door Soren (van het eerste weekend, ik hoef maar wat via Facebook te vragen en ik krijg een tip). Als je met "hallo" goed uitspreken al meer gedaan krijgt...

Ik plak er nog wat foto's bij en dan ga ik me komende week vooral met Pond's bezig houden.

Een warme groet. Het was vandaag zo'n 40 graden. Zelfs de Thai klagen erover.

Dag!