Piepende bandjes, vlam in de pijp

Uit in eigen land, dat zouden we vaker moeten doen. Vandaag was het alweer de 26ste keer dat de Amsterdam Rally Sprint gereden werd op het 's zondags meestal aardig desolate industrieterrein Westerpoort.

Als sinds jaren is metrohalte Isolatorweg een soort mythische eindbestemming van lijn 50. Ik ben er nog nooit zo dicht in de buurt geweest als vandaag, maar het mooie is dat de mythe van het eindstation nog steeds in stand is gehouden.

Onze standplaat was de 180 graden bocht bij de Kabelweg waar de bollides zich de meester in het keren op de weg moesten tonen. Één sneuvelde op die plek en dit soort spektakel zorgt dan toch net voor die extra adrenalinestoot onder de toeschouwers. Een teleurgestelde toeschouwer: "Kut, ik keek net de andere kant op."

Met uitzicht op lijn 50 scheurden de auto's door de bocht, terwijl het langzaamaan ophield met zachtjes regenen. Een klein uitstapje naar een viewpoint onder het viaduct werd, nadat we ondeugend waren geweest, afgestraft door de altijd correcte security. Ik had het bordje echt niet gezien, maar als we de vriendelijke vrijwilliger moesten geloven hadden we wel dood kunnen zijn als we waren gevallen op het moment dat de Opel Manta er onder door scheurde. Wat een avontuur. Niet dat we van plan waren om juist onder een Opel Manta te gaan vallen natuurlijk. Dan eerder onder die gele Chevrolet (toch Joris W.?).

Maar goed, de reden dat ik hier was, was omdat Nicole B. haar vriend Edwin S. door dit killer parcours moest loodsen. Ze hebben het afgerond met een mooie 3de plek in hun klasse en een 7de plaats (toch, Nicole B.?) in het totale klassement.

Volgend jaar schijnt de zon en dan neem ik blikken bier mee!

Groet!