De bibliotheek van Olot

Ik stoot me graag twee keer aan dezelfde steen. Ik schat consequent de frequentie van bussen te hoog in in Spanje. Het komt erop neer dat ik nu in de bibliotheek van Olot m´n tijd zit uit te zitten voordat ik naar Girona ga.

Dit is me eergisteren ook al gebeurd vanuit Cadaquez. In Cadaquez scheen de zon en was er (kiezel)strand met prachtig blauw water en spectaculaire rotsen om naar te kijken. Hier is het na dagen van voorspellingen eindelijk gaan regenen en is het nu grijs, grauw en nat. Ik geloof dat in Nederland de zon wel schijnt. Gelukkig is het hier een heel ander soort regen. Zacht en zalvend. Nee, grapje.

Dussss... Ik heb een uur de tijd, dus wie houdt me tegen om aan één stuk door alles op te typen wat ik de laatste week gedaan heb?

Vorige week in Barcelona aangekomen en me daar een aantal dagen vermaakt met als basis een muffe kamer vlakbij de Sagrada Familia. Hoogtepunten lagen buiten Barcelona. Het Dali theater/museum in Figueres en het klooster tussen de rotsen van Montserrat. Hoogtepunten in Barcelona waren natuurlijk de frequente toevallige ontmoetingen met Gust en de zijne.

Een gedeelde religieuze ervaring is altijd beter dan een solistische, dus het was mooi dat ook Gust erbij was in Montserrat. Samen in de rij om de zwarte Maria aan te raken (zonder haar af te lebberen, dat moet wel gezegd worden). Mooiste daar was de omgeving. Rare rotsen hoor. En de treintjes. Vergeet de treintjes niet: omhoog en omlaag enzo. Al met al ben je een hoop geld kwijt voor zo´n religieuze ervaring, maar dat doe je toch niet elke dag.

Het weekend in Barcelona bestond in mijn beleving vooral uit de bar met de tapkraantjes aan tafel. Iets waar ik al jaren naar uitgekeken heb, werd eindelijk werkelijkheid. Van een onovertroffen schoonheid, hoe die tafeltjes allemaal hun eigen tapkraantje hadden. Op een televisie scherm werd de getapte literstand bijgehouden, waardoor op geheel natuurlijke wijze een soort competitie met de andere tafeltjes ontstaond. Als je maar lang genoeg blijft zitten, dan win je vanzelf. Dus dat gebeurde ook.

Zondag was het de dag van de feria de abril. Flamenco, kermis en voor Gust de zoektocht naar Niño Pagaro. Verder bier en calamaris, herrie en stof. Dit alles onder een aardig schroeiende zon. Vooral bijzonder waren de kermisatracties rond het thema ´stier´. In verschillende gradaties van zwaarte, waren er mechanische stieren op een rijtje waar je op kon gaan zitten tot je eraf viel. Van kleine schattige stiertjes voor kleine schattige kinderen, tot grote lompe stieren, voor mensen zoals Gust en ik. Gelukkig waren we wijs en zijn we alleen in die andere lompe atractie gegaan: een soort halve cirkel van een achtbaan, waarin je omhoog werd gesleept om vervolgens in volle vaart naar beneden te schieten, en weer, en weer.

Maandag, de dag van de bustocht naar Cadaquez. Toen had ik nog netjes van te voten een kaartje gekocht en wist ik precies hoe laat ik waar moest zijn. Cadaquez ligt aan de top van de Costa Brava, en is vooral befaamd omdat surrealist Dali ongeveer zijn hele leven in Port Lligat (tegen Cadaquez aan) heeft gewoond. Veel van zijn schilderijen hebben als achtergrond, bestaande plekken in Cadaquez, en de toeristische sector heeft dit mooi benut, door op die plaatsen kleine replica´s van zijn schilderijen te hangen. Dit helpt wel.

In Cadaquez kun je over rotsen en langs afromden naar plekken lopen. En dat doe je dan ook. Erg indrukwekkend allemaal, met overal kleine baaitjes met superhelder blauw water en geen mogelijkheid om er te komen (met een boot zou een optie zijn). Ook ´het huis´ van Dali is geweldig. Het kost wat, maar dan krijg je ook wat. Zo kreeg de vakantie eigenlijk als vanzelf het thema ´surrealisme´.

In bar L´Hostal in Cadaquez zijn in de hoogtijdagen van de plaats (toen het nog hip en avantgardistisch was) de groten der aarde langs geweest. Nederlands meest Boheemse persoon Herman Brood heeft er in ´88 opgetreden en een schilderij achtergelaten. Nu was vooral de bierprijs surrealistich en weinig Boheems. Zeker voor een leeg café, maar mischien was ik er te vroeg.

Katten, veel katten. In Cadaquez dan.

Olot, waar het nu regent en de bus op zich laat wachten. Olot licht in een nationaal park dat bestaat uit uitgestorven vulkanen. Het doet allemaal erg Ardens aan, maar toch is het Spanje, en toch zijn het vulkanen. In de verte kun je, bij helder weer, de besneeuwde toppen van de Pyreneeën zien liggen.

En toen huurde ik gisteren een mountainbike en ging ik fietsen. Gisteren, toen de zon nog vurig brande. Mooi hoor en nog allemaal vrij uitgestorven. Geen idee of dat altijd zo is, ofdat het hier in de zomer drukker wordt. 10 kilometer van Olot ligt Santa Pau, een Middeleeuws dorp dat gisteren bijna spookachtig leeg was.

En dan heb je hier café Europa, dat mij zich twee dagen vaste klant heeft mogen noemen. Omdat het café Europa heette en omdat het dichtbij het hotel lag.

Goed, ik kan me niet voorstellen dat iemand dit allemaal tot het einde heeft gelezen, maar ik heb m´n tijd in ieder gevaal weer besteed. Ik ga ervan uit dat vanmiddag in Girona de zon schijnt en anders dan zijn er waarschijnlijk voldoende indoor activities.

Ik probeer er nog wat fotootje bij te zetten en ik ga lekker m´n laatste twee dagen tegemoet!

Een groet en een kus!

Ben

PS: Inmiddels in Girona en de hele dag regen!!!! Dit is toch niet Spaans meer! Goed. Gelukkig zijn er altijd internet café´s! Hou de zon effe vast daar inNederland zodat ik zondag en maandag de finishing touch aan mijn bruine teint kan aanbrengen.