bamboe en tempels

De rust is wedergekeerd. Plannen zijn aangepast aan het lichaam dat "ho is effe" riep. Vandaag uitgeslapen tot diep in de morgen, om de dag te beginnen met communicatieproblemen. Iets met mijn kleren die niet gewassen konden worden. Nou dan moeten ze het hier zelf maar weten.

Het is zaterdag en maandag is het hier een feestdag, dus een lang weekend, dus veel mensen op de been. Maandag is het sportsday, dus "exercise" zei de dame van het toeristen informatiecentrum me eergisteren. Dat zullen we nog wel eens effe zien, dan.

Ik krijg hier meer te verwerken, audio & visueel, dan ooit. Het lijkt al weer een jaar geleden dat ik bij Lennart in Yokosukko was, en het enige dat ik kan denken, is dat ik volgend jaar terug moet om nog zoveel in te halen wat niet in deze drie weken paste. Ik heb nog een kleine week, maar ik weet hoe dat gaat, die vliegt namelijk voorbij.

Ik heb hier net al m'n identiteitsgevens moeten geven, om te mogen internetten. Ben ik nu dan eindelijk lid van zo'n besloten Japanse club? Het is zaterdagavond en de straten zijn bevolkt met plezierzoekers. Uitgaan is echt een probleem hier, voor mij dan. Ik heb het in Nagasaki geprobeerd, en dan sta je voor zo'n flat waar allemaal bordjes voor hangen met tenten die op verschillende verdiepingen zitten. Dan neem je de lift en sta je voor allemaal dichte deuren en je hebt geen idee wat erachter zit. Voor je het weet zit je in een "woman excite club" en dat kan leuk zijn, maar nu even niet. Irish pubs bieden zoals altijd een vertrouwde haven, waar je ongecompliccerd kan zijn. Maar het lichaam zegt toch dat ik gewoon op tijd naar m'n hotel moet. Dus dat doe ik dan maar.

Vandaag een uithoek van west Kyoto aangedaan. Wat ruraler en toch ook erg drukbezocht door 100den Jappanners. Netjes de paden volgen en op de aangewezen momenten je foto's maken in een "beautification area". Er wordt hier erg veel in het Engels geadverteerd, ook cafe's en kofiehuizen hebben regelmatig een Engelse naam. Dat betekent echter bijna nooit dat het ook op buitenlanders gericht is. De Jappanners die in restaurants en cafe's werken kletsen je de oren van het hoofd, maar ik knik gewoon en wacht af wat er komt. Gelukkig valt dat bijna nooit tegen, maar iets meer Japans was welkom geweest van mijn kant.

Morgen nog een dag Kyoto en dan weer richting Tokyo. De tijd gaat snel, maar het lijkt ook of ik hier al weer een hele tijd ben. De dingen waar je de eerste dagen van verwonderd bent, worden normaal. Het Japanse getetter om je heen, de frisdrank automaten om de 20 meter, het standaard glaasje water en warme natte servetje dat je overal krijgt waar je gaat eten en drinken, de smaak van rauw alles, zeewier, sesamzaad, wasabi, soyasaus, de drukte van de treinen en bussen, de lichtreclames.

Een groet!

Ben