...neem me mee naar het beloofde land...

Hartverwarmend hoor, al die reacties! De pseudoniemen worden steeds verontrustender. Ik begrijp dat jullie behoefte aan privacy groot is ;).

Vanaf afgelopen donderdag heb ik op het eiland Ometepe gezeten in het meer van Nicaragua, nu ben ik net een paar uurtjes in Granada, in een super hostel met zwembad erbij!

De grensovergang naar Nicaragua is soepel verlopen. Ik had een vrij dure bus de grens overgenomen, waarbij veel formaliteiten min of meer voor ons geregeld werden. Naar Honduras ga ik het wel weer de hard way doen. Vanaf de grens hadden we al meteen een goed uitzicht op de vulkaan Concepcion op het eiland Ometepe. Dit was één van de weinige keren dat de krater niet in de wolken hing. Volgens mij heb ik daarna duzend foto´s van die vulkaan gemaakt, waar ik een selectie van zal plaatsen.

De eerste nacht ben ik in het kleine stadje Rivas blijven logeren (bij Pension Lydia)om mezelf te aclimatiseren aan de mogelijke cultuurshock die Nicaragua zou kunnen geven. De shock bleef uit. De eerste indruk was prima. Een stuk minder modern dan Costa Rica en Panama, nog veel paard-en-wagens in de stad: als taxi of als eigen vervoer, erg warm (uiteraard), maar ook best sympathiek.

In pension Lydia zat een vreemde gepensioeneerde Amerikaan, met een ligt manische gelaatsuitdrukking. De man was van z´n pensioen aan het rondreizen, en had in de VS verder geen huis meer om op terug te vallen. Alles ging op een superbudget bij hem, hij wilde dan ook met me praten om goedkope tips te krijgen. Nu stap ik van de ene taxi in de andere en laat ik me bij een hostel keuze meestal leiden door de locatie en of het geheel niet te aftands is.

Na dat ik was gaan eten (waarbij ik een zwerver een paar stukjes kip gegeven heb, op m´n sateprikker geprikt. De man is daarna nog drie keer stralend van dankbaarheid, zwaaiend voorbij gelopen) had hij ook een vrouw uit de Oekraïne gestrikt voor zijn speurtocht naar verblijfplaatsen onder de $3. Zij was niet zo spraakzaam en kon hem ook niet echt helpen. Na een hele tijd kwam zij met het verhaal dat ze al bijna een jaar in midden amerika zat, terwijl ze eigenlijk maar 10 dagen bij haar broer in Panama City zou blijven. Haar broer was echter zwaar alcoholist geworden en had haar ticket terug verdonkeremaant. Na 10 maanden was ze met een paar spullen bij hem weggevlucht, omdat hij te agressief werd. Ze is naar de Russische ambassade in San Jose gegaan, die haar 4 weken in de wacht heeft gezet om haar vervolgens te zeggen dat ze in naar Mexico City moest om te vragen of de Oekraiense ambassade haar niet kon helpen. Nu was ze in Rivas gestrand en haar Visa kaart is gestopt met geld geven. Ze was via de kerk naar dit pension verwezen, waar ze een nachtje gratis mocht blijven.

Ik wist totaal niet wat ik hier mee aan moest. Op zich kwam ze heel oprecht over, maar je weet het natuurlijk nooit. De amerikaan en ik hebben haar een heel klein beetje geld gegeven, zodat ze naar een volgende meer toeristische stad zou kunnen gaan. Ik heb haar gezegd dat ze naar Granada moest gaan om te proberen werk te vinden in een hostel, dus als ik haar hier tegenkom weet ik dat haar verhaal waarschijnlijk klopte. De amerikaan (Don) kwam met basic survival technics, zoals leven op bananen en brood en stapje voor stapje met de goedkoopste bussen al vragend om geld verder reizen. Ik heb haar uiteindelijk gezegd dat ze beter op één plek kan blijven tot ze voldoende bij elkaar heeft om in ene door te stoten naar Mexico City. Ik heb ongeveer de hele nacht wakker gelegen van haar verhaal. Eigenlijk heb ik op vakantie natuurlijk helemaal geen zin in dit soort shit van anderen, maar als het waar is, is natuurlijk te erg voor woorden. Zonder een cent gestrand zijn in Nicaragua.

De volgende dag snel naar het eiland. Ik had de dag van te voren met een taxichauffeur afgesproken dat ie me om 9.30 op zou gaan halen om me naar de ferry te brengen. Om 9.00 uur stond ie al voor het pension, maar ik zei dat ik nog effe wilde gaan internetten. In het internet zaakje, kwam ik er achter dat er in Nicaragua weer iets raars met de tijd was gebeurd. Het was inmiddels al 10.15 ipv 9.15 (wat ik dacht). Nicaragua blijkt weer een andere tijd te hanteren dan Costa Rica, maar ook als Honduras en El Salvador. ´t Is wat. Uiteraard was de taxichauffeur niet boos, maar bracht ie gewoon veel te veel in rekening voor de rit (eerst voor de grap 1000 cordoba´s, toen 100, maar achteraf nog veel te veel) Ook bij de grens ben ik iets te gul met de wisselkoers geweest, maar ik zal in het vervolg beter gaan opletten. Kwetsbaar als je bent wanneer je net ergens bent aangekomen.

Op het eiland aangekomen werd ik verwelkomd met de hardste stortbui tot nu toe. Mensen verdronken praktisch op straat. Op Ometepe (twee vulkanen, die naar elkaar toe zijn uitgebarsten, de ene (Concepcion) slaapt en de andere (Maderas) is uitgestorven) ben ik eerste twee nachten naar Charco Verde, aan een grijs strand, gegaan. Hier heb ik wat gewandeld, gekayakt en aapjes gekeken. Vervolgens naar Finca Magdalena bij het dorpje Balgue. Dit was een prachtig gelegen oud houten huis, op een boerderij, met geweldig uitzicht vanaf het balkon. Ook hier heb ik vooral gewandeld. Ik had geen zin om me nog erger dan gewoon in het zweet te werken, dus ik heb geen vulkaan beklommen. Gisteren wel een halfslachtige poging gedaan om om de vulkaan heen te lopen, maar toen bleek dat ik op een gegeven moment nog 30 km verder zou moeten lopen, ben ik maar omgedraaid. Op Ometepe lijkt het wel vroeger. Overal scharrelen dieren, rijden mensen op een paard rond en de wegen zijn niet te doen. Over een kleine 15 km hebben we met de bus een uur en een kwartier gedaan.

Op de Finca Magdalena vreesde ik eerst een verschrikkelijke hippiesfeer, maar gelukkig bleken er ook veel mensen te zijn die niet stonken. O.a. een amerikaans stel dat hun reis van 3 maanden hebben moeten terugschroeven naar zo´n 6 weken, omdat de drank in Costa rica hun budget opmaakte, ze waren nu in Nicaragua om dit te proberen goed te maken). Ook een nederlands stel van eind dertig, die met hun zoon van 3 jaar ongeveer dezelfde trip als ik aan het maken zijn (hij: "Zij wilde een kind"). Over een paar dagen komen ze waarschijnlijk ook hier naar toe. Verder nog een Amerikaans stel dat met hun twee kleine kinderen en een grote rottweiler onderweg zijn naar Argentinië. Je moet er maar net zin an hebben. Nog wat Amerikaanse geneeskunde studenten, de zachtmoedige zwitser Sandro en de Engelse Becky, waarmee ik nu naar Granada ben gekomen.

Twee geweldige dagen/avonden gehad met rum en literflessen bier. Het is wel weer effe wat anders om weer onder de mensen te zijn, na de relatieve only the lonely sfeer in Panama.

Ik laat verder de foto´s voor zich spreken. Vanochtend was m´n buik een beetje van streek, maar dat is nu over. Ik had namelijk gistermiddag een gallo pinto gegeten in een klein tentje, waar het dochtertje zo zindelijk was dat ze haar broek in ieder geval omlaag trok voordat ze onder het oog van haar moeder op één meter van waar ik zat haar behoefte liet stromen. Je probeert je lichaam altijd te verklaren vanuit situaties, maar mischien kwam het ook wel helemaal niet van dat eten. Ge wit ´t noit.

Mensen: tot de volgende keer, tengo hambre!

Ben