Hyper Hyper

Vandaag vanuit Kyoto terug naar Tokyo gereisd voor de laatste dagen Japan. Ik wilde eigenlijk ook nog naar Mount Fuji gaan, maar die bewaar ik voor een andere keer (of het weer moet opklaren, dan maak ik er een dagtocht van, maar ik heb al te vaak in m'n leven naar wolken in plaats van een uitzicht gestaard).

Kyoto begon eindelijk te wennen, maar er is nog zoveel in Tokyo te doen, dat ik daar de laatste vier dagen volledig aan wil besteden. Gisteren genoeg tempels en zen tuinen gezien om daar verder geen moeite meer in te hoeven steken. De tempels van Kyoto (ten minste de zogenaamde hoogtepunten) zijn toeristische topatracties vergelijkbaar met de Efteling op een mooie zondag in de bouwvakvakantie. Gelukkig is iedereen wel zo beleefd om je de mogelijkheid te gunnen een publieksvrije foto te maken.

Eerste stop was het tempelcomplex Daitoku-ji, waar de Daisen-in tempel helemaal zen was: een rechtgeharkte gravel tuin met daarin twee bergjes gravel. Fotograferen was niet toegestaan (wat echt een unicum is). Vervolgens de Kinkaku-ji tempel met een gouden paviljoen als foto-moment. En tot slot Ryon-ji tempel met zowat de bekendste zen tuin van Japan: 15 stenen in een zee van gravel. Deze laatste tuin wacht nog op een verklaring van het raadsel dat erin verscholen moet liggen. Ik ben er niet uitgekomen. De toelichting was een hypothese over iets van oneindige wijsheid die erin verscholen zou moeten liggen. Heerlijk.

's Avonds gestruind door de straten van Kyoto. Kleine steegjes met restaurants en barretjes. Uiteindelijk echt erg lekker gegeten, geen walvis, want grenzen zijn er ook om getrokken te worden. En een laatste afzakkertje genomen in een Irish pub waar net een rugby wedstrijd tussen Ierland en Zuid Afrika werd uitgezonden. Een groot scherm in een pub is erg passe, want hier hebben de individuele tafeltjes ook allemaal kleine flatscreen schermpjes waarop gekeken kan worden. Aan het begin van de zwerftocht door het nachtdistrict van Kyoto kwam ik toevallig in een of andere zweverige dj set (scorn-achtig, hun subtiele periode) terecht met een subtiele lichtshow boven een (wederom) gravel tuin. Dit soort dingen is eigenlijk veel indrukwekkender dan die tempels. Ik heb alleen de hele tijd het idee dat je die topatracties verplicht bent te doen als je ergens maar zo kort bent.

In Tokyo ga ik proberen vooral rond te lopen en te absorberen. Ik heb in Tokyo gekozen voor de wijk Shinjuku, die volgens de gids al het goeds en slechts van Tokyo ineen heeft. Ik was hier met Lennart en Leonne al even kort geweest.

Deze namiddag was al meteen een overload aan indrukken. Het is echt niet normaal wat een chaos het hier is. Dit district is door Ridley Scott als inspiratie gebruikt voor het decor van Blade Runner. Het wordt hier niet donker 's avonds, door alle verlichting. Het station van Shinjuku verwerkt iedere dag ongeveer 2.000.000 mensen, werkelijk onvoorstelbaar. Je ogen en oren krijgen rondom dit station echt geen ogenblik rust. Mijn hotel is net een beetje voorbij de chaos, tussen het winkel/eet/games gedeelte en een wat ranziger uitgaansdistrict in.

De treinstoel naar het vliegveld is ook al geboekt, dus ik hoef eigenlijk niks meer te regelen. Ik laat de stad nu vier dagen over me heen komen en dan kijk ik wel hoe ik er aan toe ben. Het hotel gaat om 2.00 's nachts dicht, dus echt diep de nacht kan ik toch niet in.

Het is vooral jezelf vermaken hier, want ik kom nu niet direct andere toeristen tegen. Wellicht spreek ik deze week nog een keer met Lennart af, als het hem schikt. Ik probeer nog wat foto's op te laden, een biertje te scoren en dan ga ik een lange nacht maken, om vanaf morgen weer alles goed op te kunnen nemen!

Groet!

Ben